Μετά από δύο επιτυχημένες σεζόν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, οι Fly Theatre επιστρέφουν για τρίτη χρονιά για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Αποθήκη κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00, με την παράσταση «Frida ΚΙ ΑΛΛΟ», που είναι βασισμένη στη ζωή και το έργο της Μεξικανής ζωγράφου Frida Kahlo.

Η πολυμεσική παράσταση, σε κείμενο Κατερίνας Δαμβόγλου, πραγματεύεται την ιστορία της ζωγράφου, τους φυσικούς περιορισμούς της και τον πόνο που την ώθησαν να δημιουργήσει ένα σύμπαν που κυριαρχείται από κίνηση και πάθος, ενώ παράλληλα αξιοποιούνται ολοκληρωτικά και οι αρχές των Fly Theatre – προσήλωση στο χώρο, τον ρυθμό, το σώμα και το θεατρικό παιχνίδι – δημιουργώντας έτσι ένα απροσδόκητα πρωτότυπο σκηνικό θέαμα.

Η Κατερίνα Δαμβόγλου ενσαρκώνει τη Μεξικανή ζωγράφο παρουσιάζοντας τα βιώματα, αλλά και μια πληθώρα συναισθημάτων της εκρηκτικής και ασυμβίβαστης Frida. Ο Ρόμπιν Μπιρ δημιουργεί ζωντανά ήχο και εικόνες μέσα από προβολή live video χτίζοντας τον κόσμο γύρω της.

Με τις προβολές καθ όλη τη διάρκεια της παράστασης και το ζωντανό χειροποίητο video, οι Fly Theatre «ζωγραφίζουν» στη σκηνή την προσωπικότητα της Frida Kahlo μέσα από εμβληματικές εικόνες αλλά και μέσα από τους πίνακές της.

Για όλα αυτά, ο Ρόμπιν Μπιρ μιλάει στα «Νέα».

Δώστε μας μια γεύση της δουλειάς σας στην παράσταση. Τι θα δει και θ’ ακούσει ο θεατής που να είναι δική σας δημιουργία;

Θα γνωρίσουν τη Φρίντα -ή, έστω, μια εκδοχή της Φρίντα- και θα βιώσουν πώς πιστεύουμε πως είναι να κατοικείς στο σώμα και την ψυχή της, με όλο το χρώμα και όλη τη μαγεία που αυτά περιέχουν.

Από πού εμπνευστήκατε για να δημιουργήσετε το ηχητικό και οπτικό σύμπαν της παράστασής σας;

Καταρχάς είναι σημαντικό να καταλάβετε πως το οπτικοακουστικό κομμάτι της παράστασης σχεδιάστηκε σε απόλυτη συνεργασία με την Κατερίνα. Δηλαδή, δεν είμαι σε ένα ξεχωριστό σκοτεινό δωμάτιο, ένα χώρο, κόσμο, διαφορετικό από αυτόν του κειμένου και των προβών κάνοντας τα δικά μου ενώ η Κατερίνα κάνει κάτι άλλο. Μαζί, πάνω στον πρόβα, στον αυτοσχεδιασμό βρίσκουμε κάθε κομμάτι της παράστασης. Κάθε στιγμή σε αυτή την παράσταση έχει τη δική της δυναμική: δικό της σχήμα, χρώμα, ήχο και κίνηση. Αυτά ζητάμε και συζητάμε αρχικά. Κατόπιν εντοπίζουμε πώς και αν αυτή η συζήτηση δημιουργεί ανάγκη για δημιουργία είτε αυτή μεταφράζεται σε βίντεο, ήχο, κείμενο ή σε σωματική κίνηση.

Μια και πρόκειται πρωτίστως για θεατρική παράσταση, πώς φροντίσατε να νιώσετε και να ταιριάξετε τις εικόνες και τον ήχο με την ερμηνεία της ηθοποιού;

Και πάλι θα πω δεν είναι «πρωτίστως» θεατρική παράσταση. ΕΙΝΑΙ θεατρική παράσταση. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το αποκαλέσει κανείς. Είναι θέατρο. Τίποτε άλλο. Και θα δώσω την ίδια απάντηση. Για εμάς τίποτε δεν είναι διαχωρισμένο. Δεν «ντύνουμε» την ηθοποιό με ήχο και βίντεο. Όλη μας η αισθητική της παράστασης είναι μια συνομιλία με το κείμενο, με την ηθοποιό. Όλα βγαίνουν με μελέτη αλλά οργανικά. Αυτό είναι αρχή μας. Έτσι τίποτε από τα σημεία που απαρτίζουν το έργο μας δε στέκεται ξέχωρο, παράταιρο, μόνο του.

Πόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσετε εικαστικά που αναφέρονται σε μια τόσο μεγάλη καλλιτέχνιδα όπως ήταν η Φρίντα Κάλο;

Πολύ απλά. Δεν το κάνουμε, δεν το επιχειρούμε. Είναι σημαντικό να μην προσπαθούμε να αναμετρηθούμε με το ταλέντο αυτή της μεγάλης Φρίντα. Γιατί δεν μπορούμε! Πρέπει να στεκόμαστε και να εμπιστευόμαστε αυτό που μπορούμε να κάνουμε. Και να δημιουργήσουμε ένα οπτικό περιβάλλον που στηρίζει, συμπληρώνει δηλαδή, το έργο της αντί να το ανταγωνίζεται.

Τι λειτουργία θέλετε να πετύχετε με τα έργα σας στην παράσταση; Πώς πρέπει να δουλέψουν;

Για εμάς αυτή η παράσταση δεν είναι διάλογος αλλά μονόλογος. Αυτή είναι η αλήθεια. Είμαστε συνεχώς σε δράση-αντίδραση επί σκηνής. Απλά συνομιλούμε με διαφορετικά μέσα. Κι αυτό θέλουμε να περάσουμε στο κάτω-κάτω: το χορό δυο παραστάσεων επί σκηνής, που συμπληρώνουν η μια την άλλη.

Η πολυμεσική παράσταση που στήνετε, τι πρωτοτυπίες παρουσιάζει; Αυτή η αναγέννηση της ζωής και της δουλειάς της Φρίντα Κάλο, τι αφήνει τελικά στο θεατή που βλέπει τα πάντα να περνούν σχεδόν τρισδιάστατα μπροστά του;

Είμαι καχύποπτος απέναντι στο «πρωτότυπο». Πιστεύω πως δεν κάνουμε κάτι «πρωτότυπο» ή «πειραματικό». Ο όρος «πρωτοτυπία» είναι συχνά κάτι που το αξιολογούμε θετικά. Εγώ, ωστόσο, θα ενθάρρυνα μια εναλλακτική νοοτροπία: να κοιτάξουμε το αντίθετο. Είναι πολύ σημαντικό -σήμερα περισσότερο από ποτέ- να δώσουμε αξία σε αυτό που ήδη έχουμε και όχι σε αυτό το άλλο που επιθυμούμε. Στην τέχνη, ίσως να έχει να υπάρξει «πρωτοτυπία» από την εποχή της δεύτερης τοιχογραφίας σε σπηλιά! Έτσι, λέω, ναι, χρησιμοποιούμε κάποια εργαλεία υψηλής τεχνολογία που κάποιοι δεν έχουν δει, κάποιοι άλλοι έχουν• κάποιοι τα έχουν δει στο συγκεκριμένο τομέα κάποιοι όχι. Εμείς τα χρησιμοποιούμε. Όχι ως αυτοσκοπό, γιατί μας αρέσει αυτό το κομμάτι της τεχνολογίας, αλλά γιατί θέλουμε να πούμε μια ιστορία, μια θεατρική ιστορία.