Οι κυβερνητικές επιδόσεις στο Ανατολικό Αιγαίο συνιστούν σοβαρή αποτυχία. Αποτυχία και στα δύο μεγάλα προβλήματα με τα οποία έρχεται αυτή τη στιγμή αντιμέτωπη η Ελλάδα εξ ανατολών. Αποτυχία που δεν δείχνει σημάδια ότι θα είναι πρόσκαιρη, ή ότι θα μπορέσει κάπως να αναταχθεί. Το αντίθετο: φαίνεται ότι και ως προς τα δύο ζητήματα ένα νέο status διαμορφώνεται, ουσιωδώς χειρότερο από εκείνο που επικρατούσε μέχρι τώρα.
Το ένα μέτωπο είναι φυσικά τα ελληνοτουρκικά. Η κυβέρνηση ξεκίνησε τελικά τον διάλογο για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με την Τουρκία υπό τους χειρότερους οιωνούς. Την ώρα που τα μέλη της επιτροπής είχαν μόλις καθίσει στο τραπέζι, οι Τούρκοι εξαπέλυαν και πάλι το γνωστό κύμα παραβιάσεων.
Η επιτροπή συζητούσε και εκείνοι πετούσαν πάνω απ’ το κεφάλι της… Τώρα τι είδους συζητήσεις μπορούν να γίνουν με αυτά τα δεδομένα, το ξέρουν εκείνοι που τις συμφώνησαν – ουδείς άλλος το γνωρίζει ή το κατανοεί. Στην πραγματικότητα, το ενδεχόμενο να έρθει αποτέλεσμα ουσίας από αυτές τις διαπραγματεύσεις κάηκε πριν ακόμα τελειώσουν οι χειραψίες, όπως ήταν άλλωστε δεδομένο ότι θα συνέβαινε. Επιπλέον, η συμπεριφορά αυτή έχει προκαλέσει κύματα αμηχανίας, νευρικότητας και διχογνωμίας εντός των Ενόπλων Δυνάμεων που πολλά στελέχη τους αδυνατούν πλέον να αποκωδικοποιήσουν τις αντιφάσεις και την ασυνέπεια λόγων και έργων της κυβερνητικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας. Και όλα αυτά γιατί; Για να βρεθούμε στο ίδιο σημείο όπου ήμασταν πριν από τον διάλογο, με το σοβαρό πρόσθετο μείον ότι πλέον, όλα αυτά, εμμέσως τα νομιμοποιούμε καθώς δεχόμαστε να τα συζητάμε και εκείνα να εξακολουθούν να συμβαίνουν.
Παράλληλα με τα παραπάνω, ήρθε μία άλλη σοβαρή αποτυχία: ο ΟΗΕ ανάρτησε τους χάρτες του Συμφώνου Τουρκίας – Λιβύης, αυτού για το οποίο το υπουργείο Εξωτερικών είχε σπεύσει στον… ΟΗΕ κάνοντας μεγάλη διαφήμιση στη σπουδαία πρωτοβουλία του να στείλει σχετικές επιστολές στον Οργανισμό. Η… σφαλιάρα που έφαγε η Ελλάδα θα έπρεπε να την έχει κάνει να δει αστράκια. Οχι ότι αν εμείς δεν κάναμε εκείνη την εξυπνάδα δεν θα κατάφερνε η Τουρκία ό,τι κατάφερε. Αλλά το να τρέξουμε να βάλουμε τέτοιο αυτογκόλ είναι πρωτοφανές. Απορεί κανείς πού βρίσκεται τώρα η κατά τα άλλα λαλίστατη και πολύ δραστήρια στις επικοινωνιακές εξυπνάδες ηγεσία του ΥΠΕΞ που τότε πουλούσε κυριολεκτικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και τι φύκια: δηλητηριώδη…
Το άλλο μέτωπο είναι το αποτέλεσμα μιας «ασύμμετρης παραλλαγής» των ελληνοτουρκικών: στο Μεταναστευτικό, η κυβέρνηση έχει πλέον χάσει εντελώς την μπάλα από τα πόδια της. Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι, όσο κι αν δεν ομολογείται, μία απόφαση έχει ληφθεί: να «θυσιαστούν» τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου προκειμένου να «σωθεί» από το πρόβλημα η ηπειρωτική επικράτεια. Αλλά εδώ υπάρχει ένα μικρό… θεματάκι: τα νησιά αυτά είναι εξίσου Ελλάδα όσο και κάθε άλλο τμήμα της επικράτειας.
Και οι πολίτες τους εξίσου Ελληνες με όλους τους υπόλοιπους. Η κυβέρνηση δείχνει να της έχει διαφύγει αυτή η… μικρή λεπτομέρεια. Μετά την προφανή απόφασή της να πάρει σιωπηρά πίσω τα κέντρα στην ηπειρωτική χώρα, η κυβέρνηση επανήλθε στα νησιά με τις επιτάξεις. Ηταν όμως έτοιμη; Οχι. Ηταν πρόχειρη και αδιάβαστη: δεν κατανόησε ότι αυτό δεν θα μαζεύεται με τίποτα. Και δεν μαζεύεται.
Μαύρη μεγάλη αντάρα έρχεται στο Αιγαίο. Μα η κυβέρνηση τα έχει κάνει ήδη μαντάρα στο τετράγωνο, ακριβέστερα, εις τον κύβο. Η Τουρκία έχει τυλίξει την Ελλάδα όχι σε μία, αλλά σε τρεις κόλλες χαρτί. Και εμείς θα υποστούμε όλες τις επιπτώσεις της αδυναμίας μας να τα βγάλουμε πέρα.
