Αναζήτηση
Η πρόεδρος Φώφη μέμφεται την κυβέρνηση, επειδή διαπιστώνει ότι «τρέχει πίσω από τις εξελίξεις». Η πρόεδρος αναφέρεται βεβαίως στην υγειονομική κρίση, αλλά εγώ θα της αναγνωρίσω το δικαίωμα να κουνάει το δάκτυλο στην κυβέρνηση, ανεξαρτήτως του αν έχει δίκιο ή όχι στο συγκεκριμένο θέμα, διότι εκείνη πράγματι δημιουργεί τις εξελίξεις, δεν τρέχει από πίσω τους – όσον αφορά τα δικά της τουλάχιστον.
Η ίδια άνοιξε τη συζήτηση περί υποψηφιοτήτων – που τόσο την ενοχλεί τώρα – με εκείνη την έμπνευσή της στα τέλη Σεπτεμβρίου να δηλώσει ότι θα είναι ξανά υποψήφια στην εκλογή προέδρου. Είχε προσθέσει μάλιστα ότι το 8% που έλαβε το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ στις εκλογές του 2019 δεν της αρκεί (sic). Δήλωση η οποία ξεχειλίζει μεν από σαχλή οίηση, χαρακτηρίζεται όμως και από γενναιοδωρία, διότι το ακριβές ποσοστό του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ ήταν 8,10% και, άρα, μας έκανε μια έκπτωση της τάξεως του 0,10. (Μικρή μεν, καλοδεχούμενη δε – γιατί όχι;)
Επόμενο δεν ήταν να ανοίξει η συζήτηση; Η πρόεδρος Φώφη έπεσε θύμα της εμφανέστατης ανασφάλειάς της, που δίνει έναν μόνιμο τόνο καχυποψίας, ευθιξίας και εριστικότητας στην ηγεσία της. Ετσι, επιχείρησε να προκαταλάβει τις εξελίξεις και πέτυχε το αντίθετο, δηλαδή τις επέσπευσε, αφού η ίδια κήρυξε την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου. Αρχισαν, λοιπόν, να ξεφυτρώνουν και άλλες υποψηφιότητες: οι αναμενόμενες και οι εκπλήξεις.
Στις πρώτες εντάσσεται οπωσδήποτε εκείνη του Ανδρέα του Lovέρδου. Μετριοπαθής, με κυβερνητική πείρα (σοβαρότερη από εκείνη της Φώφης), ο Lovέρδος είναι η προφανής επιλογή, λόγω και της δημοτικότητάς του, που εκτείνεται και πέραν του στενού χώρου του 8%. Ο Νίκος ο Ανδρουλάκης, που ήταν δεύτερος στις προηγούμενες εκλογές, είναι ευρωβουλευτής. Ακόμη και αν παραιτηθεί (που δεν νομίζω ότι τρελάθηκε), πώς θα ηγείται του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ ευρισκόμενος εκτός Βουλής; Συνεπώς, η πλέον συμφέρουσα επιλογή για τον ευτυχή ευρωβουλευτή είναι να κρατήσει τη θέση του (με την αναπόφευκτη αποζημίωση…) και να διαπραγματευθεί την όποια εσωκομματική ισχύ του.
Στην κατηγορία των εκπλήξεων, πρέπει να εντάξουμε την ανακοινωθείσα χθες υποψηφιότητα του Πρίγκιπος Νικολάου των Παπανδρέου. Δηλώνει ότι το θεωρεί χρέος του και πολύ καλά κάνει, διότι, να το πω με τον τρόπο που θα καταλάβει καλύτερα, this is a free country. Ο πρίγκιψ ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής και είχε μαζέψει 140.000 ψήφους πανελλαδικά. Φυσιολογικό, επομένως, να του άνοιξε η όρεξη. Αλλωστε, όταν βλέπει να ηγείται του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του μια κυρία της οποίας το επάγγελμα είναι Γεννηματά, γιατί να μην έχει και αυτός την ίδια φιλοδοξία, που το επάγγελμά του είναι Παπανδρέου;
Θα μου πείτε ότι τα ελληνικά του είναι λίγο περίεργα. Εχουν κάτι το παιδιάστικο, λόγω των χαριτωμένων λαθών. Και λοιπόν; Είναι γνωστό ότι ο Χέντριξ αποφάσισε να τραγουδήσει όταν άκουσε τον Ντίλαν να τραγουδάει, γιατί να μη θέλει να μιλήσει από το βήμα της Βουλής ένας Πρίγκιψ των Παπανδρέου, όταν στη Βουλή μιλάει ο Τσαλακώτος; Εξάλλου, όπως θα ξέρετε, την εποχή αυτή κάνει θραύση το σίριαλ στο Netflix με τις περιπέτειες της βασιλικής οικογενείας του Ηνωμένου Βασιλείου. Θα έχει μάλλον βυθιστεί και αυτός στο «The Crown» και του μπαίνουν ιδέες…
Νέο σύστημα
Ο υπουργός Εσωτερικών ετοιμάζει νέο νόμο για τις προσλήψεις στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ. Η πεμπτουσία, δήλωσε, του βελτιωμένου συστήματος είναι ότι «για να μπεις στο Δημόσιο πρέπει να το αξίζεις». Σύμφωνοι, αλλά αυτό είναι μόνον το ένα σκέλος του θέματος. Διότι τι νόημα έχει να προσελκύσεις τους αξιοκρατικά καλύτερους, όταν αφού θα ενταχθούν στο σύστημα θα γίνουν οι χειρότεροι; Αν δεν αλλάξει η εσωτερική λειτουργία του Δημοσίου, ώστε να υποχωρήσει η νοοτροπία που υπαγόρευσε την απεργία των εφοριακών – που τελικά κηρύχθηκε παράνομη από το δικαστήριο – οι καλύτεροι απλώς θα χαραμίζονται. Ενας παραλογισμός, δηλαδή, τον οποίο εκφράζει το χαριτωμένο παραδοξολόγημα: τι να τα κάνεις τα λεφτά όταν δεν έχεις μία;
