Ενα «λίφτινγκ» ανά 14,5 χρόνια δέχεται κατά μέσο όρο η… πολύπαθη Ομόνοια, αφού από το 1846, οπότε και από χωράφι έγινε πλατεία για πρώτη φορά, έχει υποστεί συνολικά 12 αναπλάσεις, χωρίς σε αυτήν να συνυπολογίζονται και τα δύο σχέδια που προηγήθηκαν της δημιουργίας της και έμειναν στα χαρτιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, πάντως, η αναμονή για Αθηναίους και επισκέπτες θα τερματιστεί περί τα τέλη Φεβρουαρίου. Μιλώντας στα «ΝΕΑ» στελέχη του Δήμου Αθηναίων αποδίδουν την καθυστέρηση των δύο μηνών (αρχικά είχε υπολογιστεί οι εργασίες να ολοκληρωθούν τον περασμένο Δεκέμβριο) στις κακές καιρικές συνθήκες οι οποίες ανάγκασαν τα συνεργεία να αναβάλουν για ένα διάστημα τις εργασίες.

Στη νέα Ομόνοια επιστρέφει το σιντριβάνι και το πράσινο στοιχείο (όπου αυτό επιτρέπεται λόγω του υπόγειου σταθμού), ενώ ο φωτισμός της θα γίνεται με λάμπες LED. Επιπλέον, θα υπάρχουν σκιάδια και νέα δαπεδόστρωση με ψυχρά υλικά, φιλικά προς το περιβάλλον. Για τη διοίκηση του Δήμου Αθηναίων η παράδοση της πλατείας των 4.500 τετραγωνικών μέτρων σηματοδοτεί την αρχή της ανάταξης του κέντρου.

Η αλλαγή σχήματος και μορφής της Ομόνοιας αποτελούσε ανέκαθεν αφορμή σχολιασμού για τους Αθηναίους, αρχής γενομένης από το 1846, οπότε και η περιοχή διαμορφώθηκε για πρώτη φορά και ονομάστηκε πλατεία Ανακτόρων (μετέπειτα πλατεία Οθωνος) επειδή στο αρχικό πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας από τους αρχιτέκτονες Σταμάτη Κλεάνθη και Εντουαρτ Σάουμπερτ το συγκεκριμένο σημείο προοριζόταν για την ανέγερση των βασιλικών κατοικιών. Ωστόσο, είχαν προηγηθεί, το 1833 και το 1844, δύο ξεχωριστές μελέτες για την κατασκευή πλατείας, η μεν πρώτη από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ (που την ήθελαν ορθογώνια) και η δεύτερη από τον βαυαρό συνάδελφό τους Λέο φον Κλέντσε (που την ήθελε κυκλική).

Το σημερινό όνομά της έλαβε τελικά το 1862, όταν εκεί έδωσαν τα χέρια οι αρχηγοί των αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων της εποχής. Μάλιστα, ο πρόεδρος της προσωρινής κυβερνήσεως Δημήτριος Βούλγαρης, απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους Αθηναίους ανέφερε: «Ας ορκισθώμεν επί της πλατείας ταύτης, της λαβούσης ήδη το ωραίον της “Ομονοίας” όνομα, και ας είπη έκαστος εξ ημών: Ορκίζομαι πίστιν εις την πατρίδα και υπακοήν εις τας εθνικάς αποφάσεις».

Με φωταέριο

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 1877, η Ομόνοια φωταγωγείται με λάμπες φωταερίου. Το 1880 δημιουργείται η αφετηρία του ιπποσιδηροδρόμου που αλλάζει κατά τι τη μορφή της, η οποία το 1895, στην εκπνοή του 19ου αιώνα, αλλάζει ριζικά με τη δημιουργία τού (εν μέρει) υπόγειου σταθμού του τρένου Αθηνών – Πειραιώς. Εκτοτε θεωρείται το κατεξοχήν κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας. Τα χρόνια που ακολούθησαν η πλατεία εξωραΐστηκε, δενδροφυτεύτηκε και μεταξύ άλλων απέκτησε μια μαρμάρινη εξέδρα, όπου κάθε Κυριακή παιάνιζε στρατιωτική μπάντα. Το 1930 γίνεται κυκλική και στην επιφάνειά της εγκαθίστανται περίπτερα για τους ανθοπώλες. Ταυτόχρονα η πλατεία καθίσταται εμπορικός κόμβος αλλά και το πλέον αναγνωρίσιμο σημείο για τους επαρχιώτες-εσωτερικούς μετανάστες που συρρέουν στην Αθήνα σε αναζήτηση εργασίας. Το 1931 ο δήμαρχος Αθηναίων Σπύρος Μερκούρης ανακοινώνει μία ακόμη μίνι ανάπλαση, με την ολοκλήρωση της οποίας οι αεραγωγοί του σταθμού της καλύπτονται με κίονες στη βάση των οποίων τοποθετήθηκαν αγάλματα των Μουσών.

Μετεμφυλιακά, το 1954, αρχίζει η διαρρύθμιση του υπόγειου χώρου, με την κατασκευή υπόγειας «πλατείας» με τράπεζες, ταχυδρομείο, καταστήματα και τις πρώτες κυλιόμενες σκάλες. Το 1960 πραγματοποιείται η πρώτη μεγάλη αναδιάταξη-ανάπλαση, αφού ξηλώνεται το τραμ, ο χώρος της περιορίζεται και στο κέντρο της χτίζεται το χαρακτηριστικό σιντριβάνι. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, το 1988, εγκαθίσταται ο γυάλινος «Δρομέας», έργο του γλύπτη Κώστα Βαρώτσου, μέχρι που και αυτός ξηλώθηκε (με αφορμή τις εργασίες για το μετρό) για να μετεγκατασταθεί στη σημερινή του θέση, έναντι του ξενοδοχείου Hilton. Η τελευταία ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας, με αφορμή και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ολοκληρώνεται το 2004 και μεταξύ άλλων προέβλεπε την εγκατάσταση του μεταλλικού γλυπτού «Πεντάκυκλος» του Γιώργου Ζογγολόπουλου.

Τελευταία Νέα