Είναι συχνό φαινόμενο και μεγάλη αδικία της Ιστορίας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, να μένουν στο περιθώριο οι ιστορίες των αδελφών ισχυρών ανδρών, ακόμη κι αν αυτές είχαν παίξει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των συνθηκών που τους έκαναν σπουδαίους ή στην ηγεσία τους. Είναι η μοίρα των γυναικών μάλλον να αναφέρονται συνήθως ως κόρες, αδελφές ή σύζυγοι. Ποιος θυμάται, ας πούμε, την αυτοκράτειρα Πουλχερία, που επί της ουσίας διοικούσε κοτζάμ αυτοκρατορία και κουλάντριζε από στρατηγούς ως επισκόπους, αντί του ολίγον τι αργού και κατά τις μαρτυρίες άμπαλου αδελφού της Θεοδόσιου Β;

Ή, για να πάμε σε ένα παράδειγμα που μάλλον θα συγκινήσει περισσότερους, ποιος θυμάται τις αδελφές του Λένιν; Λέγεται μάλιστα ότι η μεγαλύτερη, η Αννα Ουλιάνοβα, ήταν από τα είδωλα του νεότερού της Βλαντίμιρ, που ήταν ακόμη έφηβος όταν αυτή είχε αρχίσει την επαναστατική της δράση. Οταν ο αδελφός της μεγάλωσε, η Αννα, μαζί με την άλλη αδελφή τους, τη Μαρία, ήταν μια πολύτιμη συνεργάτριά του, φλογερή, μεθοδική κι έμπιστη, αντέχοντας δεκάδες συλλήψεις και εκτοπισμούς στις εξορίες των ανεπιθύμητων σε κάτι παγωμένα παραποτάμια χωριά. Πιστή και προστατευτική όπως μόνο μια αδελφή και συντρόφισσα μπολσεβίκα μαζί μπορεί να είναι. Κι όμως, σπανίως μνημονεύεται. Ισως αυτό να ήθελε κιόλας. Δεν υπήρχαν, βλέπετε, τότε και τα social media. Διότι, να, ας δούμε τι έπαθε κι η Ζανέτ Τσίπρα: όσα κείμενα επεξεργασμένα και πολιτικά να έγραφε, μάλλον ουδείς θα ασχολιόταν πραγματικά μαζί της αν δεν είχε απλώς αναρτήσει ένα αδελφικό ξέσπασμα, περίπου αυθόρμητα, ένα βράδυ στο Facebook.

Η Ζανέτ Τσίπρα είναι η μεγάλη αδελφή του τέως πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, έκανε σπουδές αρχιτεκτονικής στο Τορίνο και συνεργαζόταν επαγγελματικά με τον τρίτο αδελφό, τον Δημήτρη.

Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ λένε πως πρόκειται για το πιο πολιτικοποιημένο άτομο της οικογένειας μετά τον Αλέξη. Ισως και πιο «σκληρά», υποστηρίζουν κάποιοι. Παρότι για το ευρύ κοινό είναι μια άγνωστη, δεν είναι ένα πρόσωπο που εμφανίστηκε ξαφνικά προχθές στον ΣΥΡΙΖΑ. Δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στον χώρο της Αριστεράς και τα χρόνια της προεδρίας Τσίπρα είχε αναλάβει να κινείται στα βόρεια προάστια, όπου διαμένει, στο πλαίσιο της στήριξης της πολιτικής τού ΣΥΡΙΖΑ και του αδελφού της προσωπικά. Το ίδιο, πολιτική και προσωπική συνάμα, ήταν κι η ενθαρρυντική παρουσία της δίπλα του, με μεγάλη διακριτικότητα, την πενταετία της διακυβέρνησής του. Είναι χαρακτηριστικό πως, παρότι έχει εκλεγεί στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος από το 2016, η μόνη φορά που την έπιασαν τα φλας των φωτογράφων ήταν στα θεωρεία της Βουλής, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της πρώτης ψήφου εμπιστοσύνης που έλαβε, κι αυτό συμπτωματικά, επειδή καθόταν πλάι στην αναγνωρίσιμη Μπέττυ Μπαζιάνα.

Ξαφνικά στο προσκήνιο

Το ότι μια γυναίκα και πολιτικό στέλεχος που καταφέρνει να κινείται αφανής, χωρίς να κρύβεται, βγήκε ξαφνικά στο προσκήνιο δεν είναι προφανώς τυχαίο. Ούτε, βεβαίως, η παρόρμηση που οδήγησε στην ανάρτηση ήρθε από τη μια στιγμή στην άλλη. Λέγεται ότι τον τελευταίο καιρό η Ζανέτ Τσίπρα έχει εντείνει τη δραστηριότητά της και έχει διαμορφώσει μια πολιτική παρέα με στελέχη που στηρίζουν το όραμα ενός διευρυμένου ΣΥΡΙΖΑ, μιας μεγάλης παράταξης πάνω στην παραδοσιακή κοινωνική βάση του παλιού ΠΑΣΟΚ (ένα σχήμα που μεταχειριζόμαστε χάριν συνεννόησης) υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα.

Μια ηγεσία με νέους όρους, διαφορετικούς από εκείνους του πολυσυλλεκτικού και πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ, πιο σκληρούς και ταιριαστούς στην πειθαρχία που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα για να μη διαλυθεί κατά τη σύνθεσή του. Ως μέλη της παρέας της αυτής, που συσκέπτεται τακτικά με φαγητό, καφέ και ποτό, αναφέρονται συχνά, μεταξύ άλλων, ο Χρήστος Σπίρτζης κι ο ξάδερφός της Γιώργος Τσίπρας.

Κανείς φυσικά δεν ξέρει, εκτός από την ίδια, ύστερα από πόσες συζητήσεις, ζυμώσεις και προβληματισμούς για τις εσωκομματικές κακοφωνίες που ταλαιπωρούν τον αδελφό της και τα μεγαλόπνοα σχέδιά του, ότι είχε εκνευριστεί τόσο πολύ ώστε να φτάσει στο ξέσπασμα με αφορμή την παρέμβαση του Ευκλείδη Τσακαλώτου εναντίον της φρασεολογίας που χαρακτηρίζει την αντιπολιτευτική ρητορική του Αλέξη.

Το θυμωμένο μήνυμα

Εύκολα μπορεί να υποθέσει κάποιος, ωστόσο, ότι ένας διακριτικός άνθρωπος δεν αρπάζει απλώς το κινητό του σε μια στιγμή για να γράψει, για τα μάτια όλου του κόσμου, ένα θυμωμένο μήνυμα σε 18 λέξεις, που σε ελεύθερη μετάφραση σήμαινε «άμα δεν γουστάρεις τον αδελφό μου, σήκω φύγε». Και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα, φωναχτά, θυμωμένα. Και πολλά θαυμαστικά. Σε ένα κατακόκκινο φόντο. Οχι, είναι βέβαιο πως τόσος θυμός δεν είναι μια φωτιά από σπίθα της κακιάς της ώρας, είναι νεύρα που σιγοβράζουνε ώσπου να σπάσουν, σαν το κολλαγόνο της σάρκας του ψητού της κατσαρόλας. Ετσι, εν βρασμώ, τη βρήκε η παθητικά επιθετική αγγλοσαξονική αυθάδεια του Ευκλείδη και δεν τα ζύγισε τα πράγματα καλά. Γι’ αυτό και τα έβαλε με τα ΜΜΕ μετά, κατά την προσφιλή αμυντική τακτική της κομματικής γραμμής. Καμία έκπληξη επ’ αυτού, φυσικά. Ηταν η σωστότερη αντίδραση, τόσο πολύ μπανάλ όσο χρειαζόταν για να επανέλθει η κανονικότητα και να επιστρέψει αυτή στη διακριτικότητά της και το ρεπορτάζ, από βαρεμάρα, στη δουλειά του. Ολα είναι έτσι πιο σωστά, το δίχως άλλο.

Τελευταία Νέα