Αναζήτηση
Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ είναι κυρίως γνωστός για την πρωτοπορία της οπτικής έκφρασής του, η οποία πάντοτε ανανεωνόταν και κατά περίεργο τρόπο πάντοτε έμενε η ίδια. Ξεκίνησε την κινηματογραφική καριέρα του κατά τη διάρκεια του βωβού κινηματογράφου, πράγμα το οποίο εξηγεί με σαφήνεια γιατί ακόμα και στις ομιλούσες ταινίες στηρίχθηκε κυρίως στην εικόνα ως μέσο «μεταφοράς» συναισθημάτων. Γνώριζε πώς να στήνει και να κινηματογραφεί έξυπνες σκηνές και ανέκαθεν αναζητούσε νέους τρόπους για να πει ιστορίες. «Εχω γίνει ένα σώμα ταινίες» είχε πει κάποτε. «Είμαι όλες αυτές οι ταινίες». Πράγματι, κάθε ήρωας σε κάθε ταινία του αποτελούσε μέρος ενός ξεκάθαρου «χιτσκοκικού σύμπαντος» και όλοι τους εξωτερίκευαν τους φόβους, τα κρυφά πάθη και τη φαντασία του δημιουργού.
Ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να χωνέψει κανείς το γεγονός ότι ο Χίτσκοκ, σκηνοθέτης που έχει πραγματικά επηρεάσει τόσο πολύ τον κινηματογράφο – στη σκέψη, στην τεχνική, στο ντεκουπάζ, στη χρήση της μουσικής, σε όλα! -, δεν βραβεύθηκε ποτέ με Οσκαρ για δουλειά του. Μετρούσε πέντε υποψηφιότητες στην κατηγορία της σκηνοθεσίας, αλλά του δόθηκε μόνο ένα τιμητικό στη δύση της καριέρας του.
Ολες οι ταινίες του είχαν σταθερές βάσεις. Βασίζονταν σε μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και διηγήματα. Ο ίδιος δεν έγραφε ποτέ τα σενάρια. Γιατί ήταν σκηνοθέτης. Φυσικά, μπορεί να έδινε προτεραιότητα στην εικόνα, ταυτοχρόνως όμως γνώριζε τη σημασία της ιστορίας, η οποία ούτως ή άλλως θα έπρεπε καταρχήν να ειπωθεί προτού μετατραπεί σε ταινία. Συνεπώς, η συγγραφή των σεναρίων του ήταν περισσότερο σημαντική απ’ όσο πιθανόν να φαίνεται και η συνεργασία του με τους συγγραφείς ένα από τα ιδιαιτέρως σημαντικά στοιχεία των ταινιών του (προτιμούσε πάντοτε τους ήδη διάσημους συγγραφείς, όπως ο Θόρντον Γουάιλντερ, ο Μπεν Χεκτ και ο Ρόμπερτ Σέργουντ, διότι είχαν τις λιγότερες φιλοδοξίες και δεν έγραφαν για τη φήμη τους αλλά για την ταινία).
Ασχολήθηκε με έργα των Δάφνης ντι Μοριέ («Τα πουλιά»), Ρόμπερτ Μπολτ («Ψυχώ»), Πιερ Μπουαλό – Τόμας Νάρσεγιακ («Ο δεσμώτης του ιλίγγου»), Κορνέλ Γούλριτς («Σιωπηλός μάρτυς»), Πάτρικ Χάμιλτον («Η θηλιά») και πολλών άλλων. Επίσης, ο Χίτσκοκ συνεργαζόταν τόσο στενά με τους σεναριογράφους του, που μπορούσε να φανταστεί την ταινία προτού τα γυρίσματα αρχίσουν. Για αυτή την καρπερή συνεργασία με τους σεναριογράφους του είπε κάποτε: «Οταν τελικά ετοιμάζομαι να δουλέψω στα πλατό και να γυρίσω την ταινία, νιώθω ότι ρουτινιάζω». Πράγμα που σήμαινε ότι είχε τόσο «ζωντανή» την εικόνα των σεναρίων και των σκίτσων από τα storyboards στο μυαλό του, που δεν περίμενε τίποτε να στραβώσει. Ουσιαστικά, η δουλειά του είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει!
- Ποιος είναι ο ορισμός του «χιτσκοκικου ήρωα»;
- Ποια ήταν η σχέση του με τις γυναίκες;
- Σε ποιες ταινίες εμφανίστηκες αστραπιαία;
Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο
