Αναζήτηση
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν η λέξη της χρονιάς που πέρασε.
Κυριάρχησε ως προεκλογικό αίτημα, αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος της νέας κυβέρνησης και αναπαράγεται διαρκώς.
Κατά κάποιο τρόπο η «επιστροφή στην κανονικότητα» έγινε ο μεγάλος «εθνικός στόχος» της εποχής μας.
Προφανώς και εάν εννοούμε ως «κανονικότητα» μια συνθήκη στην οποία οι άνθρωποι έχουν μια σχετική ασφάλεια και μπορούν να κοιτούν το μέλλον με αισιοδοξία γι’ αυτούς και τα παιδιά τους, τότε είναι ένας απόλυτα ορθός στόχος.
Εάν μιλάμε για κανονικότητα και εννοούμε απλώς τα πράγματα να δείχνουν «κανονικά» ή να μοιάζουν «όπως ήταν», τότε μάλλον δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα.
Βέβαια δεν μπορούμε να μιλάμε για «κανονικότητα» όσο η ανεργία παραμένει στα ύψη, όσο οι νέοι συνεχίζουν να τροφοδοτούν το brain drain, όσο οι νέες θέσεις εργασίας είναι επισφαλείς και κακοπληρωμένες, όσο η φορολογία αντιμετωπίζεται ως τακτική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, όσο έχουμε τέτοιες ελλείψεις σε βασικές υποδομές ώστε με τον πρώτο χιονιά «η χώρα κόβεται στα δύο».
Ούτε βέβαια μπορούμε να μιλάμε για «επιστροφή στην κανονικότητα» και να εννοούμε απλώς να γίνουμε «όπως κάποτε», ιδίως όταν εκείνο το «κάποτε» ήταν αυτό που μας οδήγησε στην κρίση και τη χρεοκοπία και ορθά στη συλλογική μνήμη έμεινε ως εκτεταμένη σπατάλη δημοσίου χρήματος και ως ένα γενικευμένο «στην υγεία των κορόιδων».
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιστρέψουμε στην εποχή που οι τράπεζες έδιναν «διακοποδάνεια» και θεωρούσαμε ανάπτυξη τα υπερκοστολογημένα «μεγάλα έργα».
Ούτε βέβαια στην εποχή που κάποιοι έβλεπαν τα μνημόνια ως ευκαιρία «μεταρρύθμισης».
Νέα κανονικότητα στα δικά μου μάτια σημαίνει νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα μπορεί ξανά και με αξιοπιστία να εγγυηθεί στους πολίτες ότι θα μπορούν να έχουν αξιοπρεπή απασχόληση, κοινωνική προστασία, ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, ένα ασφαλιστικό σύστημα που δεν θα μοιάζει με εμπαιγμό, πλήρη πρόσβαση σε δωρεάν υγεία και παιδεία.
Σημαίνει ένα κράτος που είναι δίπλα στον πολίτη όταν το χρειάζεται και όχι στις δηλώσεις των υπουργών στα κανάλια.
Σημαίνει θεσμούς που να αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί και να κάνουν πραγματικά τη δουλειά τους.
Σημαίνει επενδύσεις που να δημιουργούν πραγματικά καλές θέσεις εργασίες και όχι απλά ευκαιρίες πλουτισμού για τους λίγους.
Σημαίνει όλα αυτά που μπορούν να δώσουν ξανά ελπίδα και συνάμα όρεξη στην κοινωνία να βάλει πλάτη.
Όλα τα άλλα είναι εύκολες ατάκες που δεν θα συνεχίσουν να πείθουν για πολύ μια κοινωνία που υπέφερε την περασμένη δεκαετία και θέλει πραγματικά να δει κάτι να αλλάζει.
