Η υπόθεση ενός δυσώδους παρακράτους που λειτουργούσε επί διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είναι πολύ σοβαρή.
Εφόσον τα στοιχεία είναι πραγματικά, εφόσον αποδειχθεί ότι κορυφαίοι υπουργοί, σε συνεργασία με πράκτορες, αστυνομικούς, δικαστές και ανθρώπους της νύχτας, είχαν στήσει έναν παρακρατικό μηχανισμό, τότε κάποιοι θα πρέπει να πάνε φυλακή.
Ακόμη κι αν τα μισά να είναι αληθινά, ακόμη κι αν οι συνομιλίες του Νίκου Παππά, οι παρακολουθήσεις, οι απειλές και τα «μαγαζιά» που έκαναν δουλειές κι έβγαζαν χρήμα, να έχουν ελάχιστη βάση, τότε κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν.
Όμως, ας δούμε και την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Ας δούμε πόσες φορές σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα, μια υπόθεση σαν κι αυτή έφτασε στο τέλος.
Πόσοι έχουν τιμωρηθεί, πόσες φορές ο ελληνικός λαός αισθάνθηκε δικαίωση, πόσες κατάλαβε ότι όντως υπάρχει κάθαρση στο πολιτικό σκηνικό.
Τι να πρωτοθυμηθούμε. Υπόθεση Κοσκωτά, εξοπλιστικά, διασπάθιση δημοσίου χρήματος, δομημένα ομόλογα, τηλεφωνικές υποκλοπές, Βατοπέδι, Novartis, ΚΕΕΛΠΝΟ, Πετσίτης, χρηματισμός πολιτικών από τον Σόρος κ.λπ.
Από το «βρόμικο ’89» ακούμε για κάθαρση και όλο στα ίδια καταλήγουμε. Κάθε κόμμα που έρχεται στην εξουσία κάνει τα ίδια και χειρότερα με το προηγούμενο.
Ευτελίζονται θεσμοί, προσβάλλονται προσωπικότητες, θίγονται υπολήψεις, κάποιοι βγάζουν πολύ χρήμα στην πλάτη της δημοκρατίας.
Η χώρα σε κίνδυνο
Και τώρα; Τώρα που η χώρα δεν έχει βγει καλά – καλά από μια πρωτοφανή υγειονομική κρίση.
Τώρα που φοβούμαστε ότι ένα δεύτερο κύμα πανδημίας θα μας τσακίσει.
Τώρα που μια οικονομική κρίση τεραστίων διαστάσεων βρίσκεται προ των πυλών και κανείς δεν ξέρει αν η Ελλάδα θα αντέξει.
Τώρα που τα κρίσιμα διακυβεύματα είναι αν η χώρα θα προχωρήσει σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις.
Αν θα προσφέρει ένα ικανοποιητικό επενδυτικό περιβάλλον για να πέσει χρήμα. Για να ανοίξουν δουλειές καλά αμειβόμενες, για να βελτιωθεί η ζωή των πολιτών
Τώρα που οι πολίτες επιμένουν να ζητούν κανονικότητα, απουσία τοξικότητας. Ζητούν να σταματήσουν οι άγονες αντιπαραθέσεις και τα πολιτικά παίγνια.
Τώρα, λοιπόν, η Ελλάδα ξαναμπαίνει σε βούρκο. Και είναι σίγουρο ότι η υπόθεση του παρακράτους θα γίνει καλοκαιρινό ανάγνωσμα, μπορεί και φθινοπωρινό.
Τα μέχρι πέρυσι θύματα, που κινδύνευαν να πάνε φυλακή, γίνονται θύτες και απειλούν τους άλλους με φυλακίσεις.
Ξανακούμε για χιλιοστή φορά για Σαμαρά, για Παπασταύρου, για Μαρέβα, για Παππά, για Μιωνή, για Παπαγγελόπουλο.
Ξανακούμε για μίζες, για βρόμικο χρήμα, για βαλίτσες, για νταραβέρια πολιτικών με επιχειρηματίες, για πρακτικές νονών και ανθρώπων της νύχτας.
Το μόνο που αλλάζει εδώ και μια 20ετία είναι οι κατήγοροι.
Όλα στο φως αλλά…
Όμως, η χώρα δεν έχει καιρό για χάσιμο. Κινδυνεύει σοβαρά από μύρια προβλήματα και δεν έχει χρόνο για νέους διχασμούς με παλιές υποθέσεις.
Αν υπάρχουν σκάνδαλα να πάνε στη Δικαιοσύνη. Όμως, δεν μπορεί μια ολόκληρη χώρα να «σέρνεται» ενώ θα έπρεπε να βγει μπροστά και να διεκδικήσει το μέλλον της.
Είναι αυτή η αίσθηση της ματαιότητας. Η απαισιοδοξία ότι και σε αυτή την περίπτωση το… θαύμα θα κρατήσει όσο χρειάζεται για να παίξουν κάποιοι πολιτικά κι επικοινωνιακά παιχνίδια.
Κι ότι η κάθαρση, το μαχαίρι στο κόκκαλο δεν θα φτάσει για άλλη μια φορά.
Κι αν κάποιοι πολιτικοί βολεύονται με αυτή τη θολούρα, με τις αλληλοκατηγορίες και το αλληλοφάγωμα για πολιτικούς σκοπούς, ο κόσμος σκέφτεται διαφορετικά.
Οι πολίτες και απογοητεύονται και αηδιάζουν με όσα ακούνε. Και στο τέλος «τσουβαλιάζουν» όλο το πολιτικό σύστημα.
Ετσι, λοιπόν, τα κόμματα βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους διότι ο κόσμος τους θεωρεί όλους ίδιους.
Κι αυτό είναι αποτέλεσμα της έλλειψης λογοδοσίας, της αίσθησης πως ό,τι κι αν γίνει οι πολιτικοί θα… τη βγάλουν καθαρή.
Πρόκειται για σοβαρή απειλή κατά της Δημοκρατίας και γι’ αυτό ξεπηδούν κατά καιρούς ακραίες φωνές ή μπαίνουν στη Βουλή ψεκασμένοι, ανυπόληπτοι, ημίτρελοι και πολιτικά νούμερα.
Ας το δουν, λοιπόν, τα κόμματα πιο σοβαρά. Αν θέλουν κάθαρση ας την κάνουν. Αν θέλουν απλά εξόντωση του πολιτικού αντιπάλου τότε θα έχουν προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες στην ελληνική Δημοκρατία.
