Μετά την επιτυχημένη πορεία της stand up comedy παράστασης «Χωρίς Γλουτένη», η Ήρα Κατσούδα είναι έτοιμη για νέες περιπέτειες. Με κείμενα όφρεσκα, ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα και τίτλο βγαλμένο από τη ζωή, παρουσιάζει τη δεύτερη σόλο παράστασή της «Για γυναίκα, καλή είναι» κάθε Πέμπτη έως τις 26 Δεκεμβρίου στο θέατρο Eliart.

Η ίδια μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, το stand up comedy και τις γυναίκες.

  • Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;

To «Για γυναίκα, καλή είναι» είναι η δεύτερη σόλο παράσταση μου. Έτσι και αλλιώς σαν επαγγελματίας κωμικός θα έβγαζα επόμενο σόλο. Τώρα όσον αφορά στον τίτλο της παράστασης, η ιδέα προέκυψε από κάποιους που έρχονταν μετά τις παραστάσεις και έλεγαν “Μπράβο. Γέλασα. Και δεν το περίμενα. Για γυναίκα, καλή είσαι…” Μου είχε φανεί τόσο εκτός τόπου και χρόνου και παράλληλα τόσο προσβλητικό, που αποφάσισα να δώσω αυτόν τον τίτλο. Φυσικά η παράσταση δεν ασχολείται μόνο με αυτό και την ισότητα των φύλων. Δεν θα μπορούσε εξάλλου να ασχολούμαστε επί μιάμιση ώρα μόνο με ένα θέμα, θα σαλτάραμε ομαδικώς μέσα στο θέατρο! Περνάει από πολλές θεματολογίες όπως όλες οι παραστάσεις stand up.

  • Η φράση “για γυναίκα, καλή είναι”, πώς μεταφράζεται σε σας; Πώς την αντιλαμβάνεστε;

Παλιακή, ακατανόητη και προσβλητική σε πολλά επίπεδα. Βλέπεις, όταν σε μια πρόταση υπάρχει το “Για……(κάτι), καλό είναι”, εεεεε ποτέ αυτό το «κάτι» δεν είναι καλό. Και ειδικά όσον αφορά στον χώρο της κωμωδίας είναι απλά αψυχολόγητο. Υπονοεί σαν δεδομένο ότι οι γυναίκες δεν έχουν χιούμορ και ότι δεν περιμένεις να σε κάνει μια γυναίκα να γελάσεις, πράγμα που στο μυαλό μου δεν βγάζει νόημα καν. Το χιούμορ είναι τρόπος σκέψης και πουθενά δεν γράφει ότι η σκέψη είναι ανδρικό προνόμιο!

  • Από ποια στοιχεία εμπνέεστε για να κάνετε τις ιστορίες της παράστασης;

Από την καθημερινότητα και φυσικά από βιώματα. Πολλές φορές συμβαίνουν γύρω μας πράγματα και καταστάσεις που παίρνουμε σαν δεδομένα, θεωρούμε εντάξει ότι έτσι είναι αλλά αν τα κοιτάξεις με το πρίσμα της κωμωδίας βλέπεις κάτι τελείως διαφορετικό. Και από την άλλη είναι και τα βιώματα. Έχουμε περισσότερα κοινά βιώματα από ότι φανταζόμαστε.

  • Το stand up comedy στην χωρά μας ανθεί τα τελευταία χρόνια. Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας;

Στην Ελλάδα πάντα ανθούσε η κωμωδία σε όλες τις εκφάνσεις της. Από Αριστοφάνη μέχρι επιθεώρηση ήταν ένα είδος που τραβούσε τον Έλληνα. Το stand up είναι ίσως η πιο δύσκολη και ωμή μορφή κωμωδίας και ο λόγος που προτιμάται τελευταία είναι ότι απλά δεν ήταν διαδεδομένο στην χώρα μας πιο πριν. Όσο μεγαλώνει η ελληνική σκηνή και εδραιώνεται το είδος τόσο ο κόσμος το βάζει στην καθημερινή του ατζέντα.

  • Παρ’ όλη την άνθιση, ωστόσο, παραμένει ένα σχεδόν ανδρικό σπορ. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Έλα ντε! Και αυτό συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα. Η ποσοτική δυσαναλογία εννοώ. Πραγματικά δεν μπορώ να το καταλάβω. Ίσως ακόμα δεν έχουν ξεπεραστεί στερεότυπα που θέλουν κυρίως τον άνδρα να κάνει χιούμορ; Πάντως το καλό είναι ότι στην εγχώρια σκηνή βλέπω αρκετές κοπέλες να παίρνουν μέρος σε open mics και να δοκιμάζουν το stand up. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή να είμαστε η χώρα με την πιο ισορροπημένη αναλογία! Λέω εγώ τώρα…

  • Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνετε τους άλλους να γελούν στις παραστάσεις σας;

Οι παραστάσεις stand up πάντα έχουν δοκιμασμένα κείμενα, οπότε ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να πάει κάτι τόσο στραβά. Υπάρχει δίχτυ ασφαλείας δηλαδή. Ο κόσμος θα γελάσει.  Από εκεί και πέρα το stand up είναι ένα από τα πιο ζωντανά είδη και το πόσο «ξέφρενη» θα είναι η παράσταση εξαρτάται από το κοινό, τον χώρο και φυσικά τον κωμικό.

  • Πώς καταφέρνετε να ξεπερνάτε τις προσωπικές σας δυσκολίες για να αυτοσαρκάζεστε επί σκηνής;

Αν εννοείτε πώς διαχειρίζεσαι μια δύσκολη ημέρα που μπορεί να έχουν συμβεί δυσάρεστα πράγματα όταν το βράδυ έχεις παράσταση, η απάντηση είναι ότι σίγουρα δεν είναι ότι πιο εύκολο αλλά όταν φτάνει η στιγμή της παράστασης κάπως υποβάλλεσαι, ξεχνιέσαι από τα προβλήματα και συγκεντρώνεσαι σε αυτό που έχεις να κάνεις. Τώρα όσον αφορά στο πως φτάνεις να κάνεις κείμενο κάτι δυσάρεστο που σου έχει συμβεί, εεε εκεί είναι τα ωραία! Προσωπικά σαν άνθρωπος προτιμώ να βλέπω την χιουμοριστική πλευρά των δυσκολιών. Ίσως είναι κάποιου είδους φυγή (να θυμηθώ να το συζητήσω με τον ψυχολόγο μου). Όπως και να έχει, ο κοινός παρονομαστής και στις δύο περιπτώσεις είναι η ομοιοπαθητική δηλαδή το χιούμορ.

Τελευταία Νέα