Αναζήτηση
Η παράσταση «Υπόγειο» του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ ανεβαίνει από 2 Νοεμβρίου, για 2η χρονιά στο θέατρο Olvio κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00.
Η Νατάσα Παπαμιχαήλ σκηνοθετεί τους Χριστόδουλο Στυλιανού, Δημήτρη Μαύρο και Νατάσα Παπαμιχαήλ.
Η φαινομενικά τυχαία συνάντηση δύο ανδρών είναι η αφορμή για μια ασυνήθιστη αναμέτρηση μεταξύ τους. Ο αρχικά πολιτισμένος αλλά και λίγο παράδοξος διάλογος, γρήγορα παίρνει απρόσμενες διαστάσεις και σιγά σιγά αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλο τα βαθύτερα ένστικτά τους. Οι ρόλοι θύτη και θύματος, εναλλάσσονται εν αγνοία τους. Όλα συμβαίνουν, φαινομενικά, σε ένα τυπικό διώροφο κτίριο με υπόγειο, όπου επίσης, η “παρουσία” μιας εξαφανισμένης γυναίκας παίζει το δικό της, καταλυτικό ρόλο στη ζωή των δύο ανδρών. 
Το «Υπόγειο» είναι η εσωτερική αναμέτρηση του ήρωα με τον ίδιο του τον εαυτό -με αφορμή μια απώλεια- μέσα σε έναν απόκοσμο σκηνικό χώρο, με το διάλογο να περνάει από τα δύσβατα στάδια της αυτογνωσίας έως την τελική αποδοχή. Σε αυτή την πορεία οι σχέσεις έχουν τον πρώτο ρόλο. Σχέσεις γονεϊκές, σχέσεις εξουσίας, σχέσεις μεταξύ αγνώστων, φίλων, εραστών, αλλά κυρίως η σχέση με τον εαυτό μας.
Το «Υπόγειο» είναι το μέρος που κρύβουμε συνειδητά ή ασυνείδητα αυτά που δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε. Η “κατάβαση” σε αυτό μπορεί να είναι λύτρωση, κάθαρση, εξιλέωση ή ακόμη και τιμωρία.
Ο Χριστόδουλος Στυλιανού μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, το ρόλο του και την κατάβαση στα δικά του υπόγεια.
1. Πώς αντιμετωπίζετε το ρόλο σας;
Με την ίδια σοβαρότητα και την ίδια διάθεση να ψάξω βαθιά και να μην αφήσω καμία πλευρά του ρόλου ανεξερεύνητη ,από την πρώτη μέρα των προβών μέχρι και σήμερα…Εξάλλου ένα έργο τελειώνει όταν αισθάνεσαι πώς δεν έχεις τίποτε άλλο να βρεις σ αυτό.
2. Στην δεύτερη πια σεζόν της η παράσταση, τι προκλήσεις αντιμετωπίζετε;
Κάθε φορά κάθε στιγμή της παράστασης κρύβει καινούργιες οπτικές ,σημεία του κειμένου φωτίζονται ξανά με διαφορετικό τρόπο και αυτό κάνει την δουλειά μας πολύ ενδιαφέρουσα. Δοκιμάζουμε κάθε τι καινούργιο που προκύπτει .Αυτή η περίοδος μας έδωσε την ευκαιρία να εμβαθύνουμε περισσότερο ,να ψάξουμε το σπουδαίο αυτό κείμενο του Ζουζεπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ και να ανασύρουμε στοιχεία που κάνουν την παράστασή μας …Υπόγειο …ακόμα πιο ενδιαφέρουσα για μάς αλλά και για τον θεατή που θα την παρακολουθήσει… 
3. Έχετε κι εσείς ένα υπόγειο όπου κρύβετε όσα δεν θέλετε να αντιμετωπίσετε; Βρίσκετε όμως καμιά φορά την κάθοδο προς τα εκεί λυτρωτική;
Όλοι έχουμε το υπόγειο μας…ευτυχώς…Όλοι κρύβουμε βαθιά μέσα μας ότι μας κάνει να ντρεπόμαστε για μας τους ίδιους ,τις μύχιες σκέψεις μας…ένστικτα ,σκέψεις ,συμβάντα που προσπαθούμε να ξεχάσουμε δήθεν…που μας επηρεάζουν όμως, όσο καλά κι αν νομίζουμε πως τα κρύβουμε …και επηρεάζουν και τις ζωές των ανθρώπων που είναι δίπλα μας.. Θέλει θάρρος να βουτήξεις βαθιά…να καταδυθείς στο υπόγειο σου ,να φέρεις στην επιφάνεια ότι σε στοιχειώνει να παραδεχτείς να λυτρωθείς και να ελευθερωθείς…
4. Πώς ακροβατείτε ανάμεσα στους ρόλους του θύτη και του θύματος που εναλλάσσονται;
Θύτης και θύμα είναι οι δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος …Δύο ρόλοι πού εναλλάσσονται συνέχεια ,σε ένα παιχνίδι χωρίς νικητή …Ποτέ δεν είμαστε μόνο το ένα η μόνο το άλλο ,είμαστε πάντα και τα δύο ,πολλές φορές ταυτόχρονα. 
5. Η κατάβαση από τους πρώτους ορόφους προς το υπόγειο στην παράσταση συμβολίζει και το βούτημα του ήρωα στην αυτογνωσία και τα ενδότερα της ψυχής του;
Ναι. Συμβολίζει την ανάγκη να καταδυθεί και να ανασύρει αυτόν τον άλλο του εαυτό, που διώχνει από κοντά του αυτούς που τον αγαπούν …να τον καταλάβει να το αποποιηθεί η να τον συγχωρήσει …
6. Νομίζετε τελικά πως στο υπόγειο είναι η θέα προς την αλήθεια του ήρωα αλλά και όλων μας;
Ψάχνει με τόση μανία αυτό το υπόγειο γιατί ξέρει πως μόνο από εκεί θα βρει το δρόμο για το φως ,για την αλήθεια του, την λύτρωση την συγχώρεση …Ξέρει πως μόνο εκεί στο υπόγειο του στο υπόγειο μας είναι οι απαντήσεις στοιβαγμένες. Δεν ζητάει να συγχωρήσει μόνο τον εαυτό του αλλά και να τον αποδεχτεί… 
7. Ποιες άλλες προβληματικές αναδεικνύει η παράσταση;
Μιλάει το έργο και για την αγάπη…πόσο ειλικρινείς είμαστε απέναντι της…αγαπάμε άραγε πραγματικά, και πώς εξωτερικεύουμε το συναίσθημα μας; Το σίγουρο είναι όπως προκύπτει από το έργο μας πως οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά μόνο όταν πεθάνουν μέσα μας…
