Ακόμη θυμάμαι – και την παραμικρή λεπτομέρεια όμως – από την πρώτη φορά που πήγα με ποδήλατο στη δουλειά. Μάρτιος 2010. Το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης. Μία Τετάρτη είχε προγραμματιστεί Πανελλαδική απεργία. Τα πάντα κλειστά. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς ακινητοποιημένα. Συγκεντρώσεις και πορείες στο Κέντρο.
«Πώς θα πάω αύριο στη δουλειά;» αναρωτιόμουν την προηγούμενη μέρα. Αν ξεκινούσα με το αυτοκίνητο θα χρειαζόμουν… ώρες κάνοντας τον γύρο της Αττικής για να διανύσω μία απόσταση μόλις 7.5 χλμ. Με ταξί; Άσε καλύτερα…». Και τότε: «τατάν, μα έχω το ποδήλατο» σκέφτηκα. Είχα μόλις πριν από έναν μήνα αγοράσει ένα «σπαστό» (αναδιπλούμενο) ποδήλατο. «Με το ποδήλατο. Ναι, θα δοκιμάσω να πάω όλη τη διαδρομή». Και τα κατάφερα. Πήγα με το ποδήλατο στη δουλειά!
Σε κάποια σημεία μπορεί να ζορίστηκα, σε άλλα ποδηλατούσα με άνεση – ναι είναι αυτό το εκπληκτικό αίσθημα ικανοποίησης που πρώτη φορά ένιωσα τότε, να είναι το Κέντρο κλειστό για τα αυτοκίνητα λόγω πορειών αλλά οι αστυνομικοί να σηκώνουν τις κορδέλες μόλις δουν ένα ποδήλατο – αλλά τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ότι κατάφερα να πάω με το ποδήλατο στη δουλειά. Γιατί βέβαια, δεν το κρύβω ποδήλατο είχα να κάνω από τα εφηβικά μου χρόνια και ο μεγάλος μου φόβος ήταν ότι μπορεί να τα… φτύσω.
Μπορείτε να ξεκινήσετε συνδυάζοντας το ποδήλατο και τα μέσα σταθερής τροχιάς.
Σιγά-σιγά ξεθάρρεψα. Άρχισα να πηγαίνω μία δυο φορές την εβδομάδα με το ποδήλατο στη δουλειά. Βοηθούσε και ο ηλεκτρικός (στο Μετρό το έβαζα διπλωμένο, διότι δεν επιτρεπόταν ακόμη η είσοδος ποδηλάτων).
Το ποδήλατο σταδιακά άρχισε να γίνεται το βασικό μέσο για τις μετακινήσεις μου στην πόλη. Με το ποδήλατο έκανα τα ψώνια μου. Με το ποδήλατο πήγαινα στις βόλτες μου. Εξοικονομούσα μηνιαίως δεκάδες ίσως και εκατοντάδες ευρώ από εισιτήρια, βενζίνη, ταξί.
Όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαινα ότι οι αντοχές μου βελτιώνονται. Έτσι, ξεκίνησα να πηγαίνω με το ποδήλατο στη δουλειά τρεις φορές την εβδομάδα. Και έπειτα τέσσερις. Μέχρι που έφτασε η στιγμή που πήγαινα παντού με το ποδήλατο. Σε συναντήσεις, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ. Στην Αθήνα του αυτοκινήτου σχεδόν όλοι τότε με κοίταζαν σαν ούφο. Αλλά κι εγώ αναρωτιόμουν «γιατί παραξενεύονται; Σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις προωθείται η μετακίνηση με ποδήλατο. Αν έκαναν το ίδιο δεν έσπαγαν το κεφαάλι τους μέχρι να βρουν να παρκάρουν. Θα εξοικονομούσαν χρήματα. Θα έκαναν δωρεάν άσκηση».
Ξεκινήστε σιγά σιγά να πάτε με ποδήλατο στη δουλειά
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Ξεκινάει για ακόμη μία χρονιά ο φιλικός διαγωνισμός «Με ποδήλατο στη δουλειά 2020» (18-31 Μαΐου, www.biketowork.gr) που διοργανώνει η ΠοδηλΑΤΤΙΚΗ Κοινότητα και είναι μία καλή ευκαιρία να δοκιμάσετε να αφήσετε για λίγο το αυτοκίνητο και να πάτε με ποδήλατο στη δουλειά.
Δεν χρειάζεται να ζοριστείτε. Άλλο βέβαια που πολύ σύντομα το ποδήλατό σας δεν θα θέλετε με τίποτα να το αποχωριστείτε. Κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, δεν τα καταφέραμε από τη μία στιγμή στην άλλη. Ειδικά σ’ αυτή την πόλη που δεν έχει σχεδόν καμία υποδομή για πετάλι.
Μπορείτε στην αρχή να πάτε μία δύο φορές με το ποδήλατο στη δουλειά. Γρήγορα όμως θα διαπιστώσετε πως είναι πολύ χρήσιμο και δεν είναι και τόσο δύσκολο. Δεν κοστίζει, η άσκηση θα βοηθήσει την υγεία σας. Και βέβαια θα κάνετε καλό και στην πόλη.
Μία καλή ιδέα είναι στο ξεκίνημα, να πάτε στη δουλειά σας συνδυάζοντας το ποδήλατο και τα μέσα μαζικής μεταφοράς (Μετρό, ηλεκτρικό). Να κάνετε δηλαδή ένα κομμάτι της διαδρομής με το ποδήλατο και ένα με τα μέσα σταθερής τροχιάς.
Δοκιμάστε το και δεν θα χάσετε. Υπάρχουν δυσκολίες. Το ξέρω. Υπάρχουν «ανηφόρες» (και κυριολεκτικά. Κι αυτό το ξέρω). Αλλά υπάρχουν και «κατηφόρες». Κρατήστε τα θετικά και… κάντε πετάλι!
Και τώρα που το συνειδητοποιώ συνολικά δέκα χρόνια και κάτι – αν προσθέσω και τα χρόνια που «όργωνα» με το κλασικό πράσινο ποδηλατάκι μου και έπειτα με το BMX χωματόδρομους και άσφαλτους στην παιδική μου ηλικία – ποδηλατώ ασταμάτητα. Δηλαδή περίπου το ¼ της ζωής μου είναι γεμάτο ποδήλατο. Και συνεχίζω.
