Η ώρα είναι 9.15 μ.μ. Βγαίνουμε με το ποδήλατο στην Πατησίων. Σχεδόν άδεια. Περνούν αυτοκίνητα αλλά αραιά και που. Έχει μετατραπεί ξαφνικά σ’ έναν… ποδηλατικό Παράδεισο. Αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι του Richard Hawley «Τonight the streets are ours».
Λίγο νωρίτερα ο φίλος και φωτογράφος Γιάννης Καλύβας είχε ρίξει μία ιδέα που μ’ ενθουσίασε. «Πάμε με το ποδήλατο να βγάλουμε την άδεια Αθήνα τη νύχτα; ». Πήραμε τα ποδήλατα και φύγαμε.
Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν ότι το να κάνεις ποδήλατο σε μερικούς από τους πιο πασίγνωστους δρόμους της Πρωτεύουσας θα ήταν μία τόσο απολαυστική εμπειρία.
Όχι, η Αθήνα δεν απέκτησε ξαφνικά ποδηλατόδρομους. Θα το ‘θελα βέβαια όπως συμβαίνει σε δεκάδες πόλεις του κόσμου αυτή την περίοδο. Αλλά ο κορωνοϊός και η καραντίνα έκαναν τις λεωφόρους της τόσο φιλόξενες για το πετάλι σαν να ήταν ποδηλατόδρομοι! Η αίσθηση άνεσης ασφάλειας και ξεγνοιασιάς μπορεί να συγκριθεί μόνο με το πετάλι στις ποδηλατουπόλεις της Κοπεγχάγης ή του Άμστερνταμ όπου το ποδήλατο είναι «βασιλιάς».
Οι «Ορθοπεταλιές» μέσα από ένα ποδηλατικό οδοιπορικό από τα Πατήσια έως το Κέντρο σας μεταφέρουν την εμπειρία και την ατμόσφαιρα του να ποδηλατείς νύχτα στην Αθήνα της καραντίνας.
Κατηφορίζουμε δύο ποδήλατα προς το Κέντρο, κρατάμε αποστάσεις, και τις καλύτερες στιγμές αυτής της διαδρομής αποτυπώνει με τον φακό του ο «κασκαντέρ» της φωτογραφίας Γιάννης Καλύβας που τραβάει φωτογραφίες ακόμη και εν κινήσει καθώς ποδηλατεί.
Κι αν η Πατησίων είναι σχεδόν άδεια, πώς είναι να ποδηλατείς εν μέσω Πανδημίας σε μικρότερους δρόμους;
Μετά την Πλ.Κολιάτσου , στρίβουμε δεξιά στη Σερίφου. Αυτοκίνητο κανένα. Μόνο παρκαρισμένα.
Πεταλάρουμε ακόμη πιο βαθιά στον λαβύρινθο των πανομοιότυπων πολυκατοικιών των Κ.Πατησίων και του Αγ.Νικολάου. Στην Αιλιανού, την Επιδάμνου, την Αγ.Παρασκευής και έπειτα στη Φυλής. Απόλυτη ησυχία. Και είναι μόλις είναι μόλις 9 και μισή.
Λίγοι κάτοικοι κάνουν τον περίπατό τους για σωματική άσκηση και περπατούν ακόμη και στη μέση του δρόμου, αφού ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούν.
Όλα κλειστά. Καφενεία, καφετέριες και βέβαια οι οίκοι ανοχής .
Μοναδική εξαίρεση τα μπακάλικα της Φυλής. Λίγο φως και μία νότα αισιοδοξίας σε ακόμη μία νύχτα καραντίνας. Παραμένουν ανοιχτά για να εξυπηρετούν για τα είδη πρώτη ανάγκης
Ποδηλατώ άνετα και χαλαρά. Χωρίς μαρσαρίσματα, κορναρίσματα – χωρίς αυτοκίνητα που σε άλλες περιπτώσεις θα κολλούσαν πίσω σου για να κάνεις στην άκρη .
Η μετακίνηση με ποδήλατο στην Αθήνα της καραντίνας είναι άνετη.
Και βέβαια όταν ποδηλατείς χωρίς άγχος καταφέρνεις και ξεχωρίζεις αρχιτεκτονικά αριστουργήματα. Μπορείς να εντοπίζεις λεπτομέρειες που σε άλλες περιπτώσεις θα προσπερνούσες.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εισόδους πολυκατοικίας στην Αθήνα, στην οδό Αριστοτέλους
Στην Αγίου Μελετίου που ενώνει μεγάλες λεωφόρους επίσης «νέκρα».
Στρίβουμε στην Αριστοτέλους. Συνήθως ήσυχη, τώρα εντελώς έρημη. Κανένα αυτοκίνητο. Μπορείς να δεις στο βάθος ως την Ομόνοια αφού τίποτα δεν σου κόβει τη θέα.
Ποδηλατώντας στην έρημη Αριστοτέλους
Αισθάνομαι μία ποδηλατική χαρμολύπη: Χαίρομαι από τη μία που μπορώ να ποδηλατώ χωρίς κανένα κίνδυνο αλλά από την άλλη, μου σφίγγεται η καρδιά να είναι όλα κλειστά.
Σπάνια εικόνα. Στην Αριστοτέλους μόνο ποδήλατα
Αλλά και στο τέρμα της Αριστοτέλους, στη συμβολή με τη Μάρνης, η κυκλοφορία είναι ελάχιστη.
