Για τη μάχη του με τον καρκίνο, τον τρόπο που τον αντιμετώπισε ο κόσμος αλλά και πώς αντιμετώπισε ο ίδιος τον εαυτό του μίλησε ο Αντίνοος Αλμπάνης ο οποίος βρέθηκε στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» με την Ελεονώρα Μελέτη.
Ο ηθοποιός συγκίνησε με την μεγαλοψυχία του και έδωσε κουράγιο σε όσους περνούν το ίδιο.
«Ήταν ξαφνικά ένας δύσκολος χειμώνας ο περσινός και η καθημερινότητά μου άρχισε να γίνεται δύσκολη. Είχα κάποια συμπτώματα τα οποία δεν ήταν φυσιολογικά και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να κάνω εξετάσεις. Στη συνέχεια, οι εξετάσεις έδειξαν ότι πάσχω από λέμφωμα.
Είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι άσχημο θα μου πουν οι γιατροί . Όταν μου μίλησαν για καρκίνο, κυριεύτηκα από φόβο. Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ και αυτό ήταν λάθος. Έπρεπε άμεσα να ξεκινήσω ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες. Έπρεπε να περιορίσω τον φόβο μου και την αγωνία μου και να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το οποίο είχα είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό διαχειρίσιμο. Είναι ένας τύπος καρκίνου που έχει ένα υψηλό ποσοστό ίασης οπότε οι πιθανότητες ήταν με το μέρος μου, αλλά θα έπρεπε να περάσω μια διαδικασία η οποία δεν ήταν καθόλου εύκολη.
«Στους γονείς μου είπα για τον καρκίνο πριν την τελευταία χημειοθεραπεία».
Αυτό το οποίο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στους ανθρώπους οι οποίοι νοσούν είναι η ψυχολογία. Όταν έμαθα για τον καρκίνο δεν είπα τίποτα στην οικογένειά μου για να μην τους στεναχωρήσω. Είναι πολύ άγριο για τους γονείς να μαθαίνουν ότι το παιδί τους έχει καρκίνο και για αυτό το έκρυψα. Ήθελα να πατήσω μόνος μου στα πόδια μου και να το τρέξω μόνος. Είχα ανάγκη τη μοναξιά παρά να στεναχωρώ τους ανθρώπους δίπλα μου.
Είναι τεράστια η αλλαγή που προκύπτει στη ζωή σου. Νιώθεις ανεπαρκής, νιώθεις ανήμπορος, οπότε πήρα τη μεγάλη απόφαση και είπα στον εαυτό μου «Φιλαράκι, θα δουλέψεις όσο μπορείς. Θα σφίξεις τα δόντια και θα δουλέψεις».
Φοβόμουν αλλά έπρεπε να διαχειριστώ τους αφόρητους πόνους από τη χημειοθεραπεία. Θυμάμαι ότι ήθελα να ξαπλώσω στο μαξιλάρι και πονούσε το κεφάλι μου. Στο διάστημα που έκανα τις χημειοθεραπείες είχα εσωτερικό θυμό. Αναθεώρησα πολλά πράγματα, τότε. Θύμωσα με τον εαυτό μου που μέχρι τότε με απασχολούσαν ανούσια πράγματα και όχι σημαντικά θέματα της ζωής. Είχα παραμελήσει πολύ τον εαυτό μου. Στους γονείς μου είπα για τον καρκίνο πριν την τελευταία χημειοθεραπεία. Μέχρι τότε είχα βρει μια πολύ ωραία δικαιολογία, ότι ξύρισα το κεφάλι μου για κάποιο ρόλο στο θέατρο και όχι για τις χημειοθεραπείες».
