Το συντομογραφικό σήμα καιρού ΟΦΑ, (όπου φυσάει ο άνεμος), χωρίς αμφιβολία είναι συνώνυμο του Αλέξη Τσίπρα. Περιττεύει η αναδρομή στα εφηβικά του χρόνια, όπου το ανόητο «εκπαιδευτικό» χρονικό των 15μελών μαθητικών συμβουλίων με τις «καταλήψεις» των διδακτικών κτιρίων ανέδειξε τον Αλέξη σε σύμβολο μιας «επανάστασης χωρίς αιτία». Δηλαδή «φταίει το σύστημα-Το καίμε», ή «το γκρεμίζουμε», χωρίς ν’ αντικαθιστούμε τα συντρίμμια με κάτι πιο ανθρώπινο, πιο στέρεο…
Ας έλθουμε όμως στην εποχή μας. Ο θρυλικός «καταληψίας», μετά από μερικά χρόνια περιπλάνησης όχι στον πάλαι ποτέ συγκεκριμένο, σεβαστό, αλλά στα νεότερα χρόνια αχαρτογράφητο χώρο μιας βαβυλωνιακής Αριστεράς, κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Όχι μόνον ανέτρεψε εκείνους τους ηγέτες που τον ανέδειξαν (προφανώς με απερισκεψία και επιπολαιότητα) σε … «παιδί θαύμα», αλλά και τους ποδηγέτησε στην πορεία προς ένα ολέθριο και διαλυτικό ψευδο-«ριζοσπαστισμό».
Στο τελευταίο παραπάνω στάδιο όχι απλώς διαμόρφωσε τον εξουσιομανή και εγωκεντρικό χαρακτήρα του, αλλά και με αχαλίνωτη φόρα, οδήγησε σε ναυάγιο το χώρο της βαβυλωνιακής Αριστεράς, στην δραματικότερη περίοδο της οικονομικής κρίσης.
Τελικά, αρίστευσε στην επίτευξη όχι μόνον ετερόκλιτων, αλλά και γελοίων πλειοψηφιών στην αποθεωτική βραδιά των εκλογών του 2015, όπου προσέτρεξε ασθμαίνοντας στην εξέδρα της εκλογικής νίκης του Αλέξη, ο Πάνος Καμμένος για να του δωρίσει το δεκανίκι της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Σκηνές απείρου κάλους! Τότε ο Πάνος, υπέρβαρος κατά δεκάδες κιλά, από τον σημερινό κομψό έμπορο αυτοκινήτων, στους σφιχτούς εναγκαλισμούς με τον Αλέξη, διαρκώς ανασήκωνε το παντελόνι του που υποχωρούσε στην υπερτροφική του κοιλιά. Την ίδια εκείνη βραδιά θριάμβευσαν οι ζεϊμπεκιές της κυρίας Ρένας Δούρου γιατί όχι και τα κορυβαντικά ξεφαντώματα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ…
Νεολαία χωρίς πυξίδα
Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας, παρά την τριπλή και αφοπλιστική εκλογική ήττα του, του 2019, δεν έχει τίποτε να φοβηθεί για να διατηρήσει την εξουσιομανή, σε αντιπολιτευτικό επίπεδο, επίδοσή του. Η ομάδα των 53 με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποφεύγει τη ρήξη μαζί του, διότι μια τέτοια σύγκρουση θα ήταν η αρχή του τέλους του ΣΥΡΙΖΑ, άρα και των πολύφερνων βουλευτικών προνομίων…
Ανάλογη είναι και η υποτακτική σιωπή των αμνών που συνέδραμαν τον Αλέξη από το χώρο των αυτοαποκαλούμενων απο-κομμάτων. Και εδώ βασιλεύει το χειροκρότημα στις σημερινές συνήθως νυσταλέες αγορεύσεις των Συριζαίων βουλευτών, στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής.
Η Συριζαϊκή νεολαία, φαντάζει πλέον ως τελευταίο καταφύγιο, το ultimum refugium του «μοναχικού οδοιπόρου», του promeneur solitaire του Jean Jacques Rousseau. Ο Αλέξης της δίνει άφεση αμαρτιών για την έστω ακούσια ή και συμπτωματική της συμπόρευση με τον αλαζόνα Ερντογάν, σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό.
Όμως ενδόμυχα ο Αλέξης Τσίπρας αντικρίζει, σ’ αυτή την χωρίς πηδάλιο και πυξίδα νεολαία, τον άλλο εαυτό του, το alter ego του, της ψευδοεπαναστατικής του ραστώνης και ημιμάθειας. Προσόντα που με τη στήριξη ακόμη και πανεπιστημιακών προσώπων, γιατί όχι αποπροσανατολισμένων και εξαπατημένων πολιτών, τον ανέδειξαν και σε ηγέτη αυτού του χιλιοπροδομένου λαού…
Παρόλα αυτά, ο Αλέξης συνεχίζει την πορεία του, όχι πια αταλάντευτος, αλλά κλυδωνιζόμενος, γιατί στην ίδια μασχάλη του κρατεί σαν ακροβάτης σε τσίρκο τους «53» και την κομματική Νεολαία…
Κάποτε όμως στην ίδια την οθόνη της ανθρώπινης κωμωδίας πέφτει το μαύρο…
