Δεν χρειαζόταν κάποιος να έχει μεγάλη κινηματική εμπειρία για να αναγνώσει το εξής: οι φετινές διαδηλώσεις στη ΔΕΘ ήταν οι ισχνότερες. Το θετικό για κάποιους σενάριο είναι πως το όλον κίνημα έχει δώσει περίοδο χάριτος στη νέα κυβέρνηση.
Το έτερο σενάριο θέλει και τα ευρέα κινήματα να έχουν ακόμη το μούδιασμα της συριζαϊκής διακυβέρνησης ή και την αδυναμία να επινοήσουν ενοποιητικό αφήγημα, αντίστοιχο ενός αντιμνημονίου.
Γιατί μπορεί η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ – με πρώτο και καλύτερο το ΚΚΕ – να επαναλάμβανε σε όλους τους τόνους πως η δημοσιονομική επιτήρηση της χώρας καλά κρατεί, παρά την τυπική ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος, αυτό όμως επιβεβαίωνε πως η διαιρετική τομή που αφομοιώσαμε από το 2010 και έπειτα έχει εξασθενήσει και δεν προσφέρει το έδαφος για μια νέου τύπου μαζική συσπείρωση.
Πού είναι όμως σήμερα το αντιμνημόνιο, που πάντως χωρούσε πολλές ιδεολογικές αποχρώσεις; Οι κακές γλώσσες λένε πως το κατάπιε ο συριζαϊκός ρεαλισμός. Ετσι εξηγείται και μια όψη των μικρών εκλογικών ποσοστών δύο κατεξοχήν αντιμνημονιακών σχηματισμών. ΛΑΕ και Πλεύση Ελευθερίας.
– Πώς διαμορφώνεται το νέο σκηνικό
– Τι σηματοδοτεί η απεργία της 24ης Σεπτεμβρίου
– Ο ρόλος και οι επιδιώξεις του ΠΑΜΕ και των άλλων αριστερών κινημάτων
