Πατώντας την κορυφή του Εβερεστ έβλεπα να περνούν μπροστά μου όλες οι στιγμές της ορειβατικής ιστορίας: ο πρώτος Ελληνας που τα κατάφερε, ο Κώστας Νιάρχος, το 1999, όλοι όσοι ακολούθησαν, όσοι προσπάθησαν αλλά δεν μπόρεσαν… Σίγουρα λοιπόν εκείνο το Σαββατοκύριακο, μετά τις 20 Μαΐου 2019, όταν έγινα η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στο Εβερεστ, ήταν ένα από τα καλύτερα της ζωής μου. Ακολούθησε ένα ακόμα, το Σαββατοκύριακο πριν από την ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής τον Γενάρη του 2020 – μια στιγμή που σήμαινε για μένα την ολοκλήρωση ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου: να πατήσω τις ψηλότερες κορυφές κάθε ηπείρου. Αν λοιπόν η ανάβαση στο Εβερεστ ήταν η πιο «ρομαντική» στιγμή, όταν πάτησα στην Ανταρκτική και έπιασα την ελληνική σημαία στα χέρια μου, ήταν σαν να εκρήγνυται ο ουρανός και να γεμίζει χρώματα…
Υστερα από τόσα χιλιόμετρα που κάνω για τη δουλειά μου στους δρόμους της Αθήνας κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, το Σαββατοκύριακο είναι για μένα δικαιωματικά συνώνυμο της φύσης… Το πρωί του Σαββάτου θα με βρει είτε για προπόνηση σε ένα δύσκολο ορεινό πέρασμα είτε με μεγάλη παρέα φίλων σε κάποιο εύκολο ελληνικό βουνό. H ορειβασία είναι κάτι που ξεκίνησε ως μια πρόκληση για μένα – να καταφέρω κάτι που μου φαινόταν αδύνατο – και έγινε τελικά τρόπος ζωής και συνώνυμο του ελεύθερου χρόνου μου!
Το Σαββατοκύριακό μου ξεκινά συχνά το μεσημέρι της Παρασκευής, καθώς τελειώνοντας τη δουλειά φεύγω κατευθείαν για το βουνό. Ο Ολυμπος, τα Βαρδούσια, η Γκιώνα είναι αγαπημένες διαδρομές. Δεν μπορώ να φεύγω κάθε εβδομάδα για τις Αλπεις! Ειδικά ο Ολυμπος είναι ένα βουνό που επί 365 ημέρες είναι στα καλύτερά του: κατάλευκος τον χειμώνα, καθώς ανεβαίνεις στο οροπέδιο των Μουσών και βλέπεις τον θρόνο του Δία, όμορφος και το καλοκαίρι, όταν βλέπεις ένα καταπράσινο οροπέδιο από κάτω.
Πηγαίνοντας στον Ολυμπο, το βράδυ της Παρασκευής θα κοιμηθώ στο Λιτόχωρο. Το πρωί του Σαββάτου θα ξεκινήσω νωρίς, κατά τις επτά, για να περπατήσω στο βουνό, να μάθω σε φίλους πώς να κατακτούν κορυφές, να μαγειρέψω στη φύση και να στήσω τη σκηνή μου στο βουνό, όπου θα κοιμηθώ το βράδυ. Είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του Σαββατοκύριακου αυτή: Σάββατο βράδυ στη μέση του πουθενά, χωρίς κόσμο τριγύρω – ειδικά τον χειμώνα -, να βλέπεις τα αστέρια και να κοιμάσαι εκεί…
Κάποιοι δεν μπορούν μακριά από την πόλη, όμως εμένα δεν μου λείπει ένα «κλασικό Σαββατοκύριακο». Εχω όση κοινωνική ζωή χρειάζομαι, ενώ όλη μου η παρέα έπειτα από την ανάβαση στο Εβερεστ θέλει να έρθει στο βουνό. Για μένα αυτό είναι κοινωνική ζωή και αυτό είναι ένα ιδανικό Σαββατοκύριακο: μια παρέα πέντε ή επτά ατόμων να ζήσουμε την περιπέτεια της εβδομάδας. Το βράδυ της Παρασκευής άλλωστε έχει μια γεύση «διασκέδασης» όπως την εννοούν οι περισσότεροι: θα σταματήσουμε για μεζεδάκια στο Λιτόχωρο ή για τσίπουρα στον Βόλο, και αυτή θα είναι η «επιβράβευσή» μας…
Το μεσημέρι της Κυριακής, όταν ξεκινά σιγά σιγά η επιστροφή στην Αθήνα, αρχίζω σταδιακά να μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο. Προσπαθώ να είμαι πίσω κατά τις έξι με επτά το απόγευμα, ώστε να δω την οικογένειά μου, να βρεθώ με τον άνθρωπό μου και να του διηγηθώ τι έγινε στο βουνό. Αυτή είναι η καλύτερη ολοκλήρωση του Σαββατοκύριακου. Κι αν μένει η σωματική κούραση το βράδυ της Κυριακής, δεν έχει σημασία, γιατί όλο αυτό μού δίνει τόση ενέργεια που ανυπομονώ να τη διοχετεύσω στους υπόλοιπους ρόλους που έχω καθημερινά. Οταν έχω ένα όμορφο Σαββατοκύριακο στο βουνό, πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά στη δουλειά τη Δευτέρα…
