«Βαίνει εκτονούμενη» η κατάσταση στο Πολυτεχνείο, σχετικά με τους πρόσφυγες από την κατάληψη Clandestina που κατέφυγαν το βράδυ της Τετάρτης εκεί για να βρουν στέγη, σύμφωνα με τον πρύτανη του ΕΜΠ, Ανδρέα Μπουντουβή.
Όπως ενημέρωσε νωρίτερα σήμερα, υπήρξε συνεννόηση με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, ώστε να βρεθούν καταλύματα κατάλληλα για τους ανθρώπους αυτούς, σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Σύμφωνα με τον ίδιο, χθες το βράδυ στο Πολυτεχνείο βρήκαν στέγη πρόσφυγες που έμεναν στην κατάληψη Clandestina επί της οδού Μπουμπουλίνας 42, την οποία εκκένωση η αστυνομία, με τους πρόσφυγες να απευθύνουν έκκληση για φαγητό, ρούχα και κουβέρτες.
Μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή τους οι πρόσφυγες ανέφεραν:
«Η κατάληψη Μπουμπουλίνας εκκενώθηκε την Τρίτη 12/11/19 περίπου στις 6 το πρωί. Μεταφερθήκαμε στην Πέτρου Ράλλη και το βράδυ μας μοίρασαν σε 4 λεωφορεία. Άφησαν επίσης μια οικογένεια και μια γυναίκα «ελεύθερες», χωρίς στέγη στην Αθήνα.
Άρνηση να καταλήξουμε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης
Τα 4 λεωφορεία κατευθύνονταν προς το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας. Όταν συνειδητοποιήσαμε που μας πήγαιναν, αρνηθήκαμε να κατέβουμε από τα λεωφορεία, όλοι, όλες και όλα. Αρνηθήκαμε επειδή γνωρίζουμε τις συνθήκες εκεί, κάνεις δε θα ήθελε να μείνει πάνω από 24 ώρες σε αυτό το μέρος. Περάσαμε τη νύχτα χωρίς φαι και νερό, στο σκοτάδι.
Άρνηση να επαναπροωθηθούμε σε μακρινές περιοχές
Το πρωί, οι μπάτσοι είπαν ότι βρέθηκε μια λύση και ότι θα μας πήγαιναν σε στρατόπεδα μακριά απ’ την Αθήνα. Εμείς που ήμασταν στα 2 λεωφορεία που θα πήγαιναν στη Θεσσαλονίκη αρνηθήκαμε να επαναπροωθηθουμε και τους ρωτήσαμε γιατί να πάμε εκεί.
Απάντησαν ότι θα έπρεπε να μας βάλουν σε κάποιου είδους φυλακή έτσι κι αλλιώς καθώς είχαμε διαπράξει ρευματοκλοπή και ότι θα μας μετέφεραν σε απόσταση 5 ωρών απ’ την Αθήνα. Πήραμε θέση συλλογικά ενάντια σ’ αυτήν την απόφαση. Είπαν ότι θα μας οδηγούσαν πίσω στην Αθήνα αλλά στην πραγματικότητα μας άφησαν στη μέση του πουθενά, 10 χιλιόμετρα από το κοντινότερο μέτρο και μας είπαν να περπατήσουμε μέσα στη βροχή.
Πίσω στην Αθήνα
Εδώ στην Αθήνα έχουμε μια ζωή, κάποια από μας σπουδάζουν, πηγαίνουν σχολείο, ξέρουμε κόσμο. Σε κάθε περίπτωση, η ζωή είναι καλύτερη εδώ απ’ ό,τι εκεί, εδώ στην πρωτεύουσα έχουμε περισσότερες δυνατότητες.
Θέλουμε να αγωνιστούμε για τις ζωές μας. Δε θέλουμε λύπηση. Δε θέλουμε να μας συμπεριφέρονται σαν ζώα. Δε θέλουμε να μας ταΐσουν το σκατοφαγητό τους, δε το χρειαζόμαστε. Ο μόνος τρόπος να αποφασίσουμε για τις ζωές μας είναι να είμαστε εδώ στην Αθήνα.
