Αναζήτηση
Στο εσωτερικό της μεγαλύτερης μονάδας εντατικής θεραπείας της Ισπανίας, που βρίσκεται στο νοσοκομείο Βαλ ντ’ Εμπρόν της Βαρκελώνης κατάφερε να μπει η ισπανική εφημερίδα El Pais, καταγράφοντας τη μάχη γιατρών και νοσηλευτών με τον φοβερό ιό που θερίζει στη χώρα της Ιβηρικής.
Στο ρεπορτάζ της έγκριτης ισπανικής εφημερίδας περιγράφεται η κατάσταση που επικρατεί την ώρα που προσπαθούν να υποδεχθούν και να περιθάλψουν δεκάδες ασθενείς που φτάνουν καθημερινά στο νοσοκομείο με κοροναϊό.
«Σε μία από τις αίθουσες εντατικής, με τις γυάλινες πόρτες και την αρνητική πίεση (ώστε να αποφευχθεί η απελευθέρωση ιογενών σωματιδίων στους υπόλοιπους χώρους), ένας μεσήλικας άνδρας, αγωνίζεται σιωπηλά, την ώρα που δεκάδες νοσηλευτές τρέχουν πάνω κάτω στους διαδρόμους.
Η υπερπροσπάθεια νοσηλευτών και γιατρών
«Οι ασθενείς που γίνονται δεκτοί εδώ μέσα, έχουν εκτός από πνευμονία, οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια και το 90% των περιπτώσεων χρειάζεται διασωλήνωση και μηχανικό αερισμό. Έχουμε ανθρώπους από 30 έως 70 ετών, σε προχωρημένη φάση», αναφέρει ο Ρίκαρντ Φερέρ, επικεφαλής της μονάδας εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου.
Μόνο την Τρίτη, προσθέτει, 168 ασθενείς με κοροναϊό εισήχθησαν στις ΜΕΘ του νοσοκομείου, αλλά και πολλοί άλλοι με άλλα προβλήματα υγείας.
«Μπορεί ο διάδρομος να είναι ανάστατος, όλα όμως βρίσκονται στη θέση τους. Ντυμένη με τον ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό, μία νοσοκόμα βγαίνει από μία ΜΕΘ. Μία συνάδελφός της, τη βοηθά, δίνοντάς της οδηγίες να βγάλει τον εξοπλισμό. Πρέπει να γίνεται αλλαγή στις βάρδιες ανά δύο ώρες», συνεχίζει το ρεπορτάζ
«Δεν αντέχεις με αυτό τον εξοπλισμό για πάνω από δύο ώρες. Ιδρώνεις. Φοράμε τριπλά γάντια. Δεν νιώθουμε καν καλά καλά τις φλέβες μας», αναφέρει η ειδικευόμενη νοσηλεύτρια Ελία Ολιβέρα.
«Η επιδημία μας έχει επηρεάσει ψυχολογικά όλους. «Τις πρώτες μέρες, φώναζα όλη την ώρα, τώρα έχω συνηθίσει την κατάσταση. Η αδρεναλίνη μας κατακλύζει συνεχώς» προσθέτει ενώ πίσω της βρίσκεται μια αίθουσα αιμοκάθαρσης που και αυτή μετατράπηκε σε ΜΕΘ.
Είναι όπως στον πόλεμο
«Στη ΜΕΘ δεν υπάρχει ίχνος των κλασικών χαρακτηριστικών ενός ήρωα. Ούτε η κάπα, ούτε σούπερ δυνάμεις. Το μόνο που υπάρχει είναι εξαντλημένοι γιατροί και νοσηλευτές, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και απίστευτη κούραση στο πρόσωπο που κρύβεται κάτω από τη μάσκα που υποχρεωτικά φορούν, αναφέρει η δημοσιογράφος της El Pais.
«Όπως και στον πόλεμο έτσι κι εδώ δεν υπάρχουν ωράρια. Οι γιατροί κάνουν 24ωρη βάρδια και στη συνέχεια κάθονται δύο ημέρες για να ανακτήσουν δυνάμεις», λέει ο Άντονι Ρομάν, διευθυντής του τμήματος υγειονομικής περίθαλψης του νοσοκομείου.
«Τα μέτρα προφύλαξης είναι πολύ αυστηρά. Εγώ στο σπίτι μου, κοιμάμαι σε ένα δωμάτιο μόνος μου, εδώ και ένα μήνα. Δεν αγκαλιάζω τα παιδιά μου. Η απομόνωση μέσα στο ίδιο σου το σπίτι είναι σκληρό πράγμα. Στο νοσοκομείο υπάρχει μεγάλη πίεση, πολλή δουλειά και βλέπεις τους ασθενείς να είναι τόσο μόνοι» παραδέχεται ο Φερέρ.
Ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης
Η ψυχιατρική ομάδα του νοσοκομείου διαθέτει υπηρεσία συναισθηματικής υποστήριξης για τους επαγγελματίες αλλά και για τις οικογένειες των ασθενών.
Η επικεφαλής της νοσηλευτικής υπηρεσίας των μονάδων εντατικής θεραπείας, Πιλάρ Χιρόν, παραδέχεται ότι είναι δύσκολο να διαχειριστεί κανείς την κούραση. «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα νιώθω ότι δεν μπορώ άλλο, αλλά υπάρχει μια αίσθηση ότι είμαστε μέσα σε ένα σπήλαιο και δεν μπορούμε καν να δούμε την έξοδο. Είχαμε χάσει το κίνητρο του να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Όμως, τώρα, όλος ο κόσμος σιγά σιγά το ξαναβρίσκει», αναφέρει.
Ο χρόνος στη ΜΕΘ περνάει αργά. Οι ασθενείς περνούν, τουλάχιστον δύο ή τρεις εβδομάδες εκεί, μόνοι τους. «Ο ασθενής θα υποστεί καταστολή ή μυική παράλυση και θα χρειαστεί να συνδεθεί με αναπνευστήρα για μία ή δύο εβδομάδες. Στη συνέχεια θα πρέπει να μείνει για μερικές μέρες με τραχειοστομία μέχρι να ανακτήσει τη μυική του δύναμη και την ικανότητα να αναπνέει μόνος του, ώστε να περάσουμε στην απλή νοσηλεία», εξηγεί ο Φερέρ
Οι γιατροί έχουν αναπτύξει μία συσκευή για να ενημερώνουν τις οικογένειες των ασθενών καθημερινά και όταν ο ασθενής είναι ξύπνιος, οι νοσηλευτές προσπαθούν να επικοινωνήσουμε την οικογένεια μέσω βίντεοκλήσης. «Αν κάποιος ασθενής πεθάνει, αισθάνεσαι τη μοναξιά που ένιωθε ο ασθενής. Για αυτό προσπαθούμε να επικοινωνούν καθημερινά» λέει η Χιρόν.
