Η απορία μου είναι ειλικρινής και καλοπροαίρετη: πιστεύουν, στ’ αλήθεια, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ότι με την πολιτική τους στο θέμα του κορωνοϊού θα προσελκύσουν ψηφοφόρους ή μήπως η απελπισία έχει πια χτυπήσει ταβάνι στην Κουμουνδούρου και δεν ξέρουν πού πατούν και πού βρίσκονται;
Να θυμίσω σε όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τα καμώματα της αντιπολίτευσης ότι, με αφορμή την ανακοίνωση από την κυβέρνηση του δεύτερου lockdown, ο Τσίπρας αποφάσισε να εξαπολύσει τη «μεγάλη εαρινή αντεπίθεσή» του. (Το γνωρίζω ότι είμαστε στον χειμώνα, αλλά μιλούμε για τον Τσίπρα, που ποτέ δεν κολλάει σε παρόμοιες λεπτομέρειες…) Συγκεκριμένα, ζητεί Συμβούλιο Αρχηγών, στο οποίο η κυβέρνηση ούτε λίγο ούτε πολύ θα παραδώσει τις αρμοδιότητές της. Το Συμβούλιο θα ορίσει κοινό υπουργό Υγείας, κοινή πολιτική Υγείας και ανάλογη οικονομική πολιτική, βασισμένη στο μυθικό λεφτόδεντρο και με στόχο την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέσω της χρεοκοπίας. Και όλη αυτή τη θεότρελη επινόηση ο ΣΥΡΙΖΑ τη βασίζει στην εκτίμηση ότι το δεύτερο lockdown συνιστά πανωλεθρία της κυβέρνησης.
Η λογική στην οποία βασίζεται η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι, στην καλύτερη περίπτωση, απλοϊκή και παιδαριώδης: απευθύνεται σε ανθρώπους που ίσως έχουν μυαλό, αλλά για να σκέφτονται χρησιμοποιούν άλλο όργανο του σώματος. Η λογική του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος αναλαμβάνει προσωπικά το βάρος της συγκεκριμένης στάσης, θέλει τα διοικητικά μέτρα που έχει στη διάθεσή της η εκάστοτε κυβέρνηση (περιορισμοί, απαγορεύσεις κ.λπ.) να είναι κάτι περίπου σαν απόλυτες θεολογικές ή ιδεολογικές αλήθειες, προορισμένες να μένουν αμετακίνητες και αναλλοίωτες εις τον αιώνα των αιώνων, και όχι αυτό που είναι στην πραγματικότητα: μέσα για την επίτευξη ενός σκοπού, μέσα των οποίων η χρήση εξαρτάται από τις συνθήκες της πραγματικότητας.
Βάσει της ιδιόρρυθμης λογικής του ΣΥΡΙΖΑ, η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει τώρα σε δεύτερο lockdown ερμηνεύεται ως αναποφασιστικότητα, επειδή κατά κάποιο τρόπο όφειλε να είχε κάνει προληπτικό lockdown και εθνικοποίηση της οικονομίας έξι μήνες νωρίτερα! Στον ΣΥΡΙΖΑ μπερδεύουν την πολιτική με τη θεολογία, συγχέουν τη στρατηγική με την τακτική και υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου περισσότερο από όσο της αξίζει. Η στάση τους στην τρέχουσα υγειονομική κρίση καταλήγει να είναι μια επίδειξη ευήθειας. Χρήσιμη επίδειξη, εντούτοις, διότι κάνει τους στοιχειωδώς σκεπτόμενους πολίτες να καταλαβαίνουν πόσο τυχεροί είμαστε που το βάρος τόσο κρίσιμων αποφάσεων δεν βρίσκεται σε ανθρώπους σαν τον Τσίπρα, τον Πολάκη και τον Παππά.
Το δίλημμα του απολυμένου
Ο διχαστικός υποψήφιος στις ΗΠΑ ηττήθηκε – τον απέλυσαν οι ψηφοφόροι. Ο διχασμός όμως της αμερικανικής κοινωνίας παραμένει και η διαχείρισή του θα εξαρτηθεί και από τη συμπεριφορά του ηττημένου: θα αναγνωρίσει την ήττα του ο Τραμπ και θα διευκολύνει την ομαλή μετάβαση στη νέα κυβέρνηση ή όχι;
Η μεγάλη ειρωνεία για τον απερχόμενο πρόεδρο είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση το συμφέρον της χώρας του ταυτίζεται με το προσωπικό του, όσο και αν ο ίδιος αδυνατεί να το συλλάβει αυτό. Είτε μας αρέσει είτε όχι – και προσωπικώς δεν μου αρέσει καθόλου -, ο Τραμπ αφήνει μια υπολογίσιμη κληρονομιά στο κόμμα του. Κατάφερε να εκφράσει και να κινητοποιήσει, έστω και με τρόπο επικίνδυνο και απροκάλυπτα διχαστικό, τα αισθήματα ενός στρώματος του αμερικανικού πληθυσμού που μέχρι τώρα έμενε βουβό. Πέτυχε, εξάλλου, τον υψηλότερο αριθμό ψηφοφόρων στην ιστορία του κόμματος.
Ωστόσο, για να αυξήσει την αξία της κληρονομιάς που παραδίδει ο Τραμπ πρέπει να διευκολύνει την ομαλή μετάβαση. Αν υπάρχει μία και μοναδική φορά που είναι απαραίτητο να γίνει προεδρικός, αυτή είναι τώρα. Η ομαλότητα διασφαλίζει την αξία αυτού που ο Τραμπ αντιπροσωπεύει και το οποίο μπορεί να είναι ηττημένο, αλλά είναι ισχυρό. Η άρνηση, αντιθέτως, επιτείνει τον διχασμό, κάνει όμως και πιθανότερο τον παραγκωνισμό του. Υποθέτω ότι θα ακολουθήσει τη φύση του και θα επιλέξει το χειρότερο για όλους…
