Aυξάνονται και πληθύνονται οι φωνές για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και άρχισε ήδη να δημιουργείται ένα κάποιο κλίμα…
Ενα κλίμα που κάθε άλλο παρά εύκρατο είναι και βάζει όλο τον πλανήτη σε μια διαδικασία σκέψεων και ανησυχίας για το τι μέλλει γενέσθαι…
Ασφαλώς το ζητούμενο σε αυτές τις μέρες του ζόφου δεν είναι ποιος θα τρέξει, ποιος θα πηδήξει, ποιος θα κολυμπήσει, ποιος θα ελιχθεί πάνω στο μονόζυγο και πάει λέγοντας. Οταν, διάβολε, όλος ο πλανήτης τελεί υπό καθεστώς πανδημίας και τρέμει το φυλλοκάρδι μας για το τι θα συμβεί στο επόμενο κλικ, προφανώς καταλήγουμε σε μια μοιραία, έστω και αγοραία στάση…
Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά… χέστηκε η φοράδα στο αλώνι εάν γίνουν ή δεν γίνουν οι Αγώνες!
Πολλά τα λεφτά, Αρη, συμφωνώ και επαυξάνω! Αυτή την ατάκα έλεγε ο Σπύρος Καλογήρου προς τον Νίκο Κούρκουλο στην ταινία «Λόλα» και τώρα που γράφω και συνάμα παρακολουθώ την τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας στο Καλλιμάρμαρο αναρωτιέμαι μπας και την επαναλαμβάνει και ο Τόμας Μπαχ προς έναν άλλο Σπύρο…
Τον πρόεδρο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και μέλος της ΔΟΕ, Σπύρο Καπράλο, εννοώ, που ξεροστάλιαζε στο άδειο Καλλιμάρμαρο για να παραδώσει τη φλόγα, στην πιο λιτή, σεμνή, βραχεία και θλιβερή τελετή όλων των εποχών.
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και οι ιάπωνες οικοδεσπότες (θέλουν να) πιστεύουν ότι οι Αγώνες θα διεξαχθούν κανονικά. Κούνια που τους κούναγε; Οψόμεθα, σε τέσσερις μήνες από τώρα…
Ο μεν Σπύρος Καπράλος, ευχήθηκε «αυτή η φλόγα να σβήσει και να εξαφανίσει τον ιό», ο δε πρώην πρωθυπουργός της Ιαπωνίας και νυν πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, Γιοσίρο Μόρι, στη βιντεοσκοπημένη ομιλία του είπε ότι «η ελπίδα θα φωτίσει τον δρόμο μας μέσα από το σκοτάδι».
Μακάρι, διότι όντως μέσα από το θεόκλειστο παράθυρο σε αυτό το σκοτεινιασμένο και αλλόκοτο σκηνικό, χρειάζεται να ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας και ζωής. Αλλά την ίδια στιγμή βλέπεις το κομβόι των φορτηγών με τα φέρετρα στους δρόμους της Ιταλίας και λες ότι μαζί τους ενταφιάζεται και αυτή η ελπίδα…
