Καθυστέρηση ή λύση που θα επιτρέψει επιτέλους στο μετρό Θεσσαλονίκης από έργο-φάντασμα να μετατραπεί σε έργο πνοής για την πόλη; Παράπλευρη απώλεια της τάσης για επιστροφή στην κανονικότητα ή θύμα μιας αριστερής πολιτικής που λησμόνησε ότι ταύτιζε τις αρχαιότητες με τον εθνικισμό και τις μετατρέπει σε προπύργιο της αντιπολιτευτικής του στρατηγικής για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα;
Τι κρύβεται τελικά πίσω από τη νέα διαμάχη που έχει ξεσπάσει με φόντο τα ευρήματα στον σταθμό Βενιζέλου; Ποιος θα βγει κερδισμένος αν το βυζαντινό σταυροδρόμι (τέλη 6ου – αρχές 7ου αι.) παραμείνει στη θέση του σε ποσοστό 91% – δηλαδή περί τα 1.260 τ.μ. – και ο σταθμός κατασκευαστεί κάτω από τα 6,8 μ., κάτω δηλαδή από το επίπεδο όπου εντοπίστηκαν τα αρχαία, όπως εγκρίθηκε από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το 2017; Και ποιος θα ωφεληθεί αν οι αρχαιότητες αποσπαστούν, κατασκευαστεί ο σταθμός και επανέλθουν σε ποσοστό 85% στην αρχική τους θέση; Ποια λύση θα επιτρέψει στους συρμούς του μετρό να μπουν γρηγορότερα στις ράγες και ποια θα κοστίσει λιγότερο;
– Θα χάσει την αυθεντικότητά του ο «θησαυρός κοσμικής αρχιτεκτονικής, που πάνω του περπάτησε και ο Αγιος Δημήτριος»;
– Δεν αγαπούν τα αρχαία όσοι τάσσονται υπέρ της άλλης λύσης;
– Πώς το εθνικό μας σπορ – ο διχασμός – βρήκε και πάλι πεδίον δόξης λαμπρόν;
– Τι άλλαξε όμως από τον Δεκέμβριο του 2014;
