Αναζήτηση
Σόλων Καρυδάκης 4 – 12 – 2009
Δεν ήταν ούτε 15 χρόνων,
πήγαινε στον χορό του σχολείου του,
περπατώντας, με φίλους…
…ο οδηγός ερχόταν από ένα
γιορταστικό επαγγελματικό δείπνο,
οδηγώντας γρήγορα,
συναντήθηκαν…
το χαμόγελό του,
που τόσο φώτιζε τον κόσμο γύρω του,
χάθηκε για πάντα…
η ζωή μας σκοτείνιασε, άλλαξε για πάντα…
Οι γονείς του Φαίδων & Σίσσυ
Σόλων Καρυδάκης 15 ετών. Πεζός. Πριν από 10 χρόνια στις 4/12/2009, χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και εγκαταλείφτηκε, σε διάβαση επί της Κηφισίας, στη διασταύρωση με τη Στεφάνου Δέλτα. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό, όπου έζησε με μηχανική υποστήριξη μέχρι τις 9/12/2009.
Εφυγε δωρίζοντας τα όργανά του.
Ακριβώς στη διάβαση που το παιδί τους χαμογέλασε για τελευταία φορά, οι γονείς του, ύστερα από κόπους και προσπάθεια χρόνων, έφτιαξαν μια σύγχρονη πεζογέφυρα. Ετσι στο γνωστό – για τη γειτονιά μας – σημείο-καρμανιόλα δέκα χρόνια μετά, άλλο αίμα δεν χύθηκε. Η δική μας πια πεζογέφυρα είναι αισθητικά άρτια, πλατιά με κυλιόμενες σκάλες, ασανσέρ κι όμορφα παγκάκια όπου σήμερα στέκονται γελαστά και πάνω απ’ όλα ασφαλή παιδιά.
Κι εμείς οι μεγάλοι από εκεί περνάμε για να πάμε στο σινεμά της γειτονιάς μας και στα μαγαζιά της περιοχής. Από «τον Σολωνάκο»: έτσι τη λέμε πια ύστερα από δέκα χρόνια την «Πεζογέφυρα Σόλωνα Καρυδάκη».
«Μην περιμένεις το φανάρι, πέρνα από τον Σολωνάκο».
«Ποιος μουντζούρωσε τους τοίχους στον Σολωνάκο;».
«Χάλασε το ασανσέρ στον Σολωνάκο».
Ο Σολωνάκος. Το παιδί όλων μας. Σαν σήμερα θα γινόταν 25 χρόνων. Δεν έγινε. Δεν πρόλαβε. Κάποιος βιαζόταν πολύ, κάποιος έλιωσε το χαμόγελό του στην άσφαλτο.
Κύριε Καρυδάκη, συγχωρέστε με που αναφέρομαι στο παιδί σας με υποκοριστικό. Ομως να ξέρετε πως έτσι έμεινε ολοζώντανο στη μνήμη μας και στην καρδιά μας. Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, τον Σολωνάκο δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Κάθε μέρα που διασχίζουμε τη γέφυρα, φέρνουμε στη μνήμη μας αυτό το 15χρονο αγόρι που έλαμπε σαν ήλιος σε φωτογραφίες που χαμογελούσε χωρίς να φαντάζεται πως είναι οι τελευταίες του.
Τώρα στην επέτειο των δέκα χρόνων από τον θάνατο του Σόλωνα, ο πατέρας του Φαίδων Καρυδάκης έστειλε το δικό του μήνυμα. Το αναδημοσιεύω ατόφιο χωρίς περικοπές: έτσι του πρέπει.
«Πέρασαν δέκα χρόνια…
Σήμερα ο Σόλων θα ήταν 25 ετών αλλά όλα σταμάτησαν για πάντα, λίγο πριν τα 15. Ο δράστης του εγκλήματος έχει ξεπεράσει τα 40. Γι’ αυτόν, που δεν σταμάτησε εκείνο το βράδυ, δεν σταμάτησε τίποτα…
Αυτή τη μέρα, αυτό το βράδυ σας ζητώ να τον θυμηθείτε, το χαμόγελό του, το πνεύμα του, τη δική του μοναδική προσέγγιση στη ζωή, την τόσο έντονη παρουσία του που χάθηκαν, μαζί με τα όνειρά του…
Και όταν σας φέρει ο δρόμος σας από το σημείο που έφυγε στην Κηφισίας, εκεί που είναι η γέφυρά του, μια έμπρακτη συγγνώμη της κοινωνίας προς τα παιδιά της, που δεν θέλησε να προστατεύσει, ας σταθείτε λίγο, να του αφιερώσετε μια στιγμή, μια σκέψη, ένα λουλούδι, ένα δάκρυ.
Εμείς θα είμαστε εκεί, όπως κάθε χρόνο γιατί για εμάς, δεν πέρασε, ούτε μια στιγμή που δεν μας έλειψε, ούτε μία ώρα που δεν τον σκεφτήκαμε, ούτε μια μέρα που δεν κλάψαμε!
Σάς ζητώ όμως ακόμη κάτι περισσότερο και όχι μόνο για σήμερα αλλά για πάντα, για κάθε στιγμή.
Να οδηγείτε, σαν να πρόκειται στην επόμενη στροφή, να συναντήσετε τον Σολωνάκο, ή κάποιο άλλο παιδί, που θα προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο».
Τα σέβη μου, κύριε Καρυδάκη.
