Αν και συνηθισμένο, είναι πάντα διασκεδαστικό να βλέπεις πως η δειλία μεταμφιέζεται σε γενναιότητα για να μην την πάρουν είδηση. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις εκείνες, που αυτός ο τύπος της υποκρισίας περνά τα όρια της γραφικότητας και αγανακτείς. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και η πρόσφατη επίθεση που δέχθηκε ο Γιώργος Γεραπετρίτης, για το θέμα της λεγόμενης κόκκινης γραμμής της χώρας έναντι του «Ορούτς Ρέις».
Στο σχετικό ερώτημα, όταν του ετέθη προ εβδομάδος σε συνέντευξη, ο υπουργός Επικρατείας απάντησε το αυτονόητο: ότι η κόκκινη γραμμή (το σημείο πέραν του οποίου πατάμε σκανδάλη – για να ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει η τόσο προσφιλής μας έκφραση) είναι η εθνική κυριαρχία, δηλαδή τα εθνικά χωρικά ύδατα, τα οποία σήμερα είναι προσδιορισμένα στα έξι ναυτικά μίλια. Οσο για εκείνους που ορίζουν την κόκκινη γραμμή στα 12 ν.μ., ο υπουργός απέρριψε τις προτάσεις τους ως «εύκολους λεονταρισμούς». Το δικαίωμα επέκτασης δεν απεμπολείται μεν, ούτε όμως τίθεται εν θερμώ, πρόσθεσε, για να καταλήξει με την έκκληση «να αναδείξουμε υποκρισία της Τουρκίας».
Περιέργως, η ευχή του έγινε πραγματικότητα. Αλλά ίσως επειδή η νεράιδα που ανέλαβε να την πραγματοποιήσει ήταν κουφή – θέλω να πω ΑΜΕΑ – έγινε ένα σοβαρό λάθος: αναδείχθηκε μεν η υποκρισία, αλλά ήταν η δική μας, όχι της Τουρκίας. Γιατί αμέσως όρμησαν λάβροι εναντίον του Γεραπετρίτη οι πλειοδότες του εύκολου πατριωτισμού των μετόπισθεν, προεξαρχούσης της προέδρου Φώφης. «Δηλώσεις υπουργών που προσδιορίζουν κόκκινη γραμμή της χώρας στα έξι ναυτικά μίλια είναι απαράδεκτες», είπε, για τον λόγο ότι «είναι δικαίωμα κυριαρχίας μας η επέκταση στα 12 μίλια όποτε το θελήσουμε», όπως το έθεσε. Ζήτησε να υπάρξει αμέσως διόρθωση και έκλεισε σε τόνο ηρωικό, με ύφος λιτό που παρέπεμπε στο περίφημο εκείνο μήνυμα του Νέλσον, πριν από τη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ: «Η Αγγλία περιμένει από τον καθένα μας να κάνει το καθήκον του». Παρομοίως και η πρόεδρος Φώφη: «Το Oruc Reis δεν πρέπει να περάσει τα 12 μίλια, τελεία και παύλα»!
Εκείνοι που θέτουν την κόκκινη γραμμή στα 12 ν.μ., όπως η πρόεδρος Φώφη, συγχέουν (σκοπίμως ή μη δεν το εξετάζω) το πραγματικό και ισχύον με το δυνητικό, εκείνο δηλαδή που θα μπορούσε να υπάρξει βάσει της θεωρίας και το οποίο, μέχρι τότε, υπάρχει μόνο στο κεφάλι μας. Οταν αυτή η σύγχυση γίνεται από τον «απλούν άνθρωπο», κατά την καβαφική ορολογία, είναι κατανοητή και, ενδεχομένως, συγγνωστή. Οταν όμως ένας πολιτικός αρχηγός, που έχει συμβούλους και πολύ ευκολότερη πρόσβαση στη γνώση της πραγματικότητας, συγχέει το πραγματικό με το δυνητικό και μάλιστα σε ένα θέμα τέτοιας βαρύτητας, το κάνει από δειλία και του αξίζει η περιφρόνηση. Εννοώ τη δειλία να παρουσιάσει στον κόσμο την πραγματικότητα, πέρα από τους επικίνδυνους μύθους που έχει χτίσει η μαξιμαλιστική εθνική ρητορική δεκαετιών.
Το διασκεδαστικό στην τροπή της υπόθεσης ήταν ότι ο Γεραπετρίτης έκανε τη χάρη στη Φώφη για μια διορθωτική δήλωση, αλλά με τέτοιας λεπτότητας ειρωνεία, που η Φώφη δεν θα κατάλαβε τίποτα. «Η κόκκινη γραμμή», δήλωσε ο υπουργός, «είναι μία και μόνη: ότι η Ελλάδα διατηρεί μονομερώς το κυριαρχικό της δικαίωμα, ανά πάσα στιγμή με βάση το Διεθνές Δίκαιο, να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα έως τα 12 μίλια». Κομψοτέχνημα σοφιστικής, που ουσιαστικά αποφεύγει την ανάκληση, αφού αναφέρεται σε μια άλλη κόκκινη γραμμή, εκείνη που εμείς θέτουμε μέσα μας (ότι δεν παραιτούμεθα από το δικαίωμα επέκτασης), όχι την πραγματική κόκκινη γραμμή που θέτουμε έναντι των τουρκικών προκλήσεων. Αυτό θέλετε, υποκριτές; Πάρτε το, λοιπόν! Ούτως ή άλλως δεν σημαίνει τίποτα απολύτως…
Και πράγματι, δεν σήμαινε τίποτα. Διότι, προχθές, το «Ορούτς Ρέις» έφθασε στα 9,5 ν.μ. από το Καστελλόριζο και δεν συνέβη τίποτα. Εγώ τουλάχιστον δεν άκουσα τη Φώφη να σαλπίζει επίθεση ούτε να ζητεί πτώση της κυβέρνησης! Πώς έτσι; Μήπως δεν της το είπαν;
