Κάμερες και μικρόφωνα τοποθετήθηκαν στον διάδρομο, έξω από τον θάλαμο, ενώ ασθενείς είχαν προμηθευτεί tablet. Ηταν ο βασικός εξοπλισμός για να πραγματοποιηθεί η συναυλία στην πτέρυγα απομόνωσης του νοσοκομείου Myongji, το οποίο βρίσκεται στην πολυπληθέστερη επαρχία της Νότιας Κορέας, Γκιόνγκι ή Γκιόνγκι-ντο, όπως είναι η δεύτερη ονομασία της. Εδώ, το τελευταίο διάστημα παλεύουν καθημερινά – όπως στα περισσότερα μέρη του πλανήτη – με την πανδημία του κορωνοϊού, νοσούντες και ιατρικό προσωπικό. Μια πράξη αλληλεγγύης ενίσχυσε όσους βρίσκονται σε αυτή τη σκληρή μάχη.
Ο βιολονίστας Won Hyung-Joon πήγε στην πτέρυγα απομόνωσης του νοσοκομείου για να προσφέρει τη θεραπευτική δύναμη της μουσικής.
O Won Hyung-Joon έπαιξε – φορώντας γάντια και μάσκα όπως απαιτούν τα μέτρα προστασίας – το «Ave Maria» του γάλλου συνθέτη Σαρλ Γκουνό – έργο που μελοποίησε ο γάλλος συνθέτης πάνω στην αρμονική σύνθεση από το πρώτο πρελούδιο «Καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο» του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ – και το «Salut d΄amour» του Εντουαρντ Ελγκαρ, με την ελπίδα όπως λέει «να παρηγορήσουμε και να δώσουμε μια νότα ανάτασης στους ασθενείς».
Σε αυτή τη μικρή παράστασή του ο Won Hyung-Joon είχε τη συνοδεία στο πιάνο της Lee So-Υoung, διευθύντριας του Κέντρου Τεχνών και Θεραπείας στο νοσοκομείο Myongji (ειδικότητα σαφώς άγνωστη για την ελληνική πραγματικότητα).
«Ετοιμάσαμε αυτή τη συναυλία με την ελπίδα να συνεισφέρουμε στη γρήγορη και πλήρη ανάκαμψη των ασθενών που νοσούν από τον Covid -19. Αλλά οι ευεργετικές ιδιότητες της μουσικής ελπίζουμε να αγγίξουν τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, αλλά και τις οικογένειες των ασθενών».
Ο Won Hyung-Joon έδωσε την πρώτη του σόλο παράσταση με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Σεούλ, το 1987, σε ηλικία δέκα ετών. Αρχίζει να κερδίζει τον ένα μουσικό διαγωνισμό μετά τον άλλον και να συνεργάζεται ως σολίστ με παγκοσμίου φήμης ορχήστρες. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1990, ο δραστήριος βιολονίστας εμφανίστηκε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) στην Ελβετία. Το φόρουμ γιόρταζε την επανένωση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας. Τότε ο Won Hyung-Joon εμπνεύστηκε τις δράσεις προσφοράς και αλληλεγγύης που θα μπορούσε να προσφέρει μέσα από την τέχνη του. Ο δρόμος για τον μουσικό ακτιβισμό είχε ανοίξει και αποφάσισε να συντονίσει όλες τις δυνάμεις για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.
Την 1η Μαρτίου είχε γράψει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την ευθύνη των μουσικών σε τόσο δύσκολους καιρούς.
Δυο μέρες αργότερα πρόσφερε μουσική από την όπερα του Ζιλ Μανσέ, «Θάις», προτρέποντας να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και άλλοι καλλιτέχνες, αλλά και όσοι «πιστεύουν στη δύναμη της μουσικής». Τη συναυλία εκτός από τους ασθενείς – ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν μέσα σε ένα δωμάτιο νοσηλείας μια μητέρα, το δύο μηνών μωρό της, και η γιαγιά του – και το προσωπικό του νοσοκομείου, μπορούσε να την παρακολουθήσει όποιος έμπαινε στο YouΤube.
Οπως δήλωσε ο Won, «διανύουμε μια εποχή που οι άνθρωποι διατηρούν απόσταση από τους άλλους. Οσοι εργάζονται στα νοσοκομεία μπαίνουν στην πρώτη γραμμή, κάνουν θυσίες και εργάζονται όλο το 24ωρο για να πολεμήσουν την πανδημία. Πιστεύω ότι η μουσική μπορεί να έχει τη δική της συμβολή σε αυτόν τον αγώνα και να προσφέρει θεραπεία στην ψυχή των ασθενών. Πρέπει να μείνουμε συναισθηματικά συνδεδεμένοι για να παραμείνουμε δυνατοί».
Βόρεια και Νότια Κορέα
Μια ακόμη σημαντική στιγμή μουσικού ακτιβισμού είναι η δημιουργία της ορχήστρας Lindebbaun Music, στην οποία ο Won Hyung-Joon είναι διευθυντής.
Πρόκειται για ένα μουσικό σύνολο το οποίο δημιουργήθηκε το 2009 με την ελπίδα να φέρει τη συμφιλίωση ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Κορέα. Πριν από δύο χρόνια ο βιολονίστας με τη συμβολή της ορχήστρας και των καλλιτεχνών από τις αντιπαλόμενες χώρες κατάφεραν να πραγματοποιήσουν στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη μια συναυλία.
Η συναυλία, η οποία έγινε στα 160 μίλια μήκους και 2,5 πλάτους κορεατικής αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης (DMZ), αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ της Catherine Kyungeun Lee. Σε αυτή τη στενή λωρίδα γης, όπου επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη η απειλή του πολέμου, η μουσική έδωσε ξανά την ελπίδα της ειρήνης. Η ακτιβίστρια σκηνοθέτις Catherine Kyungeun Lee αυτή την εποχή καταγράφει σκληρές προσωπικές ιστορίες στην Ανατολική Αφρική. Ο φακός της αποτυπώνει την ιστορία ενός παιδιού-στρατιώτη που κατάφερε να αριστεύσει στο Χάρβαρντ, ενός ακτιβιστή που φυλακίστηκε στο Νότιο Σουδάν.
