«Ο Ουρανός Κατακόκκινος» ο συγκλονιστικός μονόλογος της Λούλας Αναγνωστάκη που παρουσιάστηκε με επιτυχία στο Θέατρο Θησείον, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Σοφίας Παπουτσόγλου συνεχίζει τις παραστάσεις του κάθε Πέμπτη στις 21:00 στο FAUST Bar Theatre Arts.
Είκοσι χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα στο Εθνικό Θέατρο (1998) σε σκηνοθεσία Βίκτωρος Αρδίττη, «Ο Ουρανός Κατακόκκινος» επανέρχεται στο προσκήνιο υπό τη σκηνοθετική ματιά της Σοφίας Παπουτσόγλου, που υποδύεται τη Σοφία Αποστόλου, μία γυναίκα αποφασισμένη να συνεχίσει τη δική της επανάσταση, άνευ ορίων και άνευ όρων.
Η παράσταση υπό αυτή τη μορφή, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 2ο Φεστιβάλ Θεατρικού μονολόγου τον Οκτώβριο 2018, στον Πολυχώρο ΕύΠολις Θέατρο στο Ν. Κόσμο, λαμβάνοντας τον 3ο έπαινο. Ακολούθησαν τέσσερις ακόμα παραστάσεις στο ίδιο θέατρο και μια παρουσίαση τον Απρίλιο του 2019 στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Γυναικείων Φυλακών ΙΙ Κορυδαλλού.
Πρωταγωνιστής πάντοτε ο Άλλος, αυτός που βρίσκεται και δεν βρίσκεται ανάμεσα μας. Πρόσωπα που ακροβατούν ευάλωτα ανάμεσα στην απουσία και στην παρουσία. Οι ηττημένοι του εμφυλίου, οι κυνηγημένοι και οι απόκληροι του μετεμφυλιακού κράτους, οι παράνομοι, οι νέοι που ονειρεύονται να βρεθούν μακριά μα πάντοτε μένουν σε ένα παρόν εγκλωβισμένο.
Η Σοφία Παπουτσόγλου μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, το παρελθόν και τον Άλλον.
Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Όταν το 2018 άκουσα για το 2ο φεστιβάλ θεατρικού μονολόγου ήξερα πως μόνο με το Ο Ουρανός Κατακόκκινος θα διαγωνιζόμουν.
Είχα ακούσει την Λούλα Αναγνωστάκη στην ομώνυμη ηχογράφηση και με στιγμάτισε. Χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα το κείμενο δικό μου.
Η βράβευση έφερε τις παραστάσεις στον Πολυχώρο Εύπολις στο Νέο Κόσμο, την παρουσίαση στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Γυναικείων Φυλακών ΙΙ Κορυδαλλού τον Απρίλιο του 2019 και 13 παραστάσεις στο θησείον Ένα Θέατρο για τις Τέχνες τον Μάιο-Ιούνιο του 2019.
Σήμερα βρίσκομαι σ’ έναν πολύ ζεστό και ιδιαίτερο χώρο, αυτόν του Faust και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό το μην αναμενόμενο ταξίδι με τον Ουρανό.
Μετά τις πρώτες παρουσιάσεις της παράστασης τι έχετε αντλήσει για να το μεταφέρετε τώρα στην σκηνή;
Κάθε φορά, που παρουσιάζω τον μονόλογο και βρίσκομαι επί σκηνής νιώθω ότι έχω αντλήσει και κάτι καινούριο. Αυτό συμβαίνει στις πρόβες ως επί το πλείστον. Επιπλέον είναι η ενέργεια του κοινού, που θα με εμπνεύσει και θα αποκομίσω κάτι παραπάνω. Σίγουρα γεννιούνται νέα πράγματα κάθε φορά, ανακαλύπτω νέες πτυχές και όλο αυτό ονομάζεται εμπειρία. Εμπειρία να περπατώ και να ξαναπερπατώ στον ίδιο δρόμο, να συναντώ και να βλέπω στοιχεία, που αγνοούσα ή δεν είχα την πείρα να κατανοήσω και να μεταφέρω. Όλο αυτό δυναμώνει και εμφανίζεται πιο μεστά και ολοκληρωμένα κάθε φορά. Είναι η γνωριμία και η σχέση, που αναπτύσσεται με τον ήρωα.
Πρόκειται για ένα εμβληματικό κείμενο αυτό της Αναγνωστάκη.
Τι προκλήσεις αντιμετωπίζετε στην αναμέτρηση σας μαζί του;
Εμβληματικό όντως, όπως άλλωστε όλα της τα έργα.
Ο Ουρανός Κατακόκκινος είναι δύσκολο και ¨μεγάλο¨ έργο.
Αυτό και μόνο είναι πρόκληση. Πρόκληση είναι να γνωρίζεις ότι έχουν καταπιαστεί με αυτό οι ¨τεράστιες¨ Βέρα Ζαβιτσιάνου και Λυδία Κονιόρδου και να δίνεις το δικό σου ψήγμα. Τα περισσότερα, που ακούς να είναι Όχι, να συναντάς δυσκολίες και ν’ απαντάς με Ναι και επιμονή. Πρόκληση είναι όλο αυτό, η αναζήτηση και ανακάλυψη μαζί των ηρώων και η αποκάλυψη τους επί σκηνής.
Εγώ και ό,τι υπάρχει κάτω απ’ το κείμενο.
Μ’ αυτήν την γυναίκα, που αποφασίζει να κάνει της δική της επανάσταση άνευ όρων, τι κοινές αναφορές έχετε;
Αντισυμβατικότητα και υψηλό αίσθημα ελευθερίας, τόλμη ν’ αποδομώ τα πάντα και να τα ξαναχτίζω. Να υποστηρίζω υπερήφανα με όποιο κόστος τα θέλω μου, το δίκαιο και όποιον με χρειάζεται. Η ευκολία σ’ έναν ρόλο, σ’ έναν ήρωα είναι ότι εκείνο που σού φανερώνεται σύντομα είναι οι κοινές αναφορές. Η δυσκολία έγκειται στις διαφορές, που κρύβονται και αυτό είναι το πρωτόγνωρο και πολύ ωραίο. Μέσα από αυτήν την διαφορετικότητα πλάθεται και εμφανίζεται ο ήρωας.
Πώς επιχειρείτε ν’ ακροβατήσετε κι εσείς ανάμεσα στην απουσία και την παρουσία, όπως η ηρωίδα σας;
Αποδοχή. Δύσκολο να το κάνεις πάντα, αλλά είναι η λέξη-κλειδί και ισχύει για όλα. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζεις αρχικά μια κατάσταση, να την αποδέχεσαι και κατόπιν να λειτουργείς αναλόγως. Αυτό συμβαίνει στην καθημερινή μας ζωή. Το ίδιο κάνει και επί σκηνής η ηρωίδα μου. Αποδέχεται, αποδομεί, ενστερνίζεται και βάζει νέα θεμέλια. Ανάμεσα στην απουσία και την παρουσία δεν υπάρχει το χάος, αλλά ίσως κάτι καλύτερο. Αυτό είναι το μήνυμα μας και είναι αισιόδοξο. Αν μάθεις καλή ισορροπία μπορείς και ν’ ακροβατήσεις.
Το παρελθόν της, που φτιάχνει την πρώτη ύλη για το παρόν της πώς ξεδιπλώνεται επί σκηνής πιο ζωντανό από ποτέ;
Η Σοφία Αποστόλου, που είναι και το κεντρικό πρόσωπο στο μονόπρακτο αυτό εκφράζει μέσα από βαθιά περισυλλογή και απολογισμό γεγονότων της μέχρι τώρα ζωής της σκέψεις, συναισθήματα, εσωτερικές συγκρούσεις, αμφιβολία, φόβο, αναπόληση αλλά και πυγμή, θάρρος, παραδοχή, τόλμη να σταθεί απέναντι σε όλα όσα την φοβίζουν και την πληγώνουν. Τα μοιράζεται με το κοινό ως εμπειρία και δίνει το δικό της παράδειγμα για επανάσταση και αλλαγή. Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη, που πέρασε αυτό ακριβώς το μήνυμα στο σωφρονιστικό κατάστημα γυναικείων Φυλακών ΙΙ Κορυδαλλού και σε αυτό στοχεύω και στην παράσταση.
Αυτόν τον Άλλον της παράστασης πώς θα τον ορίζατε;
Αυτός ο Άλλος είναι ο Νέστωρ, που συμπαρασύρει την ίδια και τον γιο της στο εύκολο και πονηρό παιχνίδι εμπορίου κοριτσιών από χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, η Τάνια που δέχεται απλόχερα σαν δικό της παιδί, οι Ρουμάνοι μαζί και ο Έλληνας που την τρομοκρατούν αλλά αντιστέκεται σθεναρά, είναι ο Χρηστάκης που την άφησε νωρίς, ο Γιάννης της που για χάρη του τ’ αρνείται όλα και υπερήφανη μας ξανασυστήνεται. Αυτός ο Άλλος είναι ο άλλος εαυτός της Σοφίας Αποστόλου, που συγκρούεται με την ίδια. Είναι ο εαυτός και η πλευρά που όλοι έχουμε, που είναι και δεν είναι παρών και που βγάζουμε όταν παρουσιάζεται κίνδυνος, η ανάγκη να πάρουμε δύναμη από εμάς τους ίδιους και να συνεχίσουμε. Να κάνουμε εκείνη την Επανάσταση…
