Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη χώρα μας είναι ότι πολλές φορές σκεφτόμαστε τα ζητήματα που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις υπό το πρίσμα μυθολογιών και ευσεβών πόθων που δεν μας επιτρέπουν να δούμε τα πράγματα ως έχουν. Γιατί μόνο ως μύθους και ευσεβείς πόθους μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ορισμένες πάγιες πεποιθήσεις που συναντά κανείς στη δημόσια σφαίρα.

Αναφέρομαι στην πεποίθηση ότι γενικά η «διεθνής κοινότητα» θεωρεί ότι έχουμε το διεθνές δίκαιο με το μέρος μας, ότι η «Δύση» και οι ΗΠΑ πλέον εμάς αντιμετωπίζουν ως την πιο «δυτική» χώρα στην περιοχή και όχι την Τουρκία, ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε με τις «τριμερείς» και τις «τετραμερείς» με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο ένα «μέτωπο» που θα «απομονώσει» την Τουρκία.

Οπως συμβαίνει πάντα με τις εσφαλμένες αντιλήψεις, και εδώ η αφετηρία είναι πλευρές της πραγματικότητας. Οντως υπήρξαν εντάσεις στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, όντως η Τουρκία διεκδικεί πιο αυτόνομο ρόλο και όντως η χώρα μας έχει αναβαθμίσει τη συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Μόνο που δεν είναι οι μόνες.

Την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία, το Ισραήλ θέλει να διατηρήσει ισορροπίες και βέβαια η Τουρκία δεν δείχνει να είναι ηττημένη από την εμπλοκή της Λιβύης. Γι’ αυτό και επαναφέρει διαρκώς και όλες τις διεκδικήσεις της στα ελληνοτουρκικά.

Η Τουρκία, έστω και με ταλαντεύσεις και τυχοδιωκτισμούς και παρά την οικονομική κρίση, δείχνει να έχει σχέδιο. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα δεν μπορούν δώσουν διέξοδο ούτε οι διάφορες πατριδοκάπηλες κραυγές όσων σχεδιάζουν από τον καναπέ τους «θερμά επεισόδια», ούτε όμως και η χάραξη πολιτικής με βάση τον ευσεβή πόθο ότι «όλοι θέλουν να μας στηρίξουν».

Και βέβαια να μην ξεχνάμε ότι η πραγματική ισχύς μιας χώρας δεν φαίνεται στα σύνορά της, αλλά στο εσωτερικό της: στην ικανότητά της να παράγει, να αναπτύσσεται και να έχει κοινωνική συνοχή.

Τελευταία Νέα