Προσπαθώντας να δω το θέμα ψυχρά, το μόνο σκανδαλιστικό, έως και «kinky», που έβρισκα στο γεγονός ότι ο Τσίπρας νοικιάζει ντάτσα δίπλα στη θάλασσα ήταν η ονομασία της περιοχής: Βρωμοπούσι ή Βρωμοπήγαδο. (Πραγματικά δυσκολεύεσαι να πεις ποιο από τα δύο είναι το χειρότερο! Εγώ, πάντως, θα προτιμούσα τη δεύτερη εκδοχή, Βρωμοπήγαδο, διότι είναι τουλάχιστον στα ελληνικά, ενώ το Βρωμοπούσι είναι στα ελληνοαγγλικά, που τόσο εκνευρίζουν τον Μπαμπινόσαυρο της Γλωσσολογίας…). Βέβαια, η γελοιότητα του τοπωνυμίου είναι θέμα δευτερεύον, εφόσον το σπιτάκι που βρίσκεις ταιριάζει με τις απαιτήσεις σου. Οπότε το αστείο θα ξεθύμαινε, όπως είναι η μοίρα όλων των σαχλών λογοπαιγνίων.
Η δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση στο αρχικό στάδιό της δεν θα διαρκούσε πολύ, πίστευα. Πρώτα απ’ όλα, επειδή δεν ήταν δα και τίποτε εντυπωσιακό, δεν ήταν η ιδιόκτητη βίλα της Αγράμπελης. Επίσης ήταν μέσα στις οικονομικές δυνατότητές του: τα εισοδήματά του προφανώς του επιτρέπουν να νοικιάζει μια ντάτσα παρά θιν’ αλός.
Επειτα το ίδιο το γεγονός δεν μας αποκάλυπτε κάτι εντελώς καινούργιο για τον Τσίπρα, ήταν μάλλον μια ακόμη ψηφίδα στην ήδη γνωστή εικόνα. Διότι, μολονότι αριστερός και δεδηλωμένα αντίπαλος του συστήματος, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνει μέχρι το μεδούλι τα πλεονεκτήματά του, δηλαδή τις πολυτέλειες, τα προνόμια, την ανώτερη ποιότητα ζωής γενικώς, που φέρνει η επαγγελματική επιτυχία και η κοινωνική ανέλιξη. Ολοι το βλέπουν αυτό. Την αναβάθμιση της γκαρνταρόμπας μόνον κάτι περίεργοι σαν εμένα μπορεί να την παρατηρούν, ποιος δεν ξέρει όμως για το ιδιωτικό σχολείο (φυσιολογικό, εδώ που τα λέμε, για παιδιά που γεννήθηκαν σε ιδιωτικό μαιευτήριο…), το κότερο της «συνεργάτιδας», τα πούρα και τα ταξίδια;
Τέλος, το θέμα θα ξεφούσκωνε και λόγω της δουλοπρεπούς ανοχής, με την οποία αντιμετωπίζουμε τη συμπεριφορά των προνομιούχων στην Ελλάδα, μιας ανοχής η οποία βασίζεται στη συνενοχή του κυνισμού που νιώθουμε να μας συνδέει με τους ηγέτες μας. Εννοώ την επίγνωση, στο βάθος του καθενός, ότι «κι εγώ το ίδιο θα έκανα, επειδή όλοι το ίδιο κάνουν».
Ολα αυτά μέχρι να εισβάλει στο θέμα σαν Βαλκυρία ή Panzerdivision η Ζανέτ (η πάντα προστατευτική μεγαλύτερη αδελφή του Αλέξη) με τις απροκάλυπτες απειλές της για «δεύτερη αφορά Αριστερά» και την αναγγελία ότι τα στοιχεία θα δοθούν στη δημοσιότητα. Εκεί κατάλαβα ότι η κατάσταση πρέπει να ήταν πολύ κρίσιμη και, ως συνήθως, καθόλου σοβαρή. Το επιβεβαίωσαν τα στοιχεία της μίσθωσης, που έδωσε αργότερα στη δημοσιότητα ο ίδιος ο μικρός αδελφός της κυρίας Ζανέτ. Από αυτά, μάθαμε ότι ο Τσίπρας έχει την τύχη (ή την ικανότητα…) να νοικιάζει σπίτι 140 τ.μ., επάνω στη θάλασσα, με 500 ευρώ τον μήνα.
Μήπως η ονομασία της θέσης ρίχνει και τις τιμές των ενοικίων στο Βρωμο-πούσι/πήγαδο; Οι ειδικοί στην κτηματαγορά λένε όχι, κατηγορηματικά. (Παρεμπιπτόντως, θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε την άποψη σχετικώς του ειδικού κ. Παπαδημούλη…). Το αστείο του πράγματος τονίζεται από το ύφος της δήλωσης του Τσίπρα, η οποία ξεχειλίζει από την «ιερά αγανάκτηση» του αδικηθέντος, που επιτέλους δικαιώνεται περίτρανα και τρίβει τη μούρη του αντίπαλου στη λάσπη. Αυτό το θριαμβικό, επηρμένο ύφος είναι που γυρίζει αμέσως το λάθος του Τσίπρα σε κωμωδία: τον βλέπουμε να πηγαίνει για μαλλί και να βγαίνει κουρεμένος – χωρίς μάλιστα να το έχει αντιληφθεί ότι τον κούρεψαν.
Τα σχετικά με την ντάτσα είναι νόμιμα και, γιατί όχι, ηθικά. Στο κάτω κάτω, ουδείς απαγορεύει στον οιονδήποτε να εκμισθώνει την περιουσία του χωρίς κέρδος ή, εν τέλει, να αντιλαμβάνεται το συμφέρον του με όρους που δεν περιλαμβάνονται αναγκαστικά σε μία σύμβαση αυτού του τύπου. (Π.χ., του νοικιάζω το σπίτι επειδή τον θαυμάζω…) Φαίνεται, όμως, ότι τον Τσίπρα δεν τον απασχόλησε αν τα νόμιμα και ηθικά είναι συγχρόνως και λογικά. Οπότε αυτό είναι ελεύθερος να το αξιολογήσει ο καθένας μας για τον εαυτό του. Το δικαίωμα μας το έδωσε ο ίδιος…
