Το είχαμε πει εξαρχής.
Με τον κοροναϊό δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα.
Γιατί δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με μια νόσο που μεταδίδεται όπως το κοινό κρυολόγημα, στην οποία δεν έχουμε ανοσία και η οποία σε μεγάλο ποσοστό έχει ήπια ή ασυμπτωματικά κρούσματα, αλλά για τους ευπαθείς είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Ξέραμε επίσης πολύ καλά ότι το λοκντάουν ήταν προσωρινή λύση.
Δεν μπορείς να «παγώσεις» την κοινωνική και οικονομική ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί από να σημείο και μετά το κοινωνικό κόστος (που είναι και κόστος σε ζωές) είναι τεράστιο.
Όλη η σημασία του λοκντάουν ήταν να κερδίσουμε χρόνο και να προετοιμαστούμε.
Δηλαδή, να ενισχύσουμε το σύστημα υγείας, να προστατεύσουμε τους ευπαθείς και να σκεφτούμε πώς θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς η πανδημία να διαλύει τον κοινωνικό ιστό.
Σημαίνει αυτό ότι τώρα συνεχίζουμε σαν κανονικά;
Όχι, δεν είναι εποχή για ανευθυνότητες.
Πρέπει να προσαρμοστούμε στη νέα συνθήκη.
Να βρούμε νέους τρόπους να οργανώνουμε τη ζωή μας.
Μερικοί από αυτούς είναι απλοί.
Όπως το να φοράμε μάσκα.
Ξέρουμε ότι προσφέρει προστασία.
Ξέρουμε ακόμη ότι επιτρέπει να κάνουμε διάφορα πράγματα με σχετική ασφάλεια: να πάμε στη δουλειά μας με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να πάμε σε ένα κατάστημα, να απευθυνθούμε σε μια υπηρεσία.
Είναι άβολη;
Ίσως, αλλά είναι προτιμότερη και από τον πανικό και από το να βρεθούμε κλεισμένοι στα σπίτια μας υποχρεωτικά.
Όμως, εγώ δεν θέλω τόσο να υπερασπιστώ τη μάσκα.
Κυρίως θέλω να υπερασπιστώ αυτό που σηματοδοτεί.
Τη σύνεση μαζί με την ψυχραιμία.
Την επίγνωση αλλά και την άρνηση να διαλύσουμε τη ζωή μας.
Την προστασία αλλά και την επιμονή να συνεχίσουμε να ζούμε.
Πάνω από όλα σηματοδοτεί μια διπλή άρνηση: άρνηση να υποταχτούμε στον φόβο, αλλά και άρνηση να φερθούμε λες και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος.
Για να νικήσουμε την πανδημία, πρέπει να τη λάβουμε σοβαρά υπόψη μας.
Και να μην ξεχνάμε τη μασκούλα μας.
