Είχε δέσει κι είχε βγάλει ήδη μια φορά τη γραβάτα. Είχε ανεβεί στο σκάφος και είχε απομακρύνει από το καράβι τον «συγκυβερνήτη». Είχε διανείμει τη Συμφωνία των Πρεσπών σαν φέιγ βολάν μονοθεματικής κυβέρνησης, που επιτέλους τα κατάφερε προς το τέλος της τετραετίας της. Σ’ εκείνο το σημείο ο ηγέτης ήταν έτοιμος για το μεγάλο άλμα προς τα μπρος. Με το σεπτό σώμα του ηθικού πλεονεκτήματος ανά χείρας θα καλούσε το γενικό σάλπισμα προς τη σοσιαλδημοκρατία. Το αφήγημα για τη ριζοσπαστική Αριστερά ίσως και να είχε κουράσει, οπότε επιβαλλόταν η αλλαγή πλεύσης. Είχαν ήδη κάνει την ανάγκη φιλοτιμία στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, κέρδισαν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία, δεν «γνώριζαν επαρκώς τους συσχετισμούς μέσα στην Ευρώπη» και άλλα ετοιμοφόρετα τσιτάτα που στέλνουν τους αναγνώστες μία ώρα νωρίτερα στο δωμάτιο πανικού. Κι ύστερα, κι ύστερα; Υστερα θα ερχόταν η στροφή προς τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Κάποιοι το λένε Κέντρο, αλλά στα δικά τους μέρη ξορκίζουν τέτοιες λέξεις διά τον φόβο των αριστεριστών. Η μάχη στα κεντρώα αλώνια θα δινόταν με τις συμμαχίες που υποδεικνύει – να δεις πώς το λένε; – η «προσαρμογή στους νέους σκοπούς». Την καινούργια σταυροφορία ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας με σειρά εμφανίσεως μία μεταγραφή από το Ποτάμι – ο Σπύρος Δανέλλης -, μία από τη ΔΗΜΑΡ – ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος – και οι παλιές δόξες του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Ραγκούσης, Νίκος Μπίστης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Στέφανος Τζουμάκας, Λούκα Κατσέλη.
Στο άκουσμα των ονομάτων το Κέντρο κλονίστηκε. Γι’ αυτό και ανέλαβαν να σώσουν την τιμή των όπλων οι Ενωμένοι Γεφυροποιοί: καθηγητές και καθηγήτριες που ορκίζονταν ακόμη στο μεταφυσικό πλεονέκτημα, την ποιότητα της Ιστορίας, την «εντιμότητα» και την «αλληλεγγύη». Και επειδή, ως γνωστόν, ένας είναι ο εχθρός, ο νεοφιλελευθερισμός, η δοσολογία απαιτούσε πρωί – μεσημέρι – βράδυ την επίκληση των ιερών προγόνων, λίγη μαγική σκέψη και τις πολύτιμες γενικές που απαντούν σε πλείστους όσους θούριους της Μεταπολίτευσης: «Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία δεν θα είναι κόμμα ιδεολογικής ενότητας, προσκολλημένο σε μία μόνο αριστερή παράδοση. Η Αριστερά της εποχής μας θα συγκροτηθεί εν κινήσει πάνω στο έδαφος που δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές αριστερών και προοδευτικών πολιτών για να συνθέσει τις πολύτιμες παραδόσεις της πληθυντικής Αριστεράς – κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής, ανανεωτικής, ριζοσπαστικής, φεμινιστικής και οικολογικής – με τα σύγχρονα ρεύματα και τα κινήματα διεύρυνσης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων». Με άλλα λόγια: το Κέντρο θα το αλώσουμε εμείς οι πασοκογενείς που βλέπετε. Από κοντά θα ανεχόμαστε τον Παύλο Πολάκη και θα βαφτίζουμε «ιερή οργή» ατάκες, όπως «Επρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη, αλλά κράτησα την ψυχραιμία μου» ή «Θα κερδίσουμε αν βάλουμε κάποιους φυλακή».
Ο ΠΑΝΟΣ ΤΣΑΚΛΟΓΛΟΥ. Τέτοιας λογής αποκοτιές ακούγοντας οι άλλοι καθόλου δεν ταράχτηκαν. Από την επαύριο της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη οι υπουργοί – αλλά και αρκετοί γενικοί γραμματείς – που επενδύουν στην πολυπόθητη «επιστροφή στην κανονικότητα» προέρχονται ακριβώς από το Κέντρο. Για να μείνουμε στους πρώτους: Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Κυριάκος Πιερρακάκης, Τάκης Θεοδωρικάκος, Ακης Σκέρτσος, Λίνα Μενδώνη. Η συμβολοποίηση, εξάλλου, του πρόσφατου ανασχηματισμού ακούει στο όνομα του Πάνου Τσακλόγλου, υφυπουργού Εργασίας πλέον, αρμόδιου για θέματα Κοινωνικής Ασφάλισης. Είναι ο άνθρωπος που έχει διατελέσει σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου, ενώ θεωρείται από τους βασικούς συνομιλητές στον χώρο της Κεντροαριστεράς και των μεταρρυθμιστών του Κέντρου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απλώνει τα χαρτιά εκεί όπου έχει στρατηγικό μειονέκτημα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και κάτι τέτοιο με τη σειρά του οδηγεί σε παροξυσμό την αξιωματική αντιπολίτευση. Τα συμπτώματα επιπολάζουν το τελευταίο διάστημα σε αρμονική αναλογία με τη δημοσκοπική κάμψη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να κρατήσει με νύχια και δόντια τις ατίθασες συνιστώσες χάνοντας τις μάχες του Κέντρου. Η Ραλλία Χρηστίδου στρέφεται εναντίον των ελίτ, όπως οι ανώτεροι αξιωματούχοι στρέφονταν κάποτε εναντίον του Λουκά Παπαδήμου και του Γιάννη Στουρνάρα. Ο Πολάκης υποδεικνύει τον Τσακαλώτο ως υπεύθυνο για την απομάκρυνση της μεσαίας τάξης από τα καλέσματα της Κουμουνδούρου.
Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ τρώγεται με τον κοινωνικό και η προγραμματική σιωπή της αντιπολίτευσης, έναν χρόνο ύστερα από την εκλογική ήττα, είναι πλέον εκκωφαντική. Εκτός αν η απάντηση στην Επιτροπή Πισσαρίδη είναι όντως η Λούκα Κατσέλη και το επικαιροποιημένο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που αναμενόταν κατά τη διεξαγωγή της ΔΕΘ.
Εκτός δηλαδή αν απέναντι στα κονδύλια της ευρωπαϊκής συμφωνίας ακουστεί το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν».
