Αναζήτηση
Υπάρχει μια εκπληκτική γαλλική ταινία του 1995 με τίτλο «Το μίσος». Είναι του Ματιέ Κασοβίτς και περιγράφει τη γαλλική κοινωνία και τη ζωή τριών αλλοδαπών πίσω από τα λαμπερά φώτα του Παρισιού.
Αξίζει να τη δει κανείς καθώς ο τίτλος τα λέει όλα. Αξίζει να τη δουν και οι λεγόμενοι millenians ή Generation Y, αλλά και τα πιο μικρά παιδιά, έστω κι αν περιέχει σκηνές βίας.
Όπως και ο Joker άλλωστε, μέσα από την κινηματογραφική βία μπορεί κανείς να προλάβει τη βία στην κοινωνία.
Στο «Μίσος», λοιπόν, υπάρχει μια ατάκα από αυτές που σου μένουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ενας εκ των πρωταγωνιστών λέει: «La Haine attise la haine…», δηλαδή «το Μίσος γεννάει μίσος… Πρόκειται για μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση…» »
Παράλληλα, ο βασικός πρωταγωνιστής της αντιρατσιστικής αυτής ταινίας, Βενσάν Κασέλ είπε σε συνέντευξή του:
«Μισώ τα πολιτικώς ορθά σλόγκαν. Μισώ να βάζω το «εγώ» στην αρχή κάθε φράσης μου. Κι όμως είμαι λευκός και ζω στο Παρίσι. Δεν έχω κανέναν λόγο να μισώ. Τώρα, προσπαθήστε να φανταστείτε τι συμβαίνει στο μυαλό ενός απ’ τους νέους που ζουν στα γκέτο των προαστίων όταν ένας φίλος τους, πυροβολείται στο κεφάλι από έναν αστυνομικό… Η βία κυκλοφορεί ελεύθερα σε κάθε μεγάλη πόλη. Την αισθάνεσαι, τη βλέπεις στα μάτια των βιαστικών που σε προσπερνούν. Ξέρετε γιατί; Επειδή το καζάνι είναι μικρό. Επομένως ανοίγεις το καπάκι και κάποιοι πετάγονται έξω σαν φυσαλίδες».
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Η αφορμή ήταν ένα βίντεο – γροθιά στο στομάχι από τα Γιαννιτσά.
Το βίντεο με μερικές δεκάδες παιδιά, μαθητές γυμνασίου, λυκείου, ΕΠΑΛ, δεν έχει σημασία, που διαδηλώνουν στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, τραγουδούν το «Μακεδονία Ξακουστή» και φωνάζουν συνθήματα του στυλ «έξω οι λαθρομετανάστες απ’ τα σχολεία».
Πιθανολογώ ότι θα υπάρχουν πέντε – δέκα παιδιά, προσφυγόπουλα ή παιδιά μεταναστών, που αποφάσισαν να μάθουν γράμματα.
Να… μετέλθουν της ελληνικής παιδείας, να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν, να μάθουν την ελληνική ιστορία, να πάρουν καλούς βαθμούς και γιατί όχι; Να κρατήσουν και την ελληνική σημαία σε κάποια παρέλαση, κι ας μην είναι ελληνόπουλα.
Τα παιδιά της διαδήλωσης, λοιπόν, οι «βέροι», οι «αγνοί» και «αμόλυντοι» ελληνόπαιδες, ζητούσαν να πεταχτούν έξω από τα «σχολεία τους», άλλα παιδάκια.
Στην ίδια ηλικία, με τα ίδια όνειρα, τους ίδιους προβληματισμούς τις ίδιες αγωνίες, ελπίδες και προσδοκίες.
Ας δει κανείς το βίντεο, μπορεί στα μάτια και στις φωνές αυτών των παιδιών να διακρίνει μίσος.
Μπορεί και όχι. Τι να φταίνει 15χρονα παιδιά όταν βλέπουν τους γονείς τους να φωνάζουν σε ταλαιπωρημένους πρόσφυγες και μετανάστες «ουστ ζώα, φύγετε»;
Και μάλιστα σε μια πόλη που οφείλει την ύπαρξή της στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας; Αυτούς που το 1920 οι «Ελληνες» τους φώναζαν «Τούρκους»;
Όχι, λοιπόν, δεν υπάρχει μίσος στα παιδιά αυτά. Δεν υπάρχει ρατσισμός και φασισμός. Τι να φταίνει τα παιδιά;
Αλλά το βίντεο σε κάνει να αισθανθείς άρρωστος.
Και φοβισμένος.
Και απογοητευμένος.
Και ανήσυχος γιατί, όπως είπε και ο Κασοβίτς, «το καζάνι είναι μικρό. Επομένως ανοίγεις το καπάκι και κάποιοι πετάγονται έξω σαν φυσαλίδες».
Θέλετε να συζητήσουμε για το τεράστιο πρόβλημα του μεταναστευτικού;
Θέλετε να μιλήσουμε για την «εισβολή» που δέχεται η Ελλάδα;
Θέλετε να μιλήσουμε γιατί η Ευρώπη μας εγκατέλειψε;
Θέλετε να πούμε για το γεγονός ότι η χώρα μας δεν αντέχει αυτό το βάρος;
Να το κάνουμε και να βρούμε λύσεις. Όμως, να μην αφήσουμε το μίσος να ποτίσει τις καρδιές και το μυαλό των παιδιών.
Ούτε των ελληνόπουλων, ούτε των ξένων.
Γιατί το μίσος θα φέρει μίσος.
Γιατί το καπάκι της κατσαρόλας θα ανοίξει και θα τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Και γιατί… αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.
