Οι σημερινοί 50άρηδες ή 60άρηδες δεν γεννήθηκαν και δεν μεγάλωσαν με εντοιχισμένες συσκευές στις κουζίνες των σπιτιών τους. Κάθε άλλο. Γι’ αυτό και θα μπορούσαν να έχουν μία ή και περισσότερες αναμνήσεις για να αφηγηθούν μικρές ιστορίες στα παιδιά και στα εγγόνια τους – ιστορίες που θα είχαν αναφορά σε ένα εμπορικό σήμα. Το σήμα της ΠΙΤΣΟΣ.

Αλλωστε, τα προϊόντα αυτής της φίρμας βρίσκονται στην αγορά από την εποχή που το ελληνικό νοικοκυριό μαγείρευε στην γκαζιέρα και δροσιζόταν τα ζεστά καλοκαίρια με νερό από το ψυγείο πάγου. Οποιοι εκ των αναγνωστών έχουν χρόνο και διάθεση για ένα μικρό (διαδικτυακό) ταξίδι στον χώρο των παλαιών διαφημίσεων, θα βρουν όλες εκείνες τις ρεκλάμες που οδήγησαν τα βήματα των παππούδων και των γιαγιάδων στα εμπορικά καταστήματα της εποχής προκειμένου να αγοράσουν «το μοναδικό μεταλλικό ψυγείο πάγου με την καταπληκτική πλαστική πόρτα!» ή ακόμη και τις περιζήτητες «γκαζιέραι πετρελαίου». Τότε, ακόμη και το ηλεκτρικό ψυγείο δεν ήταν απλώς μια ακριβή πολυτέλεια για τον κόσμο των αθηναϊκών συνοικιών, αλλά κάτι σαν τα «προσεχώς» στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Τότε η ΠΙΤΣΟΣ ήταν απλά μια… μεταλλουργική βιομηχανία.

Από τότε έχουν περάσει αμέτρητα χρόνια – το πόσα χρόνια μάλλον είναι της αρμοδιότητας των ειδικών της βιομηχανικής αρχαιολογίας. Οι σημερινοί διαχειριστές αυτής της διαχρονικής βιομηχανικής κληρονομιάς – η γερμανικών συμφερόντων εταιρεία BSH Οικιακές Συσκευές ΑΒΕ που έλκει την καταγωγή της από το περίφημο joint venture του 1967 ανάμεσα στη Robert Bosch GmbH (με έδρα τη Στουτγάρδη) και τη Siemens AG (με έδρα το Μόναχο) – επέλεξαν στη βάση οικονομικών και εμπορικών δεδομένων να μας αποχαιρετήσουν… Πρόκειται, βεβαίως, για έναν αποχαιρετισμό διαρκείας – έναν αποχαιρετισμό που κρατά χρόνια, σαν τις μεγάλες αγάπες των τραγουδιών.

Το θέμα της αποχώρησης της ΠΙΤΣΟΣ – τίτλοι τέλους στην παραγωγική μονάδα που βρίσκεται στην περιοχή Ρέντη και «μεταφορά» αυτής της παραγωγικής δραστηριότητας στην Τουρκία – ήρθε στο προσκήνιο με μια δημόσια ανακοίνωση των συνδικαλιστών της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου (ΠΟΕΜ), στη δύναμη της οποίας ανήκει το Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων ΒSP ΑΒΕ Εργατική Ενότητα.

Τι λένε οι συνδικαλιστές

Η ανακοίνωση των συνδικαλιστών έχει τη σημασία της, αλλά και μια ιδιαίτερη αξία καθώς παραθέτει, μεταξύ άλλων, δεδομένα που δεν πρέπει να αγνοηθούν… Παρότι και εκείνοι αναγνωρίζουν ότι το «λουκέτο» στην παραγωγή θυμίζει κάτι από «χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου», εντούτοις ζητούν τα ρέστα από τη σημερινή κυβέρνηση, με αποτέλεσμα ο αρμόδιος υπουργός για την Ανάπτυξη και τις Επενδύσεις Αδωνις Γεωργιάδης να τρέχει και να μη φτάνει… μήπως και γλιτώσει κάτι από τα «χαμένα»!

Αλλά, ας πάμε να διαβάσουμε μαζί την ανακοίνωση των συνδικαλιστών (ορθογραφία και σύνταξη δικά τους): « (…)Η αντίστροφη μέτρηση για το κλείσιμο του Εργοστασίου έχει ήδη ξεκινήσει με την ανακοίνωση της εταιρίας ότι θα σταματήσει τη υπάρχουσα παραγωγή στο Ρέντη στις 31-12-2020.

(…) Η εταιρεία BSH (PITSOS) χρησιμοποιήθηκε από τη SIEMENS-BOSCH ως αντάλλαγμα στο συμβιβασμό με τη κυβέρνηση, καθώς στη συμφωνία της σύμβασης, αναφέρεται σαφώς ότι, η Siemens θα εξετάσει την κατασκευή ενός εργοστασίου παραγωγής στην Ελλάδα αξίας 60 εκατ. ευρώ και δημιουργία 700 θέσεων εργασίας.

Η εν λόγω επένδυση από τη Siemens των 60 εκατ. ευρώ, αναφέρεται στη μεταφορά του εργοστασίου της BSH (pitsos). Η νέα επένδυση που θα εξέταζε να πραγματοποιήσει η Siemens στην Ελλάδα ήταν μια ήδη προγραμματισμένη επένδυση και αφορούσε την μετεγκατάσταση του εργοστάσιου της BSH (pitsos) από την περιοχή του Ρέντη στην περιοχή της Ελευσίνας. Δυστυχώς μέχρι και σήμερα ο εξωδικαστικός συμβιβασμός με το Ελληνικό Δημόσιο παραμένει δίχως υλοποίηση, ενώ με τη “βούλα” των κυβερνήσεων η SIEMENS επέστρεψε στους διαγωνισμούς για δημόσια έργα».

Η εικόνα που δίνουν δεν απέχει και πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Και όμως κάτι ξεχνούν, κάτι παραλείπουν να αναφέρουν. Για παράδειγμα, η μνήμη όλων – μεταξύ αυτών και των συνδικαλιστών – «κονταίνει» σε επικίνδυνο βαθμό όταν φτάσει η ώρα για να αναφερθούν οι ευθύνες των τοπικών αρχόντων και άλλων παραγόντων σε τοπικές κοινωνίες. Πιο συγκεκριμένα, η BSH, λίγο πριν η κρίση φέρει τα μνημόνια, είχε ξεκίνησε όλες εκείνες τις αναγκαίες και απαιτούμενες διαδικασίες για τη μετεγκατάσταση το εργοστασίου της από την περιοχή του Ρέντη στη Μαγούλα Αττικής. Μάλιστα, είχε βρεθεί και το ακίνητο, συνολικής έκτασης 150 στρεμμάτων, όπου εκεί θα έβρισκαν φιλοξενία τόσο η παραγωγή όσο και τα logistics, τα γραφεία για τη διοίκηση και τα τμήματα της επιχείρησης, καθώς και οι χώροι εξυπηρέτησης πελατών. Ο δήμαρχος Ελευσίνας, ο αείμνηστος Γιώργος Αμπατζόγλου, γνωρίζοντας τα της επένδυσης είχε συμφωνήσει – όπως θυμούνται παλαιοί του συνεργάτες – στις αναγκαίες τροποποιήσεις του πολεοδομικού σχεδίου της περιοχής, πίσω από το Θριάσιο Νοσοκομείο, με στόχο την υλοποίηση της επένδυσης. Αλλά ο δήμαρχος, λίγες μέρες μόλις πριν από την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, πεθαίνει και αρχίζει η μάχη της διαδοχής. Από την οποία βγήκε νικητής ο Γιώργος Τσουκαλάς, ο οποίος είχε εξαρχής εναντιωθεί στην τροποποίηση (άρα και στην επένδυση) μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου. Ολα αυτά συνέβησαν το μακρινό 2011. Οι Γερμανοί της BSH ήθελαν – με βάση τα χρονοδιαγράμματα του επενδυτικού σχεδίου – να έχει ολοκληρωθεί η μετεγκατάσταση το 2ο εξάμηνο του 2013. Τα γεγονότα του 2011 έδειξαν και τα όρια ενός εγχειρήματος ανατροπής της αποβιομηχάνισης. Τα αποτελέσματα γνωστά, όπως και οι συνέπειες… Ολα τα άλλα είναι «να είχαμε να λέγαμε» για μια βιομηχανική ιστορία 155 χρόνων.

Τελευταία Νέα