Αναζήτηση
Το «ψυχογράφημα» της ταινίας Joker και το κατά πόσο αυτή επηρεάζει τα νεαρά παιδιά που θα την παρακολουθήσουν επιχειρεί η επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Δικαστηριακή Ψυχολόγος, Χριστίνα Αντωνοπούλου, μιλώντας στην εκπομπή One Line Weekend.
«Στην Αμερική δίδεται αυτή η διάσταση, ότι ο ψυχικά παρεκκλίνων είναι και βίαιος. Προσπαθούν να ταυτίσουν τη βία με την ψυχική ασθένεια, λόγω των πολλών επεισοδίων βίας που έχουν με τα όπλα» εξηγεί η κ. Αντωνοπούλου.
«Η ταινία θίγει το θέμα της ψυχικής ασθένειας» σημειώνει σχετικά. «Πολλές φορές αναρωτιέται κανείς πώς η επιστήμη, παρά την τεχνολογική εξέλιξη, έμεινε με μια παλιά ηθική στο θέμα της ψυχιατρικής. Υπάρχει ακόμα η αντίληψη ότι περιθωριοποιούμε τον ασθενή, για να προστατέψουμε τους ‘’φυσιολογικούς’’. Κι αυτό αλλάζει από χώρα σε χώρα, βάσει αντιλήψεων και προκαταλήψεων» προσθέτει.
«Ο Joker δεν πάσχει από διαταραχή που σε οδηγεί στη βία»
«Στο έργο δεν κάνουν τη διάγνωση. Δεν αναφέρουν από τι πάσχει ο πρωταγωνιστής. Πάντως, δεν είναι μια διαταραχή που σε οδηγεί σε βίαιη συμπεριφορά. Αυτά δεν είναι σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα» τονίζει.
«Ο Joker βίωνε απόρριψη από την κοινωνία, από την μητέρα του. Ήταν ένας άνθρωπος στα αζήτητα. Υπήρχε θολούρα για το πόσο υγιές το περιβάλλον που μεγάλωνε. Επίσης, η μάσκα που φορά είχε και ένα συμβολισμό. Του στυλ δεν ξέρω ποιος πραγματικά είμαι και δεν μπορείς ούτε εσύ να με δεις» αναλύει η καθηγήτρια.
Το «μήνυμα» του σκηνοθέτη
Όσον αφορά το μήνυμα που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης μέσω της ταινίας «ήθελε να δείξει ότι υπάρχει πρόβλημα στην κοινωνία. Και να προσέχουμε τον ψυχικά νοσούντα γιατί ακολουθεί μια βίαιη συμπεριφορά. Όπως και το όταν κάποιος περάσει στη διάσταση της βίαιης συμπεριφοράς, υπάρχουν θύματα».
Θα έπρεπε ένας ανήλικος να δει την ταινία;
Για το αν πρέπει ένας ανήλικος να δει τη ταινία εξηγεί πως «δεν θα μπορούσε να επηρεαστεί σε βαθμό αρνητικό. Θα τον πείραζε να τη δει συναισθηματικά, όπως πειράζει όλους μας. Στην ταινία υπάρχει ωμή βιαιότητα που ταυτίζεται με το ψυχιατρικό κομμάτι. Δεν ξέρω εάν ένα παιδί 14-15 χρονών έχει την ωρίμανση να αξιολογήσει και να ιεραρχήσει όλα αυτά ώστε να μην του αφήσουν τραύμα. Ένα παιδί 12 ετών δεν θα ήθελα να δει την ταινία».
Τέλος, επισημαίνει πως «το θέμα των ψυχικά ασθενών είναι ταμπού στην χώρα μας. Στην Ελλάδα δε ξέρουμε πως είναι οι ψυχικά ασθενείς. Και όσο δεν το λέμε θα κρύβεται».
