Είναι η διαδρομή από την πρώτη αγάπη έως την τελευταία. Κάθε σταθμός και διαφορετική σχέση, κάθε επεισόδιο κι ένα χαρακτηριστικό που τελικώς διαμορφώνει την προσωπικότητα του ανθρώπου στον δρόμο για τον ένα και μοναδικό έρωτα. Η ρομαντική σειρά ανθολογίας «Love life», που υπογράφει ο Σαμ Μπόιντ, είναι η πρώτη παραγωγή ενηλίκων της νέας πλατφόρμας του ΗΒΟ που βγήκε στον αέρα του Διαδικτύου τον περασμένο Μάιο. Στην Ελλάδα οι τηλεθεατές μέσω της Cosmote TV έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τον πρώτο κύκλο επεισοδίων με πρωταγωνίστρια την Αννα Κέντρικ. Εκείνη υποδύεται την Ντάρμπι, μια κοπέλα που ζει στη Νέα Υόρκη και αναζητεί την αγάπη σε καθένα από τα 10 επεισόδια με μια διαφορετική γνωριμία. Στο καστ συμμετέχουν επίσης οι Ζόε Τσάο, Σκουτ Μακ Νίρι, Πίτερ Βακ και Σάσα Κομπέρ. Εν μέσω της προετοιμασίας του δεύτερου κύκλου πλέον της σειράς, το «ΝΣυν» μίλησε αποκλειστικά με τον εκτελεστικό παραγωγό της Πολ Φέιγκ.
Τα ραντεβού της ηρωίδας φαίνονται αρκετά ρεαλιστικά. Βασίζονται σε αληθινές εμπειρίες των δημιουργών;
Ναι. Ο Σαμ Μπόιντ έγραψε το πρώτο επεισόδιο και στη συνέχεια προστέθηκε στην ομάδα η Μπρίτζετ Μπεντάρντ κι άλλοι σεναριογράφοι κι όλοι συνεισέφεραν με ιστορίες από τις ζωές τους. Ακόμα και η Αννα Κέντρικ, στην οποία όταν μίλησα για το πρότζεκτ ήθελε πολύ να το κάνει. Και ήθελε να ασχοληθεί και δημιουργικά γιατί είχε πολλές ιδέες με όσα είχε περάσει εκείνη ή κάποιοι από τους φίλους της. Γι’ αυτό νομίζω ότι η σειρά μοιάζει τόσο ειλικρινής γιατί προέρχεται από τις αληθινές ιστορίες ζωής των ανθρώπων της.
Η σειρά μού θύμισε λίγο το «Sex and the city», ίσως λόγω της Νέας Υόρκης, των φίλων και των ερωτικών περιπετειών. Βρίσκετε κι εσείς κάποια ομοιότητα;
Οταν πρωτοκυκλοφόρησε, πολλοί κριτικοί έγραψαν ότι προσπαθούσαμε να γίνουμε «Sex and the city». Το γεγονός ότι η σειρά είναι για ανθρώπους που βγαίνουν ραντεβού στη Νέα Υόρκη σε κάνει να το σκεφτείς. Αλλά εμείς δεν πήγαμε προς τα εκεί. Η σειρά μας είναι περισσότερο δραματική και ρομαντική κι έχουμε πολλά κωμικά στοιχεία. Δεν θέλαμε να κάνουμε μια πιο «φανταχτερή» σειρά, όπως είχε την τάση να γίνει το «Sex and the city». Αλλά μία με νέους 20 και κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο και να είμαστε ρεαλιστές ως προς τα χρήματα που είχαν, τη ζωή που ζούσαν και την κίνηση που έχουν δίπλα τους. Με όποιον τρόπο κι αν τη συγκρίνουν με το «Sex and the city» είναι τιμή μας γιατί ήταν μια σπουδαία σειρά.
Μια και η σειρά προσπαθεί να έχει ένα χαρούμενο τέλος, εσείς πιστεύετε σε αυτό;
Ναι, και είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Πριν από λίγο καιρό γιόρτασα την 25η επέτειο του γάμου μου. Είμαι μοναχοπαίδι και οι γονείς μου ήταν παντρεμένοι μια ολόκληρη ζωή και είχαν έναν ευτυχισμένο γάμο. Νομίζω ότι χρειάζεται πολλή δουλειά και πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου σχετικά με το ποιον διαλέγεις και όταν είσαι σε σχέση πρέπει να παλεύεις γι’ αυτήν. Χρειάζεται και πολλή επικοινωνία μεταξύ των δύο. Πρέπει να ζήσεις μαζί με τον άλλον για να ανακαλύψεις αν μπορείς να τα βρεις μαζί του.
Πιστεύετε επίσης και στη μία πραγματική αγάπη που διαρκεί για πάντα;
Ναι, γιατί πιστεύω στην ευθύνη που έχεις να κάνεις τον άλλον χαρούμενο. Και οι δύο θυσιάζονται με έναν τρόπο για να είναι μαζί κι επομένως αυτό πρέπει να το τιμήσεις. Κι αυτός ο δεσμός γίνεται όλο και πιο δυνατός όταν είσαι μαζί με τον άλλον. Θα έπρεπε τουλάχιστον. Πιστεύω ότι υπάρχει μόνο μία αδερφή ψυχή; Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Υπάρχουν νομίζω πολλαπλές. Αλλά και η μία που αποφασίζεις να ζήσεις μαζί της και είσαι υπεύθυνος γι’ αυτήν κι εκείνη για σένα.
Ως παραγωγός βλέπετε κάποια αλλαγή στο τηλεοπτικό τοπίο τα τελευταία χρόνια; Οι σειρές γίνονται όλο και πιο μεγάλες και, για παράδειγμα, κάποιες σαν το «Game of thrones» μοιάζουν σχεδόν με κινηματογραφικές παραγωγές.
Υπάρχουν κάποιες πολύ ακριβές παραγωγές, αλλά αυτές δεν είναι ο κανόνας. Η τηλεόραση σίγουρα αλλάζει προς το καλύτερο εξαιτίας του streaming και της δυνατότητας να λες μια ιστορία σε συνέχεια. Στην τηλεόραση το κάθε επεισόδιο έπρεπε να είναι κάπως σαν αυτοτελές, δεν ήσουν υποχρεωμένος να δεις το επεισόδιο της επόμενης εβδομάδας ή της προηγούμενης. Αυτό που μου αρέσει τώρα στην τηλεόραση είναι ότι οι σειρές είναι σαν μεγάλες ταινίες. Και η οθόνη σαν κινηματογραφική αίθουσα που λες ότι αν δεν είδες το επεισόδιο της προηγούμενης εβδομάδας, μπορείς να το δεις αυτή την εβδομάδα. Με το streaming είναι όλα εκεί και οι άνθρωποι μπορούν απλά να βάλουν το επεισόδιο και να πάρουν τον χρόνο τους να το δουν τις επόμενες ημέρες και να είναι σε θέση να ακολουθήσουν την ιστορία χωρίς να ανησυχούν. Στη συνδρομητική τηλεόραση έπρεπε επίσης να υπάρχει ένας πιλότος ώστε όποιος βλέπει τη σειρά κάθε εβδομάδα να έρχεται και να παίρνει μια ιδέα τι είχε γίνει πριν. Αυτό αφαιρεί χρόνο από την εξέλιξη της ιστορίας γιατί δεν έχεις στη διάθεσή σου όσο χρειάζεσαι για να πηγαίνεις μπρος-πίσω κάθε φορά.
Νομίζετε ότι το μέλλον της τηλεόρασης βρίσκεται στο streaming;
Nαι. Νομίζω ότι πάντα θα υπάρχουν τα μεγάλα δίκτυα, αλλά θα πάνε όλα προς το μοντέλο του streaming. Αλλωστε έχουν πλέον υπηρεσίες streaming ώστε αν δεν πρόλαβε το κοινό να δει κάτι, να το βλέπει μόλις βγει στις πλατφόρμες. Είναι το ίδιο που συνέβαινε πριν από λίγα χρόνια με το DVD. Τώρα βέβαια είναι καλύτερα γιατί πόσες φορές στη ζωή μας δεν βλέπαμε το πρώτο επεισόδιο και δεν ξέραμε αν μας αρέσει και συζητώντας με άλλους μας έλεγαν ότι έπρεπε να δούμε τα πέντε πρώτα επεισόδια πριν γίνει μετά καλό. Τώρα με το streaming που βγαίνουν όλα τα επεισόδια μαζί, είναι ένας καλύτερος τρόπος να ανακαλύπτεις αν μια σειρά είναι καλή γιατί παίρνει στο κοινό κάποιο διάστημα για να εμβαθύνει στους χαρακτήρες και τη σειρά. Είναι πολύ δύσκολο να δεις το πρώτο επεισόδιο και να πεις ότι πρέπει να το βλέπω κάθε εβδομάδα γιατί μου αρέσουν οι χαρακτήρες. Στο streaming βλέπεις το πρώτο και πριν σκεφτείς αν σου αρέσει έρχεται το επόμενο κι ακόμα κι αν είναι καλό αυτό που βλέπεις, κολλάς τελικά.
