Κάθε τόσο η ίδια είδηση.
Πρόσφυγες και μετανάστες που φεύγουν από τα παράλια της Λιβύης για να φτάσουν στην Ιταλία.
Με κάποιο πλεούμενο που δεν πρόκειται να κάνει όλο το ταξίδι.
Συνήθως τους προλαβαίνει κάποιο από τα σκάφη των ανθρωπιστικών οργανώσεων για τους μεταφέρει στο ιταλικό νησί της Λαμπεντούζα.
Εκεί παρεμβαίνει η ιταλική κυβέρνηση, αρνείται την αποβίβαση, τους λέει να πάνε σε άλλες χώρες, αυτοί απαντάνε και δικαιολογημένα ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν αντέχουν άλλο και με τα χίλια ζόρια αποβιβάζονται.
Ενίοτε οι ιταλικές αρχές μετά κατάσχουν και το σκάφος.
Και αυτό είναι το «καλό» σενάριο.
Γιατί στο κακό σενάριο, το φουσκωτό ή η βάρκα βουλιάζει πριν φτάσει κάποιο σκάφος των οργανώσεων και μετράμε πνιγμούς.
Είναι χιλιάδες οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που έχουν πνιγεί στη Μεσόγειο.
Και για όλα αυτά δεν φταίει μόνο ο ακροδεξιός Σαλβίνι. Φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση που διαμαρτύρεται στον Μπορίς Τζόνσον και τη Βρετανία επειδή θα περιορίσουν την ελεύθερη εγκατάσταση των ευρωπαίων, όταν πρόκειται για «μη ευρωπαίους», όταν πρόκειται για πρόσφυγες και μετανάστες, όταν πρόκειται για φτωχούς που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον, βγάζει το πιο κυνικό και αυταρχικό πρόσωπο.
Γιατί η λογική της ΕΕ είναι καταρχάς να μην τους αφήνουν καν να φτάνουν στην Ευρώπη.
Γι’ αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο να πρέπει ένας πρόσφυγας ή ένας μετανάστης πρώτα να κινδυνεύσει με πνιγμό και μετά να του επιτραπεί να κάνει αίτηση για άσυλο.
Μια αίτηση που θα πρέπει να γίνει σε ένα κέντρο κράτησης, κατά προτίμηση «κλειστό» και χωρίς να μπορεί να φτάσει στη χώρα προορισμού του.
Μια αίτηση που το πιο πιθανό είναι να απορριφθεί, αφού η Ευρώπη θεωρεί ότι οι περισσότεροι είναι μετανάστες και όχι πρόσφυγες και δεν χρήζουν προστασίας.
Λες και η εξαθλίωση δεν αποτελεί από μόνη της επαρκές επιχείρημα και λόγο να αναζητήσει κάποιος καλύτερη μοίρα αλλού.
Και όλα αυτά την ώρα που τα περισσότερα ευρωπαϊκά κόμματα – και όχι μόνο η ακροδεξιά – στην πραγματικότητα διαγκωνίζονται ως προς την αντιμεταναστευτική ρητορική.
Και ας φωνάζουν όλοι οι ειδικοί και οι διεθνείς οργανισμοί ότι δεν είναι ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα και ότι στην πραγματικότητα η Ευρώπη έχει ανάγκη να έρθουν και άλλοι άνθρωποι.
Όμως, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους εμπόρους του ρατσισμού και όσους χτίζουν καριέρες πάνω στην «καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης», παρασύροντας και την κοινή γνώμη να θεωρεί πρόβλημα κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι, και «εχθρό» τον μετανάστη, ενώ δεν είναι παρά απλώς ένας ακόμη άνθρωπος με τις ίδιες αγωνίες που έχουν οι άνθρωποι του μόχθου οπουδήποτε.
Και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται.
Με περιπολίες.
Με «αυστηρή αστυνόμευση» των συνόρων.
Με… Ζέπελιν.
Με κακές συνθήκες στα κέντρα κράτησης τύπου Μόριας.
Και κυρίως με διαρκές το ενδεχόμενο να ακούσουμε ξανά για παιδιά που πνίγηκαν στην προσπάθεια να έχουν το μέλλον που είτε ο πόλεμος είτε η φτώχεια τους στερούσαν.
