Ο Μιχάλης Ρακιντζής δεν χρειάζεται συστάσεις. Με πάνω από 30 χρόνια στο τραγούδι έχει αποδείξει ότι ξέρει να γράφει μεγάλες επιτυχίες, ξέρει να διαμορφώνει «μόδες» στη μουσική και κυρίως ξέρει να μεταμορφώνει τα τραγούδια του δίνοντας τους κάθε φορά άλλη πνοή, σημερινή αλλά και διαχρονική.
Με αφορμή τη συναυλία του στις 28 Ιουλίου στο Βεάκειο ο Μιχάλης Ρακιντζής με υποδέχθηκε στο σπίτι του και με θέα τη θάλασσα μιλήσαμε για την μουσική βιομηχανία του σήμερα, το νέο του τραγούδι, την καραντίνα αλλά και την τάση να παρουσιάζεται ως καλτ η μουσική των 80ς.
Πώς πέρασες το διάστημα της καραντίνα;
Εγώ βρίσκομαι σε μόνιμη καραντίνα. Το χρόνο μου σχεδόν όλο τον περνάω μέσα στο στούντιο. Δεν είμαι ο άνθρωπος του έξω, της καφετέριας και του κλαμπ. Δεν κατάλαβα και τίποτα. Ήσυχα ήταν. Βέβαια όλοι σκεφτόμαστε και τους ανθρώπους γύρω μας. Ο φόβος υπάρχει παντού κι υπάρχει ακόμα, άσχετα αν κάποιοι νομίζουν ότι έχει τελειώσει. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Θα μάθουμε να ζούμε με αυτό μέχρι να το ξεφορτωθούμε.
Ανυπομονείς για το live στο Βεάκειο;
Το τελευταίο live έγινε πριν από αρκετούς μήνες, τώρα ξεκινάμε δειλά δειλά με αρκετές ανησυχίες. Θα δοθεί μεγάλη προσοχή στην προσέλευση του κόσμου, πόσο αραιά θα κάθονται και όλα αυτά θα τα προσέξουμε πάρα πολύ. Έχουμε καιρό να παίξουμε και θέλουμε να ξεδώσουμε και εμείς και ο κόσμος σε μια πολύ καλοκαιρινή συναυλία σε ένα πολύ όμορφο χώρο, κοιτάζοντας τα φωτάκια της Αθήνας από μακριά και ακούγοντας παλιά αγαπημένα κομμάτια που θα μας θυμίζουν πράγματα και καταστάσεις.
Μίλησε μου για το καινούργιο σου τραγούδι
Κυκλοφόρησε το νέο μου single με τίτλο «Ο παλιός μου εαυτός». Αφορμή ήταν η σύγκριση που κάνουμε με τον εαυτό μας του σήμερα με αυτόν του χθες και γίνονται κάποιες εσωτερικές σκέψεις.
Ποιος κερδίζει;
Ότι είναι φορτωμένο με χρόνο είναι πολύ δύσκολο να το συγκρίνουμε μα κάτι σημερινό, όχι επειδή το παλιό είναι καλύτερο αλλά επειδή ριζώνει περισσότερο μέσα μας. Κάθε πράγμα που βγαίνει σήμερα πρέπει να αντέξει στο χρόνο για να αποδείξει και αυτό ότι είναι ισάξιο ή καλύτερο ή χειρότερο. Όλα αυτά τα κρίνει ο χρόνος. Όλων μας τα αγαπημένα τραγούδια είναι αυτά που έχουμε ζήσει τις καλύτερες μας καταστάσεις και αναφέρονται σε χρόνια πριν. Δύσκολος ανταγωνισμός αλλά και η πρόκληση για εμάς που γράφουμε ακόμα μεγαλύτερη.
Αδικούμε λίγο τις καινούργιες δουλειές;
Είμαστε λίγο άδικοι γιατί με την πρώτη φορά που ακούμε κάτι το συγκρίνουμε με κάτι που το ακούμε επί 30 χρόνια συνεχώς. Έχει γίνει βιωματικό πλέον αλλά νομίζω ότι η κατάσταση στη μουσική σήμερα είναι τέτοια που δεν νομίζω κάποιο τραγούδι να έχει διάρκεια πέραν του μήνα.
Τι φταίει για αυτό;
Φταίει ο τρόπος που ζούμε, τα βιώματα που έχουμε. Έχουμε μπλέξει σε κάποια γρανάζια όπου η αγάπη και οι σχέσεις έχουν απομακρυνθεί από τις πρώτες μας προτεραιότητες. Αυτό περιγράφω και στο καινούργιο μου κομμάτι, και αυτά τα ακούσματα που υπάρχουν διαμορφώνουν και τον χαρακτήρα μας. Πιστεύω ότι η βία που υπάρχει στη νεολαία οφείλεται και στην μουσική που ακούει. Η μουσική πλάθει χαρακτήρες.
Είναι περισσότερο σκληρά τα ακούσματα που έχουμε σήμερα;
Δεν είναι το θέμα αν είναι σκληρά τα ακούσματα. Και η παλιά ροκ σκληρή ήταν αλλά είχε θετικά ακούσματα. Μπορεί να ακούς heavy metal και να ακούς κάτι πολύ θετικό και να σου δίνει θετική ενέργεια. Ενώ μπορείς να ακούς κάτι πολύ χαλαρό σήμερα και να σου δίνει πολύ αρνητική ενέργεια. Πιστεύω ακράδαντα ότι η μουσική επηρεάζει την ψυχολογία του κόσμου.
Δεν βγαίνουν πια καλά τραγούδια;
Πρέπει να δεχτώ ότι και σήμερα και σε όλες τις εποχές βγαίνουν καλά κομμάτια. Μιλάω για την παγκόσμια σκηνή, εγώ ακούω κυρίως ξένη μουσική. Η ανάγκη της μουσικής βιομηχανίας για ποσότητα υπερισχύει κάτι πολύ πρόσκαιρο. Κάτι που έχει εύκολο ρυθμό και φθηνούς στίχους.
Πώς μπορεί ένας καλλιτέχνες να το αποφύγει αυτό;
Ο κάθε καλλιτέχνης βγάζει αυτό που έχει μέσα του. Σίγουρα επηρεάζεται από το περιβάλλον του αλλά εδώ χρειάζεται και μια εγκράτεια και μια επιλογή. Αν θέλεις να πας αμέσως στο εύκολο εμπορικό τότε ξεχνάς τον εαυτό σου και κοιτάζεις πώς θα μπλεχτείς πιο εμπορικά στο χώρο.
Εσύ όμως δεν έχεις πια τέτοια διλήμματα
Δεν είχα τέτοια διλήμματα από τότε που ξεκίνησα. Έκανα του κεφαλιού μου. (γέλια) Έκανα αυτό που πραγματικά αισθανόμουν. Δεν με ένοιαζε τι ήταν της μόδας και τι ακουγόταν την κάθε εποχή. Με ένοιαζε όμως να πηγαίνω τη μουσική μπροστά. Και να είμαι πάνω σε τελευταία ακούσματα. Αλλά αυτά έχουν να κάνουν με τον ήχο και την τεχνολογία και όχι με σύνθεση.
Πιστεύω πάντα στην εξέλιξη της μουσικής. Σημασία έχει αυτές τις καινούργιες τεχνολογίες πώς ο καθένας τις χρησιμοποιεί. Θα δεις διαφημίσεις που προτρέπουν νέους μουσικούς να γράψουν κομμάτια με έτοιμα εργαλεία χωρίς να ξέρουν μουσική. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι, εξαρτάται τι θα διαλέξει ο καθένας.
Είσαι από αυτούς που νοσταλγούν το παρελθόν;
Καθόλου. Με ενδιαφέρει πολύ το σήμερα. Θέλω να οραματίζομαι το αύριο. Θεωρώ ότι κάτι που μας λείπει πολύ σε αυτή τη χώρα είναι το όραμα και δεν μιλάω μόνο για τη μουσική. Μιλάω πολιτικά και για τη θέση που είναι ο καθένας.
Να οραματιστούμε για το πώς μπορούν να είναι αύριο τα πράγματα και όχι να είμαστε γαντζωμένοι στην παράδοση. Μια παράδοση που πρέπει να την ξέρουμε αλλά σαν μουσειακό χαρακτήρα. Να ξεγαντζωθούμε λίγο από την παράδοση και να δούμε τι θα παραδώσουμε εμείς παρακάτω. Για να αλλάξουν τα πράγματα δεν αρκεί το όραμα του ενός ανθρώπου. Ας έχει ο καθένας ένα όραμα για τον εαυτό του, να καλυτερέψει τον κόσμο και τότε θα δούμε και συνολικά να αλλάξει κάτι.
Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι είμαστε πολιτισμένοι αλλά δεν έχουμε κάνει τίποτα για τον πολιτισμό. Ότι πολιτιστικό στοιχείο κουβαλάμε μας το έχουν δώσει κάποιοι που δούλεψαν πολύ για αυτό. Το κινητό δεν με κάνει πολιτισμένο γιατί εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Κάποια άλλα μυαλά δούλεψαν και έκαναν αυτή την τεχνολογική επανάσταση. Ένα πολύ πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού δουλεύει για να λέμε εμείς οι υπόλοιποι ότι ζούμε σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, εμείς όμως οι ίδιοι δεν συμβάλουμε καθόλου.
Να δούμε ότι οι άνθρωποι τότε, συγκρίνοντας τους με τους σημερινούς, δεν χρειαζόντουσαν από πουθενά βοήθεια. Αυτοί προστάτευαν την υπόλοιπη Ευρώπη από τους εισβολείς από την Ανατολή, ενώ εμείς λέμε ‘Μαμά μαμά, με χτύπησε το αγοράκι από δίπλα ελάτε να με βοηθήσετε’. Να βλέπουμε τι έκαναν οι παλιοί και να τους μοιάσουμε έστω λίγο.
Είναι ντροπή να ακούμε σήμερα: ‘μα αν γίνει κάτι θα είμαστε μόνοι μας;’. Ναι μόνοι μας. Η φυλή μας λέει ότι πρέπει να είμαστε μόνοι μας και προστατεύουμε εμείς τους άλλους. Εγώ σαν Έλληνας αυτό πιστεύω.
Έχεις το άγχος της συχνής παρουσίας στη μουσική;
Δεν έχω καθόλου άγχος. Δουλεύω συνέχεια με τη μουσική, πειραματίζομαι σε πολύ καινούργια πράγματα, είτε αυτά έχουν πρόσφορο έδαφος είτε θέλουν πολύ δουλειά ακόμα. Έχω την πολυτέλεια, όπως και όλοι πλέον, ότι ώρα θέλω να παρουσιάσω μια καινούργια δουλειά. Δεν με κυνηγάει κάτι ίσως επειδή έχω πολλά χρονιά στη δουλειά.
Το κοινό σε ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια. Πώς το βιώνεις αυτό;
Όταν κάποιες γενιές έχουν μεγαλώσει με κάποια βιώματα που συνδέονται με τα δικά σου, είναι λογικό. Συμβαίνει και με πιο παλιούς από εμένα. Το ευχάριστο ΄είναι ότι η μουσική αυτή μεταφέρεται και στις επόμενες γενιές. Δεν έχουμε ένα γερασμένο κοινό, πάντα είναι ανανεωμένος ο κόσμος και αυτό σου δίνει μια ώθηση να κάνεις καινούργια πράγματα. Έπρεπε να είναι χρέος όλων των καλλιτεχνών να κάνουν καινούργιες προτάσεις και ας μην είναι πάντα πετυχημένες.
Εγώ τα τελευταία δέκα χρόνια όταν κάνω μια συναυλία ο κόσμος που έρχεται δεν ξέρει τι θα ακούσει. Προειδοποιώ βέβαια ότι είναι ένα κονσεπτ τζαζ, ή ροκ. Αλλά θέλω να παρουσιάζω τα κομμάτια μου σε διαφορετικές μορφές χωρίς να χάνουν ποτέ την αυθεντικότητά τους. Θα βαριόμουν απίστευτα να τα παίζω όπως πριν από 25 χρόνια. Στη συναυλία που θα κάνω τώρα θα πω το πρώτο μου κομμάτι, το «Μωρό μου φάλτσο» με έναν τελείως καινούργιο τρόπο. Αν αξίζει το κοινό σαν να βγήκε σήμερα αυτό είναι μεγάλη επιτυχία για εμένα.
Υπάρχουν πολλοί που φοβούνται τις αλλαγές
Έχει μια σιγουριά το να είσαι στις ράγες του τρένου και να πήγαινες στα σίγουρα. Εγώ μπαίνοντας στη μουσική δεν ήθελα να κερδίσω ή να χάσω κάτι από αυτό. Δεν το είδα ποτέ σαν επάγγελμα αλλά σαν χόμπι.
Θα μπορούσες να κάνεις και άλλα πράγματα;
Θα μπορούσα να κάνω πολλά άλλα πράγματα αλλά πάλι θα υπήρχε στη ζωή μου η μουσική.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική
Άρχισα να ασχολούμαι από μόνος μου. Πήγαινα σε κάποια σπίτια ή και στο σπίτι μας που είχαμε ένα πιάνο και δεν ξεκόλλαγα από εκεί. Ξεκίνησα με πιάνο, μετά ο πατέρας μου πήρε την πρώτη κιθάρα, μετά ενισχυτές και πάει λέγοντας. Είχα αρκετή στήριξη από την οικογένεια μου δεν μου στέρησαν κάτι. Το μόνο που με υποχρέωσαν ήταν να μην αφήσω σχολεία, σπουδές κτλ.
Τελείωσες τις σπουδές σου όμως.
Τελείωσα αλλά ξέρεις ο χρόνος τελικά είναι χρήσιμος και αν είσαι μέσα σου σίγουρος τι θέλεις να ακολουθήσεις δεν χρειάζεται να χάνεις τα χρόνια σου σε ένα Πολυτεχνείο, όταν από την αρχή ξέρεις ότι δεν θέλεις να μυρίζεις λάδια και βαλβολίνες.
Πάντα δεν μένει όμως ένα κέρδος από τις σπουδές;
Μπορώ να λύσω και να δέσω μια μηχανή σε μια μέρα αν αυτό εννοείς! (γέλια)
Ποια είναι η γνώμη σου για όλη αυτή την τάση που παρουσιάζει ως καλτ τη μουσική των 80s και των 90s;
Έχω διαχωρίσει τον εαυτό μου από όλο αυτό και για αυτό δεν συμμετέχω και σε αυτά τα γκρουπ που γίνονται. Γιατί διαφέρει πολύ η νοοτροπία. Ο τρόπος που παρουσιάζεται νομίζω ότι μειώνει πολύ την επιτυχία εκείνης της εποχής η οποία έπεσε πολύ γρήγορα. Σέβομαι και τη μουσική που έκανα και τον εαυτό μου και δεν θέλω να το ευτελίζω.
Εγώ ποτέ δεν έκανα ποτέ συνεργασίες άνευ λόγου. Μόνο όταν εγώ έκανα ένα δίσκο σε κάποιο καλλιτέχνη. Δεν θέλω να βλέπω τοπικιστικά τη μουσική. Στα 80ς ακούγαμε κυρίως ξένη μουσική. Τη δεκαετία του ’90 ξεπήδησε η ελληνική μουσική αλλά ο καθένας από διαφορετικό πρίσμα. Γρήγορα έγινε ένας αχταρμάς με καλλιτέχνες που μπήκαν σε λαϊκομάγαζα. Εγώ το βλέπω καθαρά μουσικά. Κάποιοι άλλοι θέλουν να παρουσιάζουν τη μουσική τους λίγο με φρου φρου και αρώματα. Εμένα δεν με αφορά.
