Ακούγεται κλισέ – και είναι – αυτό με την επόμενη ημέρα των εκλογών. Ομως γεγονός παραμένει πως σε κρίσιμες αναμετρήσεις, κλισέ ή όχι, αυτό που μετρά είναι ακριβώς η επόμενη ημέρα και το τι φέρνει μαζί της. Και εδώ φέρνει μάλλον την ανατροπή του Κυπριακού όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και όπως πολλοί λένε ότι δεν είναι πια εδώ και χρόνια. Απλώς, τώρα, οριστικά πια και αμετάκλητα όπως φαίνεται, η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) αποτελεί παρελθόν και το Κυπριακό εισέρχεται, χωρίς παραδόξως διαμαρτυρίες από κανένα των μερών, στα θολά νερά των «νέων ιδεών» της Αγκυρας.
Τι είναι οι «νέες ιδέες»; Είναι οτιδήποτε μπορεί να ξεκινήσει από τη θέση της τουρκικής πλευράς, την ενιαία πλέον θέση μετά την ήττα του Μουσταφά Ακιντζί και την απομάκρυνσή του, ότι η ΔΔΟ έχει κάνει τον κύκλο της, μέσα από σαράντα τρία χρόνια διαπραγματεύσεων, και πως τώρα υπάρχει ανάγκη για άλλους δρόμους, οι οποίοι όμως αναπόδραστα οδηγούν σε κάποιας μορφής διχοτόμηση. Οχι επανένωση.
Στην καλύτερη περίπτωση και εάν η Αγκυρα – όχι ο Τατάρ – θεωρήσει ότι αυτό την εξυπηρετεί στην ευκολότερη πρόσβασή της στον φυσικό πλούτο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου ίσως τα πράγματα οδηγηθούν λ.χ. σε μια μορφή χαλαρής συνομοσπονδίας, η οποία και πάλι αργά ή γρήγορα μπορεί να οδηγήσει στη διχοτόμηση. Και όσο είναι γεγονός πως η Αγκυρα μπορεί, εάν θέλει, να επιβάλει στους Τουρκοκυπρίους, ειδικά με ηγέτη τον Τατάρ, ό,τι θέλει, άλλο τόσο ισχύει και το εξής: κανείς, ειδικά οι Ελληνοκύπριοι, δεν θα έβλεπε ως καλή προοπτική μια τέτοια επιβολή σε βάθος χρόνου. Οποια και εάν ήταν.
Στο μυαλό του Τατάρ
Η επόμενη λοιπόν ημέρα βρίσκει την τουρκοκυπριακή κοινότητα υπό τον πλήρη έλεγχο των δυνάμεων της διχοτόμησης και την ελληνοκυπριακή να προσπαθεί να φανταστεί ποιες θα είναι οι «νέες ιδέες» του Τατάρ σε περίπτωση που πάει – και πιθανότατα θα πάει – σε συνομιλίες. Θα δεχθεί την επανέναρξη των συνομιλιών από εκεί που είχαν μείνει στο Κραν Μοντανά; Σήμερα πια φαντάζει αστείο το σενάριο ακόμα και ως υποθετικό. Η δε Αγκυρα μπορεί πια – και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό – να αποκρούει όλες τις πιέσεις που θα της ασκούνται λέγοντας πως ο Τατάρ εκπροσωπεί τη βούληση του «τουρκοκυπριακού λαού» και η Τουρκία δεν διανοείται πως δεν θα τη σεβαστεί. Οπως έκανε επί Ακιντζί!
Μήπως, άρα, ο Τατάρ θα προσέλθει με προτάσεις οι οποίες ουσιαστικά θα αλλάζουν τη μορφή της επιδιωκόμενης λύσης έστω κι αν δεν το ομολογεί; Το πιθανότερο. Πώς γίνεται όμως να κάνει κάτι τέτοιο; Εδώ η απάντηση προέρχεται από την ιστορία των συνομιλιών και το γεγονός ότι ο ιδρυτής του κόμματος του Τατάρ (UBP), ο Ραούφ Ντενκτάς, το έκανε επί χρόνια, ως εκνευριστική διαπραγματευτική τακτική μάλιστα.
Και με αυτό υπόψη, το συνακόλουθο είναι το εξής: η ελληνοκυπριακή πλευρά πώς θα το διαχειριστεί και πώς θα αντιδράσει;
Σε όλα αυτά θα δοθούν απαντήσεις πολύ σύντομα, όταν ο ΟΗΕ θα προχωρήσει στις πρώτες επαφές για την επανάληψη των συνομιλιών στο Κυπριακό, εάν βεβαίως διαπιστώσει ότι υπάρχει κοινό έδαφος, το οποίο η τουρκική πλευρά δεν θα ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι δεν παρέχει, σε αυτό τουλάχιστον το στάδιο.
Για όσους, όμως, παρακολουθούν τις τουρκοκυπριακές εκλογές προσεκτικά, ενδιαφέρουσα ήταν και η αντίδραση της Λευκωσίας στην επικράτηση του εκλεκτού της Αγκυρας στις τουρκοκυπριακές εκλογές.
