Η συζήτηση δεν έχει ημερομηνία λήξης και ανακύπτει συχνά, όποτε δίνεται αφορμή. Από το 2016 έως σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου μετράει περισσότερες «μετακομίσεις» στον ΣΥΡΙΖΑ από ταξίδια στο εξωτερικό – και όλοι ξέρουν πως τα δεύτερα είναι μπόλικα. Οσο οι πασοκογενείς της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυξάνονται και όσο τα βιογραφικά τους έχουν ως βασικό σταθμό την κυβέρνηση του 2009 τόσο οι φήμες φουντώνουν: μήπως πίσω από όλα βρίσκεται ένας αρκετά ενεργός πρώην πρωθυπουργός;
Το μεγαλύτερο επιχείρημα όσων αποκλείουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι η ίδια η υστεροφημία του Παπανδρέου. Ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ο τελευταίος πράσινος πρωθυπουργός, ήταν αυτός που υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο και λίγα χρόνια αργότερα στιγματίστηκε ως «διασπαστής» όταν αποχώρησε από το κόμμα του λίγο πριν από την κρίσιμη εκλογική μάχη του 2015.
Επέστρεψε στη Βουλή με βασικό στόχο την αποκατάσταση της πολιτικής του κληρονομιάς, που έφτασε να γίνει συνώνυμο της κρίσης – και αυτό φαίνεται σε κάθε του παρέμβαση, τόσο εντός όσο και εκτός Βουλής.
Το κλίμα
Εκείνοι που καλλιέργησαν το κλίμα εναντίον του δεν είναι άλλοι από αυτούς που σήμερα προσπαθούν να διευρυνθούν προς την Κεντροαριστερά. «Αυτοί που μας έλεγαν γερμανοτσολιάδες και Πινοτσέτ τώρα μας θεωρούν πολύφερνες νύφες» έλεγε ο Παπανδρέου, τον περασμένο Φεβρουάριο, σε μια συνέντευξη στον Σκάι, όταν είχαν «σκάσει» οι μεταγραφές του Θάνου Μωραΐτη και του Αγγελου Τόλκα.
Θυμίζοντας ότι δεν έχει ξεχάσει το «κυνήγι» της κυβέρνησης του 2009 από την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η συνθήκη ισχύει, λένε όσοι τον ξέρουν, μέχρι σήμερα. Ακόμα και κυνικά να το δει κανείς, αναρωτιούνται, αν πιστέψει πως τα κίνητρα είναι αυτά που καθορίζουν τις επιλογές, τι θα μπορούσε να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Παπανδρέου; Μόνο ο Παπανδρέου θα προσέφερε στον ΣΥΡΙΖΑ. Τη δυνατότητα να τον πηγαινοφέρνουν από εδώ και από εκεί ως καθρεφτάκι σε κεντροαριστερούς ιθαγενείς, στους ψηφοφόρους που επιδιώκουν να προσεγγίσουν.
Στη Χαριλάου Τρικούπη εκτιμούν πως ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει κανένα σκοπό να φύγει για την Κουμουνδούρου. Αν, άλλωστε, ήταν ύποπτος φυγής, δεν θα βρισκόταν στη σύσκεψη για τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και το μνημόνιο κατανόησης Τουρκίας – Λιβύης, που έγινε χθες το απόγευμα. Γνωρίζοντας την ανθρωπογεωγραφία του χώρου, ξέρουν πως όσοι βρέθηκαν στη λίστα με τους 694 της Επιτροπής Ανασυγκρότησης και βρίσκονταν στο «περιβάλλον Παπανδρέου» έχουν απομακρυνθεί ήδη από το 2015.
Η πεποίθηση ότι ο Παπανδρέου υπερασπίζεται την αυτονομία του κεντροαριστερού φορέα φαίνεται και στις παρεμβάσεις της Φώφης Γεννηματά, η οποία θυμίζει τις μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης του 2009, με τελευταίο παράδειγμα το εγχείρημα του opengov ως απάντηση στους διορισμούς των διοικητών των νοσοκομείων.
Οι φήμες
Παρ’ όλα αυτά, οι φήμες συνεχίζονται – κι ας μένουν φήμες. Και συνοδεύονται από διάφορες διαψεύσεις. «Μια συνεργασία μεταξύ προοδευτικών δυνάμεων οφείλει να υπακούει σε αρχές, αξίες, ιδανικά.
Οχι σε συναλλαγές και μεταγραφές στελεχών» ανέφερε ο ίδιος ο Παπανδρέου («Real»). «Η δημοκρατική αντίληψη για τη λειτουργία των θεσμών, όπως και των κομμάτων, δεν μπορεί να εκφράζεται α λα καρτ, ούτε όποτε ο ηγέτης – θεούλης – μεσσίας νομίζει ότι τον βολεύει ή τον συμφέρει».
Ανάλογο ήταν το ύφος που χρησιμοποίησε και ο συντονιστής του ΚΙΔΗΣΟ Γιώργος Ελενόπουλος όταν σχολίασε χθες πως «δεν υπάρχουν υπόγειες διαδρομές» που να συνδέουν τον Παπανδρέου «με κινήσεις και επιλογές προσώπων στην πολιτική και κομματική ζωή του τόπου». Και οι δύο φαίνεται πως θεωρούν ότι όσοι τροφοδοτούν την κουβέντα θέλουν να «στρέψουν» το Κίνημα Αλλαγής είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ είτε προς τη ΝΔ. Και δίνουν τέλος σε μια συζήτηση που θα κοπάσει, μέχρι να ξαναξεκινήσει.
