Αναζήτηση
Πώς είναι να βρίσκεσαι πάνω σε ένα ιστιοπλοϊκό εξήμισι μόλις μέτρων, μόνος, με ταχύτητα 40χλμ/ώρα, νύχτα στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού και χωρίς εξωτερική βοήθεια;
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καστοριά, τον κέρδισε από μικρή ηλικία η κωπηλασία, υπήρξε πρωταθλητής και μέλος της Εθνικής Ομάδας Κωπηλασίας και δε θα άλλαζε ποτέ «το συναίσθημα του τερματισμού», που τον κατέκλυσε στα τέλη του 2019.
Ο Μάρκος Σπυρόπουλος, ο Έλληνας που τίμησε τα χρώματα της Ελλάδας με τη συμμετοχή του στον υπερατλαντικό αγώνα με ιστιοπλοϊκό Mini Transat, μίλησε στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ – ΜΠΕ «Πρακτορείο 104,9 FM», περιέγραψε το πώς ξεκίνησε από τις σπουδές του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού και πώς διήνυσε περισσότερα από 300.000 ναυτικά μίλια σε όλον τον κόσμο ως επαγγελματίας ιστιοπλόος ανοιχτής θαλάσσης σε διεθνές επίπεδο.
Εστίασε όμως στην πρόσφατη επιτυχία του. Περιέγραψε πως «δεν μπορεί να συγκρίνει με τίποτα άλλο το αίσθημα της ολοκλήρωσης» του συγκεκριμένου εγχειρήματος, την άφιξή του στον τερματισμό στη Le Marin στη Martinique της Καραϊβικής έπειτα από 4.000+ ναυτικά μίλια.
Μια άφιξη που συνδυάστηκε με ένα «απερίγραπτο αίσθημα, ένα συναίσθημα που δεν είναι δυνατό να περιγραφεί με λόγια». 
Μια πορεία ετών και η προσπάθεια σε έναν εμβληματικό αγώνα
«Η πορεία για το Mini Transat είναι πάρα πολύ μεγάλη, είναι ένα τεράστιο challenge (πρόκληση), υπήρχε το επονομαζόμενο qualification course (πορεία μέχρι την πρόκριση), έτρεχα όλο το πρότζεκτ δύο χρόνια πριν τον τελικό αγώνα, είναι ένα πολύ δύσκολο κατόρθωμα ακόμη και το να φτάσεις στους 90 που παίρνουν (το σύνθημα για) την εκκίνηση» αναφέρει ο κ. Σπυρόπουλος, που εξηγεί πως ο συγκεκριμένος είναι ένας αγώνας ιστιοπλοΐας υπερατλαντικός, διεθνούς βεληνεκούς, με συμμετέχοντες μερικούς από τους καλύτερους ιστιοπλόους του κόσμου.
Η αρχική εκκίνηση στις διοργανώσεις τοποθετείται «κάπου στη δεκαετία του ’70, το 1977, σε μια εποχή που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται η ωκεανοπλοΐα και τον Ατλαντικό ωκεανό μπορούσαν να περάσουν οι πιο πλούσιοι αθλητές, όταν ο άγγλος Bob Salmon στην Αγγλία πρότεινε ένα όραμα πιο φτηνό και… τρελό, να κάνει έναν αγώνα single hand με πολύ μικρά σκάφη», εξηγεί ο κ. Σπυρόπουλος, που περιγράφει πως το Mini Transat μεταφέρθηκε το 1985 στη Γαλλία κι έκτοτε διεξάγεται κάθε δύο χρόνια με αφετηρία γαλλικά λιμάνια. 
Η συμμετοχή του κ. Σπυρόπουλου, ένα ιστορικής σημασίας γεγονός τόσο για την ελληνική ιστιοπλοΐα όσο και για την Ελλάδα, όπως το χαρακτηρίζει η ομάδα των ανθρώπων που στηρίζει τον έλληνα αθλητή, ήταν για εκείνον «ένα όνειρο παιδικό».
«Είμαι 48 στα 49, δεν είμαι πιτσιρικάς, αυτό είναι ένα πάθος όμως, που… μου δίνει ζωή, αισθάνομαι όταν ασχολούμαι ότι είμαι 20-25!» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Σπυρόπουλος, που εξηγεί πως με τη συμμετοχή του πάντα νιώθει νεότερος και πιο δυνατός.
Όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο αθλητής από την Καστοριά, από τότε που ξεκίνησε την ιστιοπλοΐα στην πόλη του ονειρευόταν να ταξιδέψει στους ωκεανούς, «στις θάλασσες του κόσμου», και το απαιτητικό Mini Transat ήταν ο απώτερος σκοπός του «από την αρχή της πορείας».
Με τα κύματα και την ψυχραιμία συνταξιδευτές
«Η ιδέα της συμμετοχής μου μού μπήκε στο μυαλό το 2005 σε ένα άλλο ταξίδι που είχα κάνει στον Ατλαντικό ωκεανό και είδα τα συγκεκριμένα μικρά σκαφάκια, τον τρόπο με τον οποίο οι αθλητές με αυτά αγωνίζονται σε ένα μοναχικό αγώνα, σε ένα solo ταξίδι με τα μόλις 6,5 μέτρων δημιουργήματα, τα πιο μικρά σκάφη που περνάνε έναν ωκεανό» εξιστορεί ο έλληνας ιστιοπλόος την απαρχή της πορείας του στο διεθνή αυτόν υπεραγώνα. 
Πώς όμως είναι αυτό εφικτό; Πώς μπορούν να παλέψουν με τα κύματα και τις συνθήκες του Ατλαντικού ωκεανού τα μικρά αυτά σκάφη;
«Μπορεί να είναι μικρά αυτά τα σκάφη, αλλά είναι αβύθιστα, έχουν κατασκευαστεί από υψηλής τεχνολογίας υλικά όπως ανθρακονήματα, και ακόμη και αν υποστούν ζημιά, με σπάσιμο ακόμη, λειτουργούν ως σωσίβια λέμβος σου» εξηγεί ο κ. Σπυρόπουλος, που σε μια κατάθεση ψυχής θα απαντήσει και στο πώς αισθάνθηκε στις πιο απαιτητικές στιγμές της θαλάσσιας πορείας του.
«Πρέπει εκεί να μείνεις, να κάνεις focus στον αγώνα και τότε όλα πάνε καλά…»
«Ναι, υπάρχουν κάποιες σκέψεις στη διάρκεια του αγώνα, είναι στιγμές που πηγαίνεις τόσο γρήγορα που σε πιάνει ο τρόμος, λειτουργεί η αδρεναλίνη, υπάρχουν οι στιγμές που σκέφτεσαι ακόμη τι είμαι, τι κάνω εδώ μέσα στη νύχτα, γιατί το κάνω αυτό, αυτόματα όμως εκείνη την ώρα θα σκεφτείς πως πρέπει εκεί να μείνεις, να κάνεις focus (να εστιάσεις) στον αγώνα και τότε όλα πάνε καλά… » είναι η απάντηση που δίνει ο κ. Σπυρόπουλος, όταν περιγράφει το πώς νιώθει ένας άνθρωπος μόνος πάνω σε ένα σκάφος μόλις 6,5 μέτρων, χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια. 
Ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης είναι αυτός που κάνει τον έλληνα αθλητή να πάει «πιο γρήγορα και πιο συγκεντρωμένος», να παλέψει ώστε να «κρατηθεί το σκάφος σε ένα κομμάτι» και να φτάσει στον τερματισμό.
«Ο Έλληνας πρέπει να σηκωθεί από τον καναπέ, το… κάθισμα γενικά και να ασχοληθεί στον ελεύθερο χρόνο του με όλα τα σπορ, να έρθει πιο κοντά στη φύση, στο βουνό ή στη θάλασσα. Ακόμη και στη δουλειά του θα είναι η απόδοσή του πολύ καλύτερη, κάτι που για παράδειγμα κάνουν οι Γάλλοι, που στα Σαββατοκύριακα είναι όλοι έξω από τα σπίτια τους και συμμετέχουν σε κάποιες δραστηριότητες» είναι ο τρόπος με τον οποίον απαντά ο θαρραλέος επαγγελματίας ιστιοπλόος σε ερώτημα για το ποια είναι η δική του δήλωση και άποψη σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ποιότητα ζωής του μέσου πολίτη και τις επιλογές του, όταν καλείται να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο του.
(Πηγή πληροφοριών: ΑΠΕ – ΜΠΕ)
