To τελευταίο «οχυρό» της πανδημίας πέφτει από Δευτέρα 15 Ιουνίου με το άνοιγμα του τουρισμού και το «περάστε κόσμε» που λέει και η Ελλάδα σε χιλιάδες… τολμηρούς επισκέπτες.

Πρόκειται επί της ουσίας για την άρση των τελευταίων μέτρων που επιβλήθηκαν εκείνα τα όμορφα πρωϊνά του Μαρτίου όταν ο κοροναϊός μας χτύπησε την πόρτα.

Αδιαμφισβήτητα η βαριά βιομηχανία της χώρας πρέπει να λειτουργήσει και να διασωθεί ό,τι μπορεί από μια χαμένη χρονιά. Η οικονομία έχει υποστεί τεράστια ζημιά, οπότε θα ήταν δύσκολο να παραμείνουμε εσαεί σε καραντίνα.

Το ίδιο ισχύει και για τα καταστήματα, κυρίως τα καφέ, τα μπαρ, τα εστιατόρια. Κάποτε έπρεπε να ανοίξουν, έπρεπε να γίνει restart στην οικονομική δραστηριότητα.

Όμως, οι κανόνες που είναι; Η υπεύθυνη συμπεριφορά που βρίσκεται; Το «μένουμε σπίτι», «μένουμε ασφαλείς», «προστατεύουμε τους γύρω μας», που έχουν πάει;

Η Ελλάδα ζει σα να μην πέρασε καμιά υγειονομική κρίση. Λες και ο κοροναϊός ήταν απλά ένας εφιάλτης, ξυπνήσαμε, πήραμε πρωϊνό, το ξεχάσαμε και συνεχίσαμε να ζούμε.

Και τι βλέπουμε καθημερινά, και λίγο πριν έρθουν χιλιάδες ξένοι, και μάλιστα χωρίς τον στοιχειώδη έλεγχο;

Ολη η Ελλάδα ένα… πάρτι

Εχουμε μια χώρα να «παρτάρει» χωρίς τέλος.

Φοιτητές κάνουν πάρτι μέσα στα Πανεπιστήμια χωρίς να τηρείται κανένα μέτρο.

Στα χωριά των μουσουλμάνων στη Θράκη πέρασαν το Ραμαζάνι όλοι μαζί και βλέπουμε ήδη τα αποτελέσματα με τα κρούσματα και τις τοπικές καραντίνες.

Στις χριστιανικές εκκλησίες το «δεν κολλάει ο ιός με τη μεταλαβιά» έχει γίνει ο νέος… ψαλμός και το κουταλάκι το… αγιασμένο περνά από το ένα στόμα στο άλλο.

Στη Μύκονο διοργανώνουν κρυφά πάρτι σε βίλες ή σε πολυτελή μπαρ της παραλίας όπου σπεύδουν δεκάδες να… πνίξουν τον πόνο της τρίμηνης καραντίνας, ανοίγοντας μια σαμπάνια των 20.000 ευρώ.

Σε κάθε γειτονιά της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων τα μπαράκια και οι καφετέριες είναι γεμάτα κι ο ένας πάνω στον άλλον.

Κάτι κακόμοιροι σερβιτόροι και μπάρμαν φοράνε επί 10 ώρες τη μάσκα, για τα μάτια του κόσμου, την ίδια στιγμή που τα τραπέζια είναι γεμάτα και δεν τηρείται καμιά απόσταση ασφαλείας.

Τα αντισηπτικά και τα γάντια έχουν μπει σιγά – σιγά στην άκρη κι αν κάνεις παρατήρηση μπορεί να σε πουν και γραφικό, αρρωστοφοβικό ή ψυχάκια.

Στους δρόμους η ίδια κατάσταση, τα αυτοκίνητα όχι 3 αλλά 13 άτομα χωράνε ενώ ιδιωτικά, στο σπίτι του ο καθένας διοργανώνει… soiree προσκαλώντας τον αδερφό, τον κουνιάδο, τον μπατζανάκη και καμιά 10αριά κουτσούβελα για να γιορτάσουν.

Γιορτάζουν γενέθλια που έχασαν, γιορτές που δεν έκαναν στην καραντίνα, γάμους που ακύρωσαν, το Πάσχα, την Πρωτομαγιά κι όλες τις ευκαιρίες που ψάχνει ο Ελληνας για να ψήσει την προβατίνα και να ρίξει και πέντε γυροβολιές ζεϊμπέκικο ή καλαματιανό.

Ακόμη και μέσα στα γήπεδα οι ποδοσφαιριστές πανηγυρίζουν τα γκολ αγκαλιασμένοι.

Για να μην πούμε για εκδηλώσεις στις οποίες παίρνουν μέρος και πολιτικοί, αλλά δεν τηρείται κανένα υγειονομικό πρωτόκολλο και ο κάθε υπουργός ή αρχηγός αγκαλιάζεται και φιλιέται με τους περαστικούς.

Εδώ γίνονται κάθε μέρα συγκεντρώσεις στην Αθήνα όπου χιλιάδες μαζί, αγκαλιασμένοι διαμαρτύρονται χωρίς μάσκες, αποστάσεις ή αντισηπτικά.

Ολα στα όρια του προκλητικού…

Σα να μην υπάρχει αύριο. Λες και ξυπνήσαμε από το λήθαργο της πανδημίας και είπαμε να τα ζήσουμε όλα μαζί.

Και κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας όταν σε μια επίφαση νομιμότητας πάμε σε… ντράιβ ιν σινεμά ή χαιρετάμε με τους αγκώνες. Πόσο αστείο όταν λίγο πριν έχουμε συνωστιστεί στη στάση του λεωφορείου ή σε κάποιο χώρο εργασίας μαζί με δεκάδες άλλους…

Φταίει το κράτος πάλι;

Και το κράτος τι να σου κάνει; Μπορούν να… διακτινιστούν παντού οι αστυνομικοί, να ελέγχουν και να βάζουν πρόστιμα;

Γίνεται να κλωνοποιηθεί ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς που κατάντησαν να είναι τα «σκιάχτρα» του κοροναϊού για να φοβάται ο κόσμος κάθε φορά που τους βλέπει;

Όταν όμως «σκάσει» ένα δεύτερο κύμα πανδημίας ποιος θα κατηγορηθεί; Αν σε μια εβδομάδα π.χ. στη Μύκονο γεμίσουμε με κρούσματα και το νησί μπει σε καραντίνα ποιος θα κατηγορηθεί;

Είναι σίγουρο ότι θα δείξουν όλοι το κράτος που δεν πήρε μέτρα. Το ίδιο κράτος που όταν επιβάλλει μέτρα σπεύδουμε να τα καταπατήσουμε γιατί… μπουχτίσαμε και είπαμε να το ρίξουμε έξω μετά την καραντίνα.

Μπάστα αδέρφια. Αν δεν είναι… παγκόσμια συνωμοσία ο κοροναϊός, αν δεν είναι σχέδιο του «Μπίλι του Πόρτα» ή του «Γιώργου του Σορού», όπως πιστεύουν ακόμη οι ψεκασμένοι, τότε η αρρώστια είναι εδώ και μας απειλεί.

Απειλεί κυρίως τους ηλικιωμένους, τους γονείς και τους παππούδες μας που ξαφνικά του ξεχάσαμε και θα τους θυμηθούμε μόνο όταν τους δούμε να ψυχορραγούν σε κάποιο κρεβάτι εντατικής.

Ξεχάσαμε όσα περάσαμε, όσα ζήσαμε, το φόβο, την ενοχή μην κολλήσουμε κάποιον, την ψυχολογική πίεση, ακόμη και την οικονομική καταστροφή που μας βρήκε.

Τα ξεχάσαμε όλα για ένα πάρτι στο μπαράκι, για ένα μπάνιο στην γεμάτη παραλία, για ένα γεύμα στο τιγκαρισμένο εστιατόριο, για μια βόλτα στο εμπορικό μαζί με άλλους 10 χιλιάδες.

Είπαμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Να μη μας πάρει από κάτω, να ξανακάνουμε σχέδια, να ξαναδούμε τους αγαπημένους και να ξανα-αγαπήσουμε τους ανθρώπους.

Αλλά με μέτρο βρε παιδιά. Δεν αξίζει μια νέα πανδημία και μερικές δεκάδες νεκροί για ένα πιάτο φαϊ και ουίσκι ον δε ροκς στην μπάρα. Δεν αξίζει να καταστρέψουμε ό,τι χτίσαμε τόσο καιρό.

Ειδικά τώρα που ανοίγουμε τα σύνορα και θα έρθουν χιλιάδες τουρίστες.

Ας ξαναθυμηθούμε την ατομική ευθύνη, δεν είναι κακό να ξαναγίνουμε αυτό που επί τρεις μήνες είμασταν. Δηλαδή υπεύθυνοι πολίτες. Και μην περιμένουμε το κράτος να έρθει να μας τραβήξει το αυτί.

Ας ξαναπάρουμε τις ζωές στα χέρια μας…