Στη δραματουργία λέγεται «παράλληλοι μονόλογοι». Τι είναι στην ουσία; Ενας διάλογος που γίνεται με διαμεσολαβητή το κοινό. Αντί δηλαδή δύο ρόλοι να συνομιλούν μεταξύ τους, μονολογούν αλλά είναι σαν να απαντούν ο ένας στον άλλον. Νομίζω ότι αυτό αρέσει στους θεατές. Ισως επειδή, με κάποιον τρόπο, τους δίνει την αίσθηση ότι συμμετέχουν στην παράσταση. Αντίστοιχα, υπάρχει και το ξεπερασμένο και εντελώς «παλιακό» πλέον «μετωπικό παίξιμο». Οι ηθοποιοί δηλαδή, ενώ απευθύνονται ο ένας στον άλλον, μιλούν στραμμένοι προς το κοινό. Χάλια.

Κλισέ μεν αλλά είναι γεγονός ότι η πολιτική μοιάζει πολύ συχνά – και ιδιαίτερα στην εποχή μας – με κακό θέατρο. Ιδιαίτερα όταν παρεισφρέουν σε αυτήν όχι ακριβώς πολιτικοί αλλά «ρολίστες». Που υποδύονται δηλαδή έναν συγκεκριμένο ρόλο πέραν του οποίου είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό. Τέλος πάντων, το μετωπικό παίξιμο που λέγαμε προηγουμένως είναι κακό θέατρο. Και εξίσου κακή πολιτική.

  • Ποιος είναι ο στόχος των δύο συνεντεύξεων;
  • Μπορούν δύο παράλληλοι τηλεοπτικοί μονόλογοι να καλύψουν το κενό μιας τηλεοπτικής αντιπαράθεσης που προεκλογικά δεν έγινε και μετεκλογικά δεν θα γίνει;
  • Τι ουσία έχουν οι διαδικτυακές αντιπαραθέσεις όταν περιορίζονται σε ευφυολογήματα;

Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση της εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της Παρασκευής

Τελευταία Νέα