Ο πρόεδρος Βαρουφάκης αγανακτεί, όταν η εικόνα ενός στρατιωτικού τανκ καλύπτει την πρόσοψη της Βουλής. Δεν καταλαβαίνει, επίσης, πώς είναι δυνατόν ο συμβολισμός της εικόνας αυτής να μη γίνεται αντιληπτός από τους άλλους. Επειδή τον άκουσα χθες στη Βουλή να επανέρχεται στο θέμα της προβολής στην πρόσοψη της Βουλής του φιλμ για τις Ενοπλες Δυνάμεις και, ομολογουμένως, με έπεισε ότι η ψυχική έξαψή του ήταν γνήσια, θέλω να τον καθησυχάσω και να τον πληροφορήσω ότι ο απλός λόγος, για τον οποίον κανείς άλλος δεν αναστατώνεται τόσο βαθιά από την εικόνα ενός τανκ που καλύπτει το κτίριο της Βουλής, είναι επειδή η εικόνα αυτή ποτέ δεν υπήρξε.

Στα 3,5 λεπτά που διαρκεί η επίμαχη ταινία, η οποία  προβλήθηκε το περασμένο Σάββατο προς τιμήν της γιορτής

των Ενόπλων Δυνάμεων (προβαλλόταν ανά εικοσάλεπτο στο διάστημα ενός διώρου), δεν εμφανίζεται πουθενά το περιβόητο τανκ που τόσο τρόμαξε τον Βαρουφάκη. Του το είπαν, το άκουσε, το φαντάστηκε, το υπέθεσε, το είδε στ’ όνειρό του, ποιος να ξέρει; Πάντως και αυτός, όπως και αρκετοί άλλοι, δεν το είδε στην πρόσοψη της Βουλής, γιατί δεν υπήρχε στην ταινία.

Καταλαβαίνω την υπερευαισθησία του Βαρουφάκη με τη χούντα των συνταγματαρχών (1967-1974), την οποία άλλωστε ο ίδιος δεν κρύβει. Θυμίζω σχετικώς ότι, στο βιογραφικό σημείωμα που είχε παλαιότερα στην ιστοσελίδα του ΕΚΠΑ (έκτοτε έχει ανανεωθεί), έγραφε ότι σχεδόν υποχρεώθηκε – μην πω φυγαδεύτηκε – στο εξωτερικό για σπουδές, επειδή φοβόταν επάνοδο της χούντας! Αυτά, σημειωτέον, το 1978.

Οπως τότε δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε στη χώρα του, το ίδιο και τώρα. Με την ανεδαφική κριτική του για τον συμβολισμό της προβολής του επίμαχου φιλμ, ο Βαρουφάκης αποδεικνύει ότι, αν και αρχηγός κόμματος με φιλοδοξίες και αξιώσεις να αλλάξει το σύνολο της κοινωνίας (δικά του λόγια, όχι δικά μου), δεν έχει συνειδητοποιήσει την πρόοδο που έχει πετύχει αυτή η χώρα από τη Μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα, παρά τις γνωστές στρεβλώσεις, αγκυλώσεις και ιδιαιτερότητες.

Ο Στρατός δεν είναι πια αποδιοπομπαίος, ούτε εκτίει ποινή για τα αμαρτήματα του παρελθόντος του. Ως θεσμός εξελίχθηκε όλα αυτά τα χρόνια, είναι πια απολύτως εντεταγμένος στο δημοκρατικό σύστημα και αυτό κανείς στοιχειωδώς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Αδικούμε τον εαυτό μας αν μένουμε προσκολλημένοι στα σύμβολα του 1967 και παραβλέπουμε την εξέλιξη που έχει συμβεί στο μεταξύ. Η ενσωμάτωση του Στρατού στο σύστημα των δημοκρατικών θεσμών είναι επίτευγμα του πολιτεύματός μας και απόδειξη της ωρίμανσής του – και ιδίως αν έχουμε γνώση του ιστορικού ρόλου του Στρατού στην πορεία των διακοσίων ετών ανεξαρτησίας που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε.

Πάντως, το ξαναλέω, καταλαβαίνω ότι η αναστάτωση του Βαρουφάκη ήταν γνήσια, γιατί τον συντάραζε σύγκορμο. Παρατηρούσα την κινησιολογία του όσο αγόρευε και πρόσεξα ότι σχεδόν χόρευε. Θα έχετε προσέξει ότι συνήθως οι ομιλητές κινούν το μέρος του σώματος που φαίνεται πάνω από το βήμα: χέρια, λαιμό, κεφάλι, κορμό. Εκείνος όμως κινούσε και τα πόδια σαν να έκανε χορευτικά βήματα – ως γνωστόν ότι είναι δεινός χορευτής και ο τύπος που μπορεί να χορεύει μόνος του αρκεί να υπάρχει ένας καθρέπτης κάπου κοντά να κοιτάζεται. Θα πρότεινα, λοιπόν, ειδικά για την περίπτωση του προέδρου Βαρουφάκη να χρησιμοποιείται στη Βουλή ένα βήμα από διάφανο πλεξιγκλάς, ώστε να απολαμβάνουμε και το ωραίο χορευτικό από κάτω…