Από τον Τσιτσάνη και τον Χατζιδάκι, μέχρι τον Σαββόπουλο και τον Δεληβοριά, από την Καραΐνδρου και τον Λάγιο, μέχρι τον Κραουνάκη και τον Bregovic, η Χριστίνα Μαξούρη επιλέγει παλιά και νέα τραγούδια, πλάι στα κομμάτια του πρώτου της δίσκου και ανοίγει τον κύκλο των εκδηλώσεων «Συναισθησία: ο ήχος των χρωμάτων» του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή.
Πως χτίσατε το πρόγραμμα της παράστασης σας;
Είναι ουσιαστικά, η τελευταία παρουσίαση του «Άσπρο μαμά νοσταλγώ», της παράστασης που φτιάχτηκε με άξονα τα τραγούδια του ομώνυμου πρώτου προσωπικού μου άλμπουμ, (στίχοι : Ελένη Φωτάκη, μουσική : Άγγελος Τριανταφύλλου, Εκδόσεις Μικρή Άρκτος) πλαισιωμένα από ευρέως αγαπημένα παλαιότερα και νεότερα τραγούδια της ελληνικής κυρίως δισκογραφίας, και μετά από έναν χρόνο «ζωής» κλείνει τον κύκλο του, με μία πιο ακουστική εκδοχή, ειδικά σχηματισμένη για το αμφιθέατρο του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή.
Τι αναζητάτε μέσω της μουσικής σας, ποια ανάγκη σας εξυπηρετεί;
Την αλήθεια. Και τη λύτρωση, από παλαιωμένα ή πρόσφατα δεσμά, που με κρατάνε πίσω. Καλύπτει σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη της επικοινωνίας, μέσα από έναν προσωπικό και σίγουρα πιο εκτεθειμένο δρόμο. Και την ανάγκη της υπεράσπισης των ιστοριών πίσω από τις λέξεις και τις νότες, που στο δικό μου μυαλό, αντιστοιχούν σε εκδοχές πραγματικών ανθρώπων που ψάχνουν το δίκιο τους.
Τι ανακαλύψατε ή διδαχτήκατε μέσα από την ενασχόλησή σας με τη μουσικής: για την ίδια την Τέχνη, τον εαυτό σας, το κοινό;
Ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, την καταγωγή μας, από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, το θεό που πιστεύουμε, τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις, και ότι άλλο θεωρούμε ότι μας κάνει να διαφέρουμε από τον διπλανό μας, έχουμε ανάγκη από στιγμές αλήθειας, αγάπης, ομορφιάς, τρυφερότητας, ζεστασιάς και μιας πιο ποιητικής, υπερβατικής διάστασης.
Τι σας φθείρει στην καθημερινότητα ή ακόμα και στον χώρο της Τέχνης, της μουσικής όπου δραστηριοποιείστε;
Το αδηφάγο ‘εγώ’ μας, που συχνά μας κάνει να φερόμαστε σπασμωδικά, πρόχειρα και επιφανειακά, στερώντας μας λεπτότητα κινήσεων, εγκράτεια και σοβαρή αφοσίωση στα πράγματα. Όσο για τον χώρο της Τέχνης, καλούμαστε πολλές φορές να αναλάβουμε ευθύνες και λειτουργίες παράπλευρες του πρωταρχικού μας σκοπού, με αποτέλεσμα αυτό να μας εξουθενώνει και να μας αποσπά πολύτιμο χρόνο και δύναμη, από την προετοιμασία και την παρουσίαση του καλλιτεχνικού μας προϊόντος.
Πώς διαχειρίζεστε μια αποτυχία ή τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα μιας λάθος επιλογής;
Προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω με ψυχραιμία και χιούμορ. Άλλωστε είναι αναπόφευκτα στάδια μιας ατέρμονης διαδικασίας.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
Τους προσεχείς μήνες θα βρίσκομαι σε δύο παραστάσεις του Εθνικού, στην ‘Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», μια διασκευή του μυθιστορήματος του Ντίκενς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου (που
επαναλαμβάνεται λόγω της περσινής της επιτυχίας) και στο «Hotel Etrernité» σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.
Παράλληλα, αναμένω την έκδοση της ζωντανής ηχογράφησης της δουλειάς «20+1 Λαϊκά Μεταπολεμικά Τραγούδια με Μπαρόκ
Σύνολο» που παρουσιάστηκε για δύο συνεχόμενες χρονιές (2017 & 2018) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών / Άνοιγμα στην Πόλη
