Στο σκοτάδι θα βυθιστεί ο Πύργος του Άιφελ ως φόρος τιμής στον Ζακ Σιράκ, τον κορυφαίο γάλλο πολιτικό που πέθανε ηλικία 87 ετών.

Όπως ανακοίνωσε η διαχειρίστρια εταιρεία, ο Πύργος του Άιφελ θα βυθιστεί στο σκοτάδι, σε μια πρωτοβουλία – φόρο τιμής στον εκλιπόντα πρώην πρόεδρο της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ.

Τα φώτα του εμβληματικού μνημείου της γαλλικής πρωτεύουσας θα σβήσουν στις 21:00 το βράδυ τοπική ώρα (22.00 ώρα Ελλάδας) και οι επισκέπτες θα πρέπει να αποχωρήσουν.

Ενός λεπτού σιγή

Λίγο αφού έγινε γνωστός ο θάνατος του Ζακ Σιράκ, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση και η Γερουσία τήρησαν ενός λεπτού σιγή.

Ο Ζακ Σιράκ υπήρξε σημαντική φυσιογνωμία της γαλλικής δεξιάς. Στη μακρόχρονη πολιτική διαδρομή του έζησε επιτυχίες αλλά και συντριπτικές ήττες. Είχε, όμως, την εξαιρετική του ικανότητα επιβίωσης. Μέσα από την συνεχή αλλαγή θέσεων και πολιτικών απόψεων κέρδισε τα προσωνύμια «Χαμαιλέων Βοναπάρτης» και «Ανεμοδούρας».

Οι προεδρικές του θητείες θα μείνουν στην ιστορία για το «όχι» του στον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ που ξεκίνησε με την αμερικανο-βρετανική στρατιωτική επέμβαση, την κατάργηση της στρατιωτικής θητείας, την αναγνώριση της ευθύνης του γαλλικού Κράτους στα ναζιστικά εγκλήματα και για την κραυγή «Το σπίτι μας καίγεται» απέναντι στην παγκόσμια περιβαλλοντική καταστροφή.

Ο Ζακ Σιράκ υπήρξε, επίσης, ο πρώτος πρόεδρος της 5ης Δημοκρατίας που καταδικάσθηκε από την γαλλική δικαιοσύνη. Καταδικάσθηκε σε διετή φυλάκιση με αναστολή το 2011 για υπόθεση εικονικών θέσεων απασχόλησης κατά την θητεία του ως δημάρχου του Παρισιού.

Ποιος ήταν ο Ζακ Σιράκ

O Ζακ Σιράκ γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1932 στο Παρίσι. Ήταν παντρεμένος από το 1956 με την Μπερναρντέτ Σιράκ, με την οποία απέκτησαν δυο παιδιά.

Ως φοιτητής των Πολιτικών Επιστημών στη γενέτειρά του, ήρθε κοντά στην ιδεολογία του κομμουνισμού. Μάλιστα, το 1950 υπέγραψε τη συνθήκη της Στοκχόλμης για τον περιορισμό της χρήσης των πυρηνικών.

Κατά τη στρατιωτική του θητεία, επέλεξε να υπηρετήσει στην Αλγερία. Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, γύρω στο 1958, δούλεψε πρώτα στα ανώτατα κλιμάκια του δημοσίου πριν ασχοληθεί με την πολιτική.

Εκλέχθηκε βουλευτής με το κόμμα UDR του Ζορζ Πομπιντού για πρώτη φορά το 1967. Ο Πομπιντού μάλιστα είχε δώσει στον Σιράκ το ψευδώνυμο «ο μπουλντόζας» για τον ακτιβισμό του στα φοιτητικά του χρόνια.

Έγινε γραμματέας του κράτους το 1968, υπουργός για τις Επαφές με τη Βουλή το 1971, της Γεωργίας το 1972, των Εσωτερικών το 1974.

Την ίδια εποχή στις προεδρικές εκλογές έπαιξε σημαντικό ρόλο υπέρ του Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, στον οποίο εξασφάλισε ένα στήριγμα ενός σταθερού μέρους του κόμματος του Σαρλ ντε Γκωλ. Αυτό τον ανακήρυξε πρωθυπουργό. Ερχόμενος σε ρήξη με τον πρόεδρο, ο Σιράκ άφησε την κυβέρνηση το 1976. Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, για να σταθεροποιήσει τις θέσεις του κόμματος του Ντε Γκωλ προχώρησε στην επανίδρυση μετατρέποντας το παλιό UDR του Ντε Γκωλ σε Rassemblement pour La republique, του οποίου έγινε πρόεδρος.

Είχε διατελέσει επί 12 χρόνια πρόεδρος της Δημοκρατίας, δύο φορές πρωθυπουργός και δήμαρχος του Παρισιού για 18 χρόνια

Στις εθνικές εκλογές του 1978 το κόμμα του εμφανίστηκε το πιο ισχυροποιημένο στη χώρα. Έβαλε υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας το 1981, δεν έφτασε όμως στην τελική ψηφοφορία. Το 1986, με τη νίκη του επί του Σοσιαλιστικού Κόμματος, έγινε πρωθυπουργός για δεύτερη φορά. Δύο χρόνια αργότερα, έβαλε και πάλι υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας μαζί με το σοσιαλιστή πρόεδρο Μιτεράν, ηττήθηκε και παραιτήθηκε και από το αξίωμα του πρωθυπουργού.

Εκλέχθηκε δήμαρχος του Παρισιού το 1977 και οδήγησε το κόμμα του σε μια νίκη στις πολιτικές εκλογές το 1993. Στις προεδρικές εκλογές το 1995, ο Σιράκ νίκησε στην τελική ψηφοφορία τον σοσιαλιστή υποψήφιο, Λιονέλ Ζοσπέν, εγκαινιάζοντας για τη χώρα μια δεξιά κυβέρνηση.

Μια από τις πρώτες πράξεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ήταν η επανάληψη των πυρηνικών πειραμάτων στον Ειρηνικό. Στην εξωτερική πολιτική, ο Σιράκ ακολούθησε την προηγούμενη πολιτική γραμμή της Γαλλίας, διατηρώντας σταθερό τον προνομιούχο άξονα με τη Γερμανία. Επανεξελέγη το 2002 με συντριπτική πλειοψηφία, έχοντας απέναντί του τον ακροδεξιό υποψήφιο, Ζαν-Μαρί Λεπέν.

Το 2005 αντιμετώπισε τις ταραχές με τους νεαρούς μετανάστες, που πήραν χαρακτήρα εξέγερσης και ανάγκασαν την κυβέρνησή του να κηρύξει ξανά το νόμο που ίσχυε την περίοδο του Πολέμου στην Αλγερία. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2007 αποσύρθηκε από την πολιτική.