Αντιλαμβάνομαι πώς σκέφτεται η κυβέρνηση και οι ειδικοί που τη συμβουλεύουν μέσα στη μεγάλη μάχη κατά της πανδημίας.
Αυτή τη στιγμή δείχνει να μην είναι εφικτό να κάνουμε μαζικά τεστ.
Κατά συνέπεια κάνουμε το τεστ μόνο στα βαριά περιστατικά και προσπαθούμε να πούμε στην κοινωνία «συμπεριφερθείτε ως να έχετε ήδη τον ιό και να πρέπει να προστατέψετε τους άλλους».
Αυτή η τακτική προφανώς και έχει νόημα.
Πρώτα και κύρια γιατί δείχνει σε όλους μας πώς πρέπει να φερόμαστε για να μην επεκταθεί ο ιός και για να ακολουθούμε σχολαστικά τις οδηγίες και να περιορίσουμε όσο μπορούμε την εξάπλωση.
Γι’ αυτό και κλιμακώνουμε τα μέτρα περιορισμών.
Όμως, την ίδια στιγμή πρέπει να ακούσουμε και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Που επιμένει ότι χρειάζεται να επιμείνουμε να κάνουμε τεστ για να απομονώνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα κρούσματα.
Υπάρχουν και παραδείγματα χωρών όπου αυτό δείχνει να αποδίδει, με πιο χαρακτηριστική τη Νότια Κορέα. Το λένε διάφοροι επιστήμονες.
Εγώ δεν είμαι ειδικός, ούτε θέλω να κάνω τον ειδικό.
Όμως, αντιλαμβάνομαι ότι πλάι στα μέτρα που παίρνονται και που πρέπει να συνεχιστούν, το να έχουμε τεστ και για τα «ήπια» κρούσματα θα σημαίνει ότι θα μπαίνουν σε πραγματική απομόνωση περισσότερα κρούσματα και κυρίως νεότεροι άνθρωποι που επειδή θα είχαν ήπια συμπτώματα θα συμπεριφέρονταν σαν κανονικά.
Τα μαζικά τεστ θα είναι επιπλέον όπλο στη φαρέτρα μας.
Η παράμετρος του κόστους δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι εμπόδιο.
Δίνουμε μια μάχη και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο.
Ούτως ή άλλως οι δημοσιονομικοί περιορισμοί εκ των πραγμάτων δεν ισχύουν.
Αυτό αφορά τα τεστ, αυτό αφορά τις αναγκαίες προσλήψεις στα νοσοκομεία, αυτό αφορά κάθε μέσο για να έχουν όλοι οι κάτοικοι της χώρας την πρόσβαση στην καλύτερη δυνατή περίθαλψη, αυτό αφορά κάθε μέτρο για να μην πληρώσουν τις συνέπειες της πανδημίας οι πιο αδύναμοι και ευάλωτοι.
