Αναζήτηση
Το Θέατρο Επί Κολωνώ και η ομάδα Loxodox παρουσιάζουν το έργο του Αλκίνοου Δωρή «Ο Αστικός μύθος του Γ.Ψ.» κάθε Παρασκευή στις 21:30 και κάθε Σάββατο στις 19:00 στο Θέατρο Επί Κολωνώ. Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής του Εθνικού Θεάτρου αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές.
Τώρα, ο συγγραφέας του έργου Αλκίνοος Δωρής υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, ενώ ο σχεδιασμός της αφίσας φέρει την υπογραφή του σπουδαίου ζωγράφου Μάκη Θεοφυλακτόπουλου. Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Μίκλος Γκαραγκάι, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Ιωάννα Αποστολοπούλου, Κρίτων Δωρής.
Στο εσωτερικό τριών ορόφων μιας μαγεμένης πολυκατοικίας παίζεται το «δράμα» του Γ.Ψ. Ένας μύθος γύρω από τη μετακόμιση του προσώπου με τα δυο αρχικά γράμματα, παίρνει διαστάσεις επικίνδυνης φαντασίωσης. Ο Μίκλος, ο αρχιτέκτων του Μύθου, αναλαμβάνει να πείσει τη γυναίκα του, τη γειτόνισσά του και τον επιστήθιο φίλο του για το τερατώδες αυτού του προσώπου, για το αποτρόπαιο της μετακόμισής του. Είναι αλήθεια ο Γ.Ψ. μια πραγματική απειλή ή απλώς σ’ αυτή την πόλη θριαμβεύει το ψέμα;
«Ο Αστικός Μύθος του Γ.Ψ.» εξετάζει τις ακραίες περιοχές της σύγχρονης ανθρώπινης ύπαρξης. Οι καθ’ όλα ανήσυχοι χαρακτήρες χρειάζονται τον καθαρό αέρα και το φως του ήλιου, μα περιφέρονται στους ορόφους της πολυκατοικίας, σαν σκιές, επιλέγουν το σκοτάδι ως φυσικό τους περιβάλλον.
Ο Αλκίνοος Δωρής μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, την απειλή και τις σκιές.
Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Είδαμε ότι «Ο Αστικός μύθος του Γ.Ψ.» είχε παραστάσιμο ενδιαφέρον. Συνολικά η δουλειά ήταν πολύχρονη, η χαρά και η προσδοκία να δούμε στην σκηνή ένα κατασκεύασμα της φαντασίας μας ήταν πραγματική πρόκληση. Δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό και, στο θέατρο του σήμερα, αυτό είναι ένα αληθινό παράσημο, να ξέρεις πως τα έχεις δώσει όλα για την δουλειά σου.
Για εσάς τελικά τι είναι μεγαλύτερη απειλή; Ο άνθρωπος ή ο μύθος;
Ο άνθρωπος βλέπει τον κόσμο μέσα από το μύθο που έχει φτιάξει για τον εαυτό του, προτάσσει μάλιστα την εικόνα του στους άλλους μέσα από έναν μύθο. Αν αυτός ο μύθος είναι φτιαγμένος με υλικά “κακίας”, τότε ναι, ξεπερνάει τον άνθρωπο και γίνεται περισσότερο απειλητικός. Aπό την άλλη, δεν μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι για το τι είμαστε. Ο διαχωρισμός αυτού που είμαστε με αυτό που έχουμε φτιάξει για να δείχνουμε προς τα έξω, είναι ένα περίπλοκο ζήτημα και ένας πολύπλοκος μηχανισμός της προσωπικότητάς μας.
Για εσάς ο Γ.Ψ. τι αντιπροσωπεύει;
Πιστεύω ότι ο Γ.Ψ. είναι η προαιώνια ανάγκη του ανθρώπου να βολεύει τον εαυτό του με φανταστικές ιστορίες, μύθους δηλαδή. Μου αρέσουν τα παραμύθια, όπως και σε όλον τον κόσμο.
Πόσο εύκολο είναι ένα έργο που φτιάχτηκε στο πλαίσιο ενός εργαστηρίου, να περάσει τώρα στη σκηνή; Τι προκλήσεις αντιμετωπίσατε στο στήσιμό του;
Ο τρόπος με τον οποίον φτιάχνεις μια παράσταση ξεκινάει πάντα από το προσωπικό σου καλούπι, το οποίο προφανώς όσο περνάνε τα χρόνια εξελίσσεται. Είναι βασική αρχή να αλλάζεις τη δουλειά σου προς το καλύτερο. Είτε επιλέξεις να ανεβάσεις ένα δικό σου έργο είτε επιλέξεις να ανεβάσεις ένα έργο του Τ. Γουίλιαμς, πάντα πρέπει να στοχεύεις ψηλά. Δεν έχει σημασία με ποιες συνθήκες γράφεται ένα έργο, μάλιστα το να γραφτεί σε ένα εργαστήριο μάλλον το κάνει πιο δικό σου, πιο αγαπητό και ζεστό, αφού έχει μέσα τις φωνές ανθρώπων που το είδαν να γεννιέται. Παρ’ όλα αυτά, διαμορφώνοντας ένα νέο θεατρικό είδος ως ομάδα Loxodox, έναν ιδιότυπο ρεαλισμό, μια πραγματικότητα σε φανταστικά πλαίσια, αντιμετωπίσαμε προσκλήσεις που άλλες κατοχυρώθηκαν ως νίκες και άλλες ως ήττες. H αυτοκριτική είναι ένα τεράστιο ζήτημα στο θέατρο και γενικότερα στην τέχνη, πρέπει να είσαι έτοιμος να αναλάβεις τις ευθύνες σου από την στιγμή που επιλέγεις να βρεθείς στη σκηνή.
Μέσα από το κείμενό σας, βρήκατε τι είναι για εσάς απειλή τελικά;
Δεν ήταν αυτό το άγιο δισκοπότηρο της εξερεύνησής μας, δεν φτιάξαμε κάτι για να φτάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα. Τα μόνα συμπεράσματα που κρατήσαμε ήταν αυτά που προέκυψαν στις πρόβες. Παρ’ όλα αυτά, ναι, θεωρώ πως απειλή είναι ο θάνατος, με κάποιο τρόπο αυτό φοβάται ο άνθρωπος, να μην μείνει μόνος του, μην τα χάσει όλα και τελικά πεθάνει. Και υπάρχει μια τιμιότητα μέσα σ΄ αυτή τη σκέψη. Γιατί όχι άλλωστε; Ο άνθρωπος είναι ένα αρκετά αδύναμο ον που προσπαθεί συνεχώς να κρύψει την αδυναμία του με τεχνάσματα… έτσι ακριβώς είναι και τα πρόσωπα του έργου μας.
Τρέχοντας δίπλα δίπλα με τις σκιές των ηρώων σας, γίνατε κι εσείς μία;
Όσο ποιητική και αυθαίρετη μπορεί να φαίνεται μια τέτοια πρόταση, άλλο τόσο απαραίτητη και αυστηρή είναι, γι’ αυτό άλλωστε την έγραψα στο σκηνοθετικό σημείωμα της δουλειάς μου. Δεν είναι μυστικό σε όσους δουλεύουν στο θέατρο, πρέπει να ταξιδεύεις μαζί με τα πρόσωπα του έργου, δίπλα δίπλα, να ταξιδεύεις και να θέτεις ερωτήσεις συνεχώς, έτσι χτίζεται μια σκηνοθεσία. Φυσικά, λοιπόν, και έγινα. Είναι κανόνας να εμπλέκεσαι ψυχικά με τους ήρωες που φτιάχνεις, έτσι τουλάχιστον κάνουμε εμείς οι Loxodox.
