Είμαστε σε ένα μεταίχμιο. Η πανδημία και η οικονομική κρίση γκρεμίζουν προηγούμενες βεβαιότητες, υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις να πάρουν μέτρα που δεν θα μπορούσαν κάποτε να φανταστούν και οι άνθρωποι διαπιστώνουν τα πραγματικά όρια διαφόρων οικονομικών δογμάτων που προβλήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες ως αυταπόδεικτες αλήθειες. Το ερώτημα είναι εάν μέσα από όλη αυτή την αντιφατική περίοδο θα μπορέσει να αναδειχθεί μια πολιτική που να μπορεί να εκπροσωπήσει τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας και να της δώσει την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα.
Και αυτό είναι το ερώτημα για το τι σημαίνει προοδευτική πολιτική σήμερα, μια φράση που την ακούμε πάρα πολλές φορές αλλά πολύ περισσότερο ως πολιτική αισθητική («ιστορικότητα») παρά ως πραγματική στρατηγική και απτό πρόγραμμα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τα πολιτικά αφηγήματα της επόμενης μέρας – Οι φόβοι, οι προσδοκίες και οι αγωνίες
Αλλωστε, τα τελευταία χρόνια είδαμε αρκετές φορές κόμματα που υποτίθεται ότι είναι προοδευτικά να εφαρμόζουν τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές με τα συντηρητικά κόμματα. Στην Ελλάδα φτάσαμε μέχρι του σημείου το πιο αποτελεσματικό κόμμα στην εφαρμογή των μνημονίων να είναι τελικά ένα κόμμα προερχόμενο από τον ιστορικό κορμό της Αριστεράς. Γι’ αυτόν τον λόγο και χρειάζεται να πάμε από την ταυτότητα στην ουσία.
Και η συζήτηση επείγει, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον αποτυχημένο νεοφιλελευθερισμό και στην επικίνδυνη Ακροδεξιά.
Η προοδευτική πολιτική σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι αυτή που προσπαθεί να εκπροσωπήσει την εργασία ως τον βασικό παράγοντα που κρατά όρθια την κοινωνία, αρνούμενη να τη δει μόνο ως «εργατικό κόστος».
Είναι αυτή που θέλει την επιχειρηματικότητα ως προσπάθεια για διαρκή επένδυση, καινοτομία και τελικά συλλογική ευημερία και όχι στενά ατομικό πλουτισμό. Είναι αυτή που καταλαβαίνει ότι το ισχυρό αλλά αποτελεσματικό κράτος και η δημόσια επένδυση στην Παιδεία, στην Υγεία και στην τεχνολογία είναι ο τρόπος για να επενδύσουμε πραγματικά στο μέλλον. Είναι αυτή που βλέπει τη δημοκρατία όχι ως τυπική επικύρωση προειλημμένων αποφάσεων, αλλά ως ενεργή συμμετοχή και εμπιστοσύνη στη δυνατότητα των ανθρώπων να σκεφθούν, να διεκδικήσουν και να επινοήσουν το ίδιο τους το μέλλον.
