Ο πολιτικός συντάκτης έχει πάντα κάτι να γράψει ακόμα και τις μέρες που οι κάτοικοι του μισού πλανήτη βρίσκονται σε καραντίνα. Μπορεί να παρουσιάσει και να σχολιάσει κυβερνητικά μέτρα, να κάνει συγκρίσεις με αποφάσεις που παίρνονται ή δεν παίρνονται στο εξωτερικό, να δώσει τον λόγο για μαχητές επιστήμονες ή να πάρει συνεντεύξεις από πολιτικούς που πάντα έχουν κάτι να πουν.

Όποιος ασχολείται με κοινωνικά μπορεί να αποθεώσει ή να στηλιτεύσει τη συμπεριφορά του κόσμου, να μιλήσει με ψυχιάτρους για τα προβλήματα του εγκλεισμού, να περιγράψει τη νέα ζωή μας.

Ακόμα κι όποιος ασχολείται με τις τέχνες και τους καλλιτέχνες, κάτι θα βρει μολονότι θεάματα δεν υπάρχουν. Πάντα μπορείς να γράψεις βιβλία που θα κυκλοφορήσουν κάποτε και ταινίες που θα ολοκληρωθούν. Πάντα μπορείς να δώσεις συμβουλές για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που πολλοί περιμένουν. Πάντα μπορείς να κάνεις συνεντεύξεις με καλλιτέχνες, που κάτι έχουν να πουν και για τις περιπέτειες που ζούμε.

Αλλά ο αθλητικογράφος με τι να ασχοληθεί από τη στιγμή που ο κόσμος σταμάτησε;

Δουλειά

Λένε ότι οι κρίσεις αναδεικνύουν ηγέτες ή καταστρέφουν πολιτικές καριέρες; Υποθέτω ότι για έναν πολιτικό συντάκτη όλα αυτά, ακόμα και στο επίπεδο της απλής καταγραφής, είναι υπέροχες ευκαιρίες για να κάνει τη δουλειά του. Σίγουρα οι κρίσεις αποτελούν έμπνευση για τους καλλιτέχνες: όποιος δημοσιογράφος παρακολουθεί τα πεπραγμένα τους μπορεί να καταγράψει όλα τα παιχνίδια και τις δυσκολίες της έμπνευσής τους.

Φυσικά ακόμα πιο εύκολη είναι αυτό τον καιρό η δουλειά για όποιον παρακολουθεί τις εξελίξεις στην πρώτη γραμμή της μάχης στα νοσοκομεία ή στις αρμόδιες υπηρεσίες – αυτός ο ανταποκριτής από το μέτωπο της μάχης με τον ιό, είναι ένας ήρωας που θυμίζει σε όλους, με την παρουσία του στην πρώτη γραμμή του ρεπορτάζ, ότι η δημοσιογραφία είναι και λειτούργημα. Αλλά ο αθλητικογράφος τι μπορεί να κάνει; Ο αθλητικογράφος έχει περισσότερο ανάγκη από κάθε άλλο δημοσιογράφο τα γεγονότα: η δική του δουλειά είναι η περιγραφή τους, η εξήγησή τους, η ανάδειξη των πρωταγωνιστών τους.

Χωρίς γεγονότα δεν υπάρχει αθλητικογραφία. Από την άλλη η δουλειά είναι δουλειά. Το μαγαζί πρέπει να είναι πάντα ανοιχτό. Κι ο καλός μαγαζάτορας θα πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να την κρατήσει την πελατεία ή να την ξανακερδίσει.

Ενα

Διαβάζω πολλές ξένες εφημερίδες τον τελευταίο καιρό: το κάνω συχνά από μικρός, αλλά τα τελευταία χρόνια χρόνο να αφιερώσω στο διάβασμά τους έχω μόνο όταν υπάρχουν μεγάλα γεγονότα, δηλαδή Μουντιάλ, ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, Ολυμπιακοί και άλλοι παγκόσμιοι αγώνες.

Αν το κάνω τώρα, που γεγονότα δεν υπάρχουν, είναι γιατί ο παγκόσμιος αθλητικός Τύπος ασχολείται με ένα μόνο γεγονός, δηλαδή την επίπτωση της πανδημίας στα σπορ. Ακόμα και κάτι που τα γεγονότα τα καταργεί γεγονός είναι.

Τρεις

Η κάλυψη του μοναδικού γεγονότος που έχει μείνει στα αθλητικά μας πράγματα (δηλαδή, παραδόξως, η επί της ουσίας κατάργησή τους) γίνεται με τρεις τρόπους.

Ο πρώτος είναι το να ενημερώσεις τι ακριβώς συμβαίνει στις ομάδες που ο κόσμος παρακολουθεί και ποια είναι η καθημερινότητα των κάποτε αγαπημένων πρωταγωνιστών. Ο δεύτερος η διάθεση να περιγράψεις, αξιολογώντας πληροφορίες και στοιχεία, τι θα γίνει μετά το τέλος της κρίσης – όποτε κι αν αυτό έρθει. Ο τρίτος είναι και ο πιο παράξενος: αναφέρομαι στην παράξενη προσπάθεια να συνεχίσεις να γράφεις για τα αθλητικά σαν ο ιός να μην υπήρχε ενώ ο ιός υπάρχει – να αναφέρεσαι δηλαδή σε μεταγραφές που θα γίνουν, σε προπονητές που θα παραμείνουν, σε διοικητικές αποφάσεις που όταν παρθούν θα αλλάξουν την πραγματικότητα μιας ομάδας. Ολα έχουν, ομολογώ, μεγάλη πλάκα.

Fake news

Οποιος προσπαθεί να παρουσιάσει τι θα γίνει μετά σεναριολογεί κινδυνεύοντας να εκτεθεί από την ίδια την πραγματικότητα που τρέχει με ταχύτητες, που δεν μπορεί να φανταστεί. Πριν από δυο μόλις εβδομάδες τα παιχνίδια της Πρέμιερ Λιγκ έπρεπε, με βάση τις αποφάσεις των Αγγλων, να γίνουν κανονικά, ενώ η Εθνική Ελλάδος θα ταξίδευε στις ΗΠΑ για να παίξει φιλικά ματς με το Μεξικό και την Κόστα Ρίκα.

Δεκαπέντε μέρες αργότερα οι Αγγλοι αποκλείουν να ξαναγωνιστούν μέχρι το τέλος του Απρίλη: θέλω να πω ότι κάθε πρόβλεψη (ακόμα κι αν αυτή γίνει από τους πλέον αρμόδιους) μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή κάνοντας πάλι τον δημοσιογράφο να τρέχει πίσω της.

Οποιος από την άλλη απλά μεταφέρει τα νέα των πρωταγωνιστών κινδυνεύει να γράφει fake news. Πριν από λίγες μέρες έγινε γνωστό ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο θα παραχωρήσει τα ξενοδοχεία του στις ισπανικές και στις πορτογαλικές αρχές και θα τα μετατρέψει σε νοσοκομεία: ήταν τόσο υπέροχο ως είδηση ώστε την αναπαρήγαγα κι εγώ. Αποδείχτηκε παραμύθι – ποιος ξέρει πόσες άλλες είναι τέτοιες!

Η επιβεβαίωση μιας είδησης που να αφορά αθλητές μοιάζει πλέον αδύνατη: πριν από λίγο καιρό γράφτηκε πως ο ποδοσφαιριστής της Γιουβέντους Ντιμπάλα είναι θετικός στον ιό. Ο παίκτης το διέψευσε έξαλλος. Τρεις μέρες πριν τελικά ο Ντιμπάλα αρρώστησε! Το έκρυβε; Πιθανότατα. Είναι μια απίθανη σύμπτωση; Ισως. Οπως και να έχει, δεν το λες και δημοσιογραφία.

Όλα

Ισως τελικά οι καλύτεροι συνάδελφοι στον κόσμο να είναι αυτοί που ανήκουν στην τρίτη κατηγορία, όσοι δηλαδή συνεχίζουν να γράφουν σαν ο ιός να μην υπάρχει, χωρίς να ξεχνάνε ότι υπάρχει. Είναι περίπλοκο; Ναι. Αλλά είναι τουλάχιστον διασκεδαστικό.

Και χάρη στη δουλειά τους ο φίλαθλος μπορεί ακόμα να ονειρεύεται ότι όλα κάποια στιγμή θα γίνουν όπως πριν κι ας μην μπορεί να βγει από το σπίτι. Καμιά φορά η αθλητικογραφία είναι η τέχνη της ψευδαίσθησης – ο τρόπος που ο φίλος των σπορ έχει για να ταξιδεύει σε διαστάσεις όπου όλα τα ζει από κοντά και όλα τα ξέρει από πρώτο χέρι.

Τίποτα

Χάρη σε αυτή την άοκνη προσπάθεια των προικισμένων συναδέλφων μπορούμε ακόμα να πιστεύουμε ότι εκεί έξω υπάρχει ο κόσμος των σπορ όπως τον ξέρουμε.

Ο Νεϊμάρ θα πάει στη Μπαρτσελόνα. Ο Πογκμπά συζητά με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Παναθηναϊκός του μπάσκετ μελετά τις πιθανότητες μιας επιστροφής του Ομπράντοβιτς. Ο Ολυμπιακός θα κρατήσει τον Μαρτίνς αλλά θα πουλήσει τον Τσιμίκα. Ο Τζόκοβιτς προβληματίζεται αν θα πάρει μέρος στο Ρολάν Γκαρός ή στο USA Open αν τα δυο τουρνουά γίνουν σε πολύ κοντινές ημερομηνίες. Τι ισχύει; Μπορεί όλα. Μπορεί τίποτα. Ε και;

Τον καιρό της οικονομικής κρίσης εκτίμησα πολύ όσους είχαν τη δύναμη να διασκεδάζουν τους ανθρώπους – κυρίως γιατί ζήλευα τον επαγγελματισμό τους. Τώρα ζηλεύω όσους μας θυμίζουν τον κόσμο πριν από τον ιό. Σαν να μην υπάρχει. Ενώ υπάρχει.

Τελευταία Νέα