Η είδηση προκαλεί δικαιολογημένη οργή, έστω κι αν γι’ αυτό μπορεί να φταίει η γραφειοκρατία, ο νόμος, οι τραπεζικοί κανόνες ή κάποια «αόρατος χειρ» που επιδρά μόνο για το κακό.

Μια οικογένεια που έχασε τα πάντα στο Μάτι, που έχασε τον πατέρα της αλλά και το μαγαζί από το οποίο ζούσε, βρέθηκε σε έναν απίστευτο κυκεώνα.

Της βγάλανε στο σφυρί το σπίτι, προφανώς γιατί δεν είχε να πληρώσει μετά την καταστροφή που έζησε.

Ο πλειστηριασμός δεν αναβλήθηκε και προγραμματίστηκε για την Τετάρτη από τις επισπεύδουσες τράπεζες. Το ΠΑΜΕ συγκεντρώθηκε στο χώρο που θα γινόταν ο πλειστηριασμός, έγιναν μικροεπεισόδια και χρειάστηκε τελικά να παρέμβει ένας υπουργός, ο Αδωνις Γεωργιάδης για να σταματήσει η διαδικασία.

Αυτή είναι η χώρα στην οποία ζούμε.

Μια χώρα όπου μια οικογένεια είναι θύμα της μεγαλύτερης τραγωδίας που έζησε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, και κάποιοι συνεχίζουν να την ταλαιπωρούν.

Μια χώρα όπου μια οικογένεια που δεν έχει να πληρώσει, αν και ήταν καλοπληρωτής πριν από την καταστροφή, υφίσταται αυτή τη βάναυση συμπεριφορά. Ανεξαρτήτως του αν φταίνε οι τράπεζες, το κράτος, η γραφειοκρατία ή κάποιοι ανόητοι υπαλληλάκοι που δεν μπορούν να δουν πέρα από τα γυαλιά που φοράνε στη μύτη της.

Ζούμε σε μια χώρα όπου το αυτονόητο είναι περίπου έγκλημα. Και αυτονόητο είναι ότι όταν μια οικογένεια λέει «ζούσα στο Μάτι, κάηκε το μαγαζί μου, τα εισοδήματά μου μειώθηκαν, δεν έχω να πληρώσω», κάποιος να κινητοποιείται, να συγκινείται.

Ζούμε στην Ελλάδα, τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όπου εκατοντάδες χιλιάδες λαμόγια κακοπληρωτές την γλιτώνουν επί χρόνια και τώρα έρχεται το κράτος να τους επιβραβεύσει βάζοντάς τους να πληρώσουν σε 120 δόσεις, δηλαδή σε 10 χρόνια.

Και τέλος, ζούμε σε μια χώρα όπου για να μην φτάσουμε στον υπέρτατο εξευτελισμό, πρέπει να παρεμβαίνει ένας υπουργός, ο πρωθυπουργός ή οποιοσδήποτε ασκεί εξουσία προκειμένου να σταματήσει το όνειδος του πλειστηριασμού.

Τέτοιες διαδικασίες έπρεπε να λύνονται την ίδια στιγμή. Δεν πρέπει να φτάνουν έξω από την πόρτα του γραφείου που θα κάνει τον πλειστηριασμό.

Ανθρωποι και αριθμοί

Δεν μπορεί να είναι οι άνθρωποι, και κυρίως οι χαροκαμένοι, απλοί αριθμοί.

Δεν μπορεί να είναι οι οικογένειες, που έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον, κουμπάκια ενός τραπεζικού ή κρατικού συστήματος που τα πατάς και βγαίνει ένα σφυρί για να περάσει η περιουσία τους στα χέρια άλλων.

Σιγά το κέρδος που θα έχει μια τράπεζα αν πάρει το σπίτι ενός ανθρώπου που έχασε τα πάντα μέσα σε λίγες ώρες.

Σιγά που θα πάθει κάτι ο δημόσιος λειτουργός, ο τραπεζικός, ο λογιστής, ο συμβολαιογράφος ή δεν ξέρω ποιος άλλος αν σταματήσει από την αρχή το αίσχος.

Ολο και περισσότερο η κοινωνία μας μοιάζει Οργουελική, δυστοπική.

Οπου οι άνθρωποι περνάνε σε δεύτερη μοίρα, πίσω από τους αριθμούς, από το συμφέρον, από την υπέρτατη εξουσία.

Κυριαρχεί ο φόβος, η αγωνία, η απουσία ανθρωπιάς, η έλλειψη εμπιστοσύνης, αυτή η περιβόητη, αόρατη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Ξαναδιαβάστε τον Οργουελ, ξαναθυμηθείτε τον κόσμο του, εκεί όπου οι άνθρωποι είναι μονάδες. Εκεί όπου ο φορέας εξουσίας λέει:

«Η ελευθερία είναι σκλαβιά

Ο πόλεμος είναι ειρήνη

Η άγνοια είναι δύναμη».

Σε όλο αυτό το σκηνικό πρέπει να αντιστεκόμαστε. Με μικρές, καθημερινές επαναστάσεις. Με μπλόκο σε πλειστηριασμούς σαν και της παραπάνω οικογένειας;

Με καταγγελία των αθλιοτήτων; Με πιέσεις στους φορείς της εξουσίας;

Με ό,τι μπορεί να μας κάνει να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Κι όχι αριθμοί, λεφτά, σπίτια, δάνεια.