Η χώρα μας διεκδικεί άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία, με τα συν και τα πλην αυτών των πρωτοτυπιών: Την εναντίωση μερίδας του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού στην αξιολόγηση των επιδόσεων του διδακτικού δυναμικού της Ελλάδας.

Η εναντίωση αυτή, κατά βάσιν, είναι αψυχολόγητη και με ανεπαρκή επιχειρήματα. Πρώτον διότι, σχεδόν σε διεθνές επίπεδο, αυτές οι αξιολογήσεις ρυθμίζουν αποφασιστικά κάθε αναπτυξιακή προοπτική, σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων. Είτε γιατροί, είτε ερευνητές, είτε διδάσκοντες, είτε εργοδότες, είτε εργαζόμενοι είναι αυτοί. Σε όλες τις μορφές των πολιτευμάτων. Εκτός φυσικά από κάποια απάνθρωπα καθεστώτα…

Αξίζει όμως να εγκύψουμε στα «επιχειρήματα» των πολέμιων της αξιολόγησης. Συγκεκριμένα:

  • Ισχυρίζονται ότι παραβιάζονται με την αξιολόγηση, θεμελιώδεις ελευθερίες. Όπως το «αλάθητον» της προσωπικότητας και της δράσης του διδάσκοντος. Χωρίς βέβαια να αιτιολογείται το «αλάθητον», ακόμη και σε κραυγαλέα συμπτώματα λαθών και παραλείψεων του … «άσφαλτου», όπως έλεγε κάποτε η γνωστή συμπαθής αοιδός.
  • Στρατολογούν «ημέτερους» μαθητές και μαθήτριες σε κοινά συλλαλητήρια διδασκόντων και διδασκομένων με μοναδικό «αίτημα» την δια παντός κατάργηση της αξιολόγησης.

Όμως με τα παραπάνω «επιχειρήματα» των πολέμιων της αξιολόγησης επιβραβεύεται το αντιεκπαιδευτικό και σκοταδιστικό αξίωμα της «ήσσονος προσπάθειας». Δηλαδή με μηδενικό μόχθο να κατακτάς, με παρ’ αξίαν ανέλιξη και υψηλά αξιώματα.

Στο σημείο αυτό, κάποιες αιρετικές ομάδες της εκπαιδευτικής, όσο και της μαθητικής-φοιτητικής κοινότητας, σε αγαστή συνεργασία, όχι απλώς διαφωνούν με τους ενδο-επαγγελματικούς αντιπάλους τους ή αντίζηλους αλλά με εμπροσθοφυλακή κυρίως φοιτητές ή εξωφοιτητικά τους ομοιώματα, που επί πολλά χρόνια άλλοτε προπηλάκιζαν, άλλοτε ασχημονούσαν, εναντίον αξιόλογων υποψηφίων για το πρυτανικό αξίωμα καθηγητών και άλλοτε αράδειαζαν στο γραφείο του …αντίπαλου καθηγητή ή πρύτανη καλάθια με απορρίμματα της τουαλέτας (περίπτωση του πρώην πρύτανη του ΕΚΠΑ και νυν βουλευτή Θεόδωρου Φορτσάκη), ή και ξυλοφόρτωναν σημαντικές προσωπικότητες της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως ο καθηγητής της Παντείου και νυν βουλευτής Άγγελος Συρίγος.

Η απογείωση, όλης αυτής της αναισχυντίας και ψευδοεκπαιδευτικής βαρβαρότητας, ήταν το χτίσιμο της πόρτας των … αντιφρονούντων καθηγητών και πρυτάνεων με λάσπη και τούβλα!

Δεν χρειάζονται νομίζω άλλα διαπιστευτήρια για τους πρωταγωνιστές αυτού του μελανού παρελθόντος. Οι οποίοι, κακά τα ψέματα, φαίνεται να έχουν κληροδοτήσει αυτά τα χούγια, αυτές τις σκοταδιστικές διαστροφές τους, σε κάποιους επίδοξους κληρονόμους τους, που άλλοτε με κραυγές και άλλοτε με …ντροπαλές επιτηδεύσεις (συλλαλητήρια, συμμετοχή σε τηλεοπτικά πάνελ), με εικονοκλαστική μανία προσπαθούν να τσαλακώσουν κάθε αυταπόδεικτη αξιοκρατική περγαμηνή.

Ευτυχώς, που οι δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, εν ονόματι της λαϊκής κυριαρχίας έχουν, όχι απλώς περιθωριοποιήσει αλλά σχεδόν εκμηδενίσει το επί δεκαετίες «αλάθητο» και ατιμώρητο αυτής της σκοταδιστικής τυραννίας…

Αναμνήσεις

Και συνεχίζω το σημείωμά μου αυτό με τη σύντομη ιστόρηση μιας εφηβικής ανάμνησής μου από το μικτό γυμνάσιο της γενέτειράς μου, της Λιβαδειάς.

Εμβληματική φυσιογνωμία διδάσκοντος της δεκαετίας ’50 προς ’60, ο υπέροχος φιλόλογος και συγγραφέας Γιάννης Μιχαλέτος, με δύο ή τρία βιβλία του, αφιερωμένα στο έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη, αλλά και σειρά υποδειγματικών λογοτεχνικών δοκιμίων.

Μελετητής, αλλά και γοητευτικός ερευνητής της ελληνικής γλώσσας από τα ομηρικά έπη, τον Ησίοδο και τον Πίνδαρο μέχρι τον Κάλβο, το Σολωμό, τον Παλαμά και κυρίως τον Καβάφη.

Η διδασκαλία του, με οδηγό τα μαθητικά εγχειρίδια, επεκτεινόταν στους ευρύτερους χώρους του ιστορικού, λογοτεχνικού, ψυχολογικού και αισθητικού επιστητού. Με λίγα λόγια, ο Γιάννης Μιχαλέτος ήταν το ίνδαλμα δύο ή τριών μαθητικών γενεών της πατρίδας μου.

Την ίδια εκείνη εποχή, επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης στους νομούς Ευβοίας-Βοιωτίας ο Μπαντούνας. Αυστηρός αλλά και ακριβοδίκαιος.

Όλοι οι συμμαθητές και συμμαθήτριές μου θα θυμούνται την αξιολόγηση της διδασκαλίας του Μιχαλέτου από τον Μπαντούνα, στην έβδομη τότε τάξη του γυμνασίου. Το προς διδασκαλία μάθημα ήταν οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Διονυσίου Σολωμού και το «Νύχτα γιομάτη θάματα-νύχτα σπαρμένη μάγια».

Ο Μπαντούνας με βγαλμένο το καπέλο του, καθισμένος απέναντι από τον Μιχαλέτο, παρακολουθεί με ευλάβεια τον διδάσκοντα. Νεκρική σιωπή στο ακροατήριο, για αρκετή ώρα. Ο Μιχαλέτος είχε υπερπηδήσει κατά 80% τις λίγες αράδες του διδακτικού βιβλίου, επεκτεινόμενος στον μαθητή του Σολωμού τον Ιάκωβο Πολυλά, αλλά και σε βιβλιοκριτικά σημειώματα του Γιώργου Βαλέτα, του Γιάννη Κορδάτου, του Λίνου Πολίτη, ή του Αντρέα Καραντώνη.

Ήταν ώρα διαλείμματος. Το κουδούνι είχε χτυπήσει πριν από περίπου 20 λεπτά. Αλλά η διδασκαλία του Μιχαλέτου συνεχιζόταν με τη σιωπηρή συναίνεση του ίδιου του επιθεωρητή Μπαντούνα.

Στο τέλος αυτής της συνάντησης διδάσκοντος-διδασκομένων-επιθεωρητή, ο Μπαντούνας είπε περίπου τα εξής: «Συγχαρητήρια στον κύριο καθηγητή και τους πιστούς μαθητές του. Για μένα ήταν μια πολύ καλή εμπειρία για το τι σημαίνει ευρυμάθεια. Ας μη ξεχνούμε όμως και τα εγχειρίδια του Οργανισμού Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων»…

Το ένθετο αυτό σημείωμά μου με τις μαθητικές μου αναμνήσεις το αφιερώνω με αγάπη στις ΕΛΜΕ, στην ΟΛΜΕ και στην ΟΙΕΛΕ, τα βασικά συνδικαλιστικά όργανα της Μέσης Εκπαίδευσης.

Τελευταία Νέα