Αναζήτηση
Η παράσταση «Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο Βυθό της Ασφάλτου» του Άκη Δήμου παρουσιάζεται στο θέατρο Vault κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ο Θοδωρής Αντωνιάδης σκηνοθετεί τους Πάρη Σκαρτσολιά κι Έυη Τσάφου.
Η ιστορία χτίζεται γύρω από τη Σαμάνθα και το Μαξ που δεν είναι μόνο δύο νέοι που προσπαθούν να βρουν την «άκρη» τους, σε ένα κόσμο που τους «στενεύει». Πρόκειται για δύο ψυχές του τότε και του τώρα, (ίσως του πάντα), που ζώντας στις παρυφές της πόλης, (ή και του κόσμου τελικά), αποφασίζουν να δραπετεύσουν σε μια αχανή άσφαλτο ,αμφιβόλου προορισμού… Ανεξερεύνητου “βάθους”. Κάθε τους «στάση» κι ένα γαϊτανάκι αναφορών, αποκαλύψεων, εξομολογήσεων, πικρών παιχνιδιών, όπου οι μνήμες, το παρόν και το μέλλον “συνομιλούν” άλλοτε γλυκά και άλλοτε επικίνδυνα εφιαλτικά! Μια βόλτα στο άγνωστο; Μια φυγή; Ένα φαντασιακό μυστικό τοπίο; Ένα αλληγορικό «σκοτεινό παραμύθι»; Η “ανάγνωση” δική σας.
Ο Θοδωρής Αντωνιάδης μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τον βυθό της ασφάλτου και τα σκοτεινά παραμύθια.
Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Κατόπιν πρότασης της Εύης Τσάφου (η οποία ερμηνεύει τον ρόλο της Σαμάνθας). Της ζήτησα περιθώριο 20 ημερών, να δω αν θα μπορούσα να έχω τους συνεργάτες και το θέατρο που ήθελα, ανθρώπους από τον προσωπικό μου πολιτισμό… Ευτυχώς συνέβη και έτσι προχωρήσαμε στην υλοποίηση της παράστασης!
Στο πρώτο ανέβασμα του έργου είσαστε πρωταγωνιστής. Τώρα είστε σκηνοθέτης. Είναι βοηθητική για εσάς αυτή η πρώτη “προϋπηρεσία”;
Φυσικά και υπήρξε βοηθητική η «προϋπηρεσία» όπως αναφέρετε, έστω και έμμεσα! Για μένα η συνάντηση με τους δυο αυτούς ήρωες του Άκη Δήμου στο σήμερα υπήρξε καθοριστική και πιο “αγρία” θα τολμούσα να πω. Ο τρόπος αντιμετώπισης και η σκηνοθετική μου προσέγγιση είναι τελείως διαφορετική (όπως είναι φυσικό άλλωστε), από την πρώτη παρουσίαση του έργου πριν 15 χρόνια. Κουβαλώντας όμως μέσα μου την “προίκα” της πρώτης παράστασης του έργου που εκεί ως ηθοποιός ερμήνευα τον Μαξ με Σαμάνθα την Ιωάννα Κανελλοπούλου σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Γράμψα στο θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν.
Στην αναμέτρησή σας με το κείμενο του Άκη Δήμου, σε ποια στοιχεία στέκεστε;
Καταρχάς πράγματι πρόκειται για μια δημιουργική αναμέτρηση! Αυτό είναι και ένα από τα στοιχεία που εκτιμώ και θαυμάζω πολύ στη γραφή και τα έργα του Άκη Δήμου! Για μένα η πολυεπίπεδη γραφή του Άκη Δήμου, είναι το ασφαλέστερο μέσο να προσπαθήσω από άλλη θέση τώρα, να διανύσω εντός μου, μια ουσιαστική καλλιτεχνική διαδρομή. Να μοιραστώ τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μέσα από αυτούς του δύο ήρωες, όχι επειδή τους «ξέρω» από παλιά, αλλά επειδή θέλω να τους ξαναγνωρίσω στο σήμερα… Στο τώρα! Όπως αναφέρω και στο σκηνοθετικό μου σημείωμα: «Δύο φίλοι αποφασίζουν ένα βράδυ να δραπετεύσουν. Στο εγκαταλελειμμένο από χρόνια λούνα πάρκ της πόλης, αρχίζουν το παιχνίδι. Σαν δύο ακροβάτες στο σκοινί του χρόνου, θυμούνται, εξομολογούνται και συγκρούονται! Ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι εξουσίας ξεκινά, όπου η βία, ο ερωτισμός, το σεξ, τα τραύματα, η μοναξιά, η επιθυμία, η ελπίδα και η ανάγκη για αγάπη, παίρνουν σάρκα και οστά! Τα δικά τους… Τι θα απομείνει ως το ξημέρωμα;».
Σε αυτά τα στοιχεία (που μου “υπαγόρευε” εμένα τουλάχιστον το έργο του Άκη Δήμου) στάθηκα και θέλησα να τα επικοινωνήσω και να τα επισημάνω σκηνοθετικά!
Ο βυθός της ασφάλτου για εσάς τι κρύβει;
από πολύτιμους θησαυρούς μέχρι την απόλυτη άβυσσο… Αναλόγως που θα σταθεί ο δείκτης στο βυθόμετρο κάθε φορά…
Αυτό το σκοτεινό παραμύθι που πλέκεται επί σκηνής, πόσο μας αφορά όλους σήμερα;
Δεν δύναμαι να απαντήσω με σαφήνεια σε αυτή την ερώτηση… Το αν αφορά, πως, και σε πιο βαθμό είναι μάλλον αποτέλεσμα προσωπικής ανάγνωσης η ιδιοσυγκρασίας του καθενός.. Προσωπικά με γοητεύει σκηνικά αυτή η ατμόσφαιρα και η “συνομιλία” μεταξύ ρεαλιστικού και ονειρικού, φωτός και σκοταδιού. Τα σύμβολα, οι αναφορές, οι αλληγορίες, η ποίηση είναι στοιχεία που με αφορούν και με μαγεύουν στην τέχνη! Η πρόθεση μου είναι στην συγκεκριμένη παράσταση (και σε ένα έργο που θεωρώ πως τα εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχεία) να τα επικοινωνήσω και να τα μοιραστώ, με όσους περισσοτέρους μπορώ.
Η βόλτα της Σαμάνθα και του Μαξ έχει ουσιαστικά προδιαγεγραμμένο τέλος;
Δύσκολη ερώτηση θα μου επιτρέψετε! Και πιο δύσκολη απάντηση… Εδώ παλεύει η πίκρα με την ελπίδα… Το οριστικό τέλος με τη νέα αρχή… Το ξημέρωμα (και μιλάω συμβολικά), θα αποκαλύψει τι πρόκειται να μείνει…
Πόσο εύκολο είναι να προσπαθείς να δραπετεύσεις πραγματικά απ’ όλον τον κόσμο;
Πραγματικά… δεν ξέρω…
